Geplaatst 28 jaar is ze geworden. Een prachtige leeftijd, maar toch voor mij te vroeg gegaan.
Bijna vier jaar geleden ben ik begonnen met het verzorgen van Katinka.
De eerste keer dat ik haar zag, was mijn gedachte "wat een lelijke pony". Die mening trok snel bij toen ik haar beter leerde kennen. Ze was dan wel niet moeders mooiste, er zat een geweldig karakter in deze merrie.
Ze was slim, vrolijk, snel, eigenwijs en toch heel betrouwbaar. Ze zou nooit zomaar aan de kletter gaan en stijgeren of bokken kwam niet in haar lijstje voor. Toch was ze ook geen doetje, ze wilde graag héél snel en was echt een heethoofd. De eerste twee jaar dat ik haar reed, deden we wel eens wedstrijdjes tegen jongere paarden, maar Katinka versloeg ze allemaal. Ze genoot echt van de buitenritjes en ze voelde zich echt nog geen bejaarde pony.
De laatste driekwart jaar liep Katinka steeds meer te kwakkelen. Ze verstapte zich een keer tijdens een buitenrit en dat is nooit meer echt goedgekomen. Gelukkig genoot ze ook van het wandelen en de kleine stapritjes die we af en toe deden.
Katinka was echt mijn vriendinnetje, de eerste pony waarmee ik echt een band had. Ze hinnikte naar me als ik kwam, ze vertrouwde op me in spannende situaties en ik hoefde nog maar ergens aan te denken en ze deed het al. Ik kende Katinka ook door en door en omdat ik de enige was die met haar bezig was, zijn we in die vier jaar echt een team geworden.
Zondagavond 26-07 werd ik door de eigenares gebeld dat het absoluut niet goed ging met Katinka. Ze had enorme koliek en heel veel pijn. Ik ben als een gek naar haar toe gegaan en het was echt vreselijk om haar zo te zien. Ze had écht veel pijn. Gelukkig had ze pijnstillers gekregen en ging het toen ik weg was iets beter. Haar darm was waarschijnlijk gedraaid en ze had een middeltje gekregen om de stoelgang weer op gang te krijgen.
Maandagmorgen ben ik meteen weer langs gegaan, ze was iets vrolijker dan de vorige avond, maar ze had nog steeds niet gepoept. Een hele poos staan knuffelen en toch afscheid genomen. Met de hoop dat het een afscheid 'tot morgen' was, maar helaas.. 's avonds werd ik door de eigenaren gebeld dat het steeds slechter met haar ging en dat ze haar hebben laten inslapen...
Ik ga haar echt enorm missen, ookal kon ik niet zoveel anders meer dan wandelen en tutten, ze was toch de belangrijkste pony van allemaal. Een lekkere buitenrit met een andere pony kon niet op tegen een wandelrondje met Stinkie.
Het is nu nog zo onwerkelijk, ik kan niet bevatten dat ze er echt niet meer is. Vier jaar lang heb ik haar elke week 2 tot 5 keer verzorgd. Nu kom ik daar nog wel om op haar weidemaatje te rijden, maar het zal heel vreemd zijn zonder lieve, gekke Katinka....
Een van de laatste foto's van ons samen... Ga je zo missen poownie
