Mijn Daaf is 7 december 2005 overleden, hij had kanker en we hebben hem moeten laten inslapen. Natuurlijk komt 'ongeluk' nooit alleen, het was in een periode van sh*t. Ouders gingen scheiden, we moesten verhuizen en was net met examens bezig, in mijn laatste jaar. Ik had Daaf nog zo nodig... Maar houden van is helaas ook kunnen laten gaan.
Ik klink nou misschien heel geobsedeerd, maar elke dag wordt ik wakker met Daafje in mijn hoofd en elke dag ga ik slapen met Daafje in mijn hoofd. Hij was eigenlijk nog lang niet klaar hier op aarde. Na zijn overlijden heb ik een zware periode meegemaakt, maar toch kon ik wel altijd met een glimlach aan hem terugdenken, mijn gekke witje 
Het verlies slijt echt niet.
Ik zou er veel voor over hebben om hem weer bij me te hebben, heel veel...
Sommige mensen verklaren mij voor gek, maar ze laat maar denken. 'Gewoon een paard' heeft mij wel gemaakt tot wie ik nu ben.
Jij/jullie ook nog heel veel sterkte...
Dit gedicht heb ik ook in deze tijd gevonden en het is een waarheid als een koe:
Echt Oh ja, ik kan weer meedoen ik kan weer vrolijk zijn de buitenkant die gaat wel van binnen zit de pijn.
Oh ja, het gaat weer beter kijk hoe ik weer geniet de buitenkant die wil wel van binnen huist verdriet.
Oh ja, ik wil wel leven ik doe al aardig mee de buitenkant moet verder de binnenkant zegt nee.
Maar af en toe geniet ik echt met hen die naast me staan die weten en ook voelen dat het
echt nooit meer, echt zal gaan
Laatst bijgewerkt door daaf4ever op 17-08-09 21:16, in het totaal 2 keer bewerkt
Geplaatst 
