Geplaatst We hebben veel lol gehad samen, en hebben een heleboel mensen versteld doen staan! Hoger dan de L1 met wat winstpunten zou het niet worden, maar lekker toch wel, we zijn in de M1 terecht gekomen, en ook nog winstpunten gehaald! Rap had nooit wat, ik heb alleen de dierenarts nodig gehad voor de entingen, meer niet.
Tot eind januari 2009. Het was een maandagavond. Ik wilde gaan rijden, en was eerst lekker aan het poetsen. Niks aan het handje verder. Tot ik zijn hoeven ging krabben. Ik tilde een van zijn voorbenen op, en zag een witte bult naast de straal zitten. Het was een beetje zacht, kon het induwen. De hoefsmid gebeld, en die adviseerde me de hoef in een badje van soda te zetten om te weken. Ik een emmer met soda gemaakt, en daar de hoef ingezet, maar daar was meneer niet van gediend. Oftewel, ik nat en hij niet... Toch maar weer de hoefsmid gebeld, en die is toen maar even gekomen. Hij had zijn conclusie redelijk snel getrokken: straalkanker. Nooit geweten dat dat bestond. Meteen contact gezocht met de dierenarts, die zei op dat moment niets te kunnen doen, en afgesproken dat hij woensdagochtend naar stal zou komen om de behandeling te beginnen. Die behandeling bestond uit het wegsnijden van al het zieke weefsel. Zo gezegd, zo gedaan. Rapsody liet alles heel braaf over zich heen komen, en na een half uur was hij wat bloed en wit weefsel armer. In verband, en absolute stalrust. Nou, meneer was daar niet van gediend. De volgende dag was hij niet te houden, verband kapot getrapt en heel erg stuiteren in zijn stal. Na een tweede onrustige dag en overleg met dierenarts, ben ik op jacht gegaan naar een hoefzak, zodat het verband een beetje heel en droog zou blijven, en hij toch naar buiten kon. Dat ging gelukkig wel goed.
Helaas was 1 keer snijden niet voldoende, en heeft de dierenarts nog een keer wat weefsel weggehaald. Rapsody had nu helemaal geen straal meer over, zijn hoef was behoorlijk uitgehold. De dierenarts had er nu goede hoop in alles weggehaald te hebben, en konden we aan een lange weg naar volledig herstel beginnen.
Ondertussen werd half februari mijn vader ziek. Verschillende klachten die niet een twee drie met elkaar in verband gebracht konden worden, leidden ertoe dat hij op maandag 9 februari op werd genomen in het ziekenhuis. Onderzoeken volgden, maar nog altijd werd er weinig duidelijk wat er aan de hand was. Ruim 1,5 week later, op een zaterdagochtend, ging de telefoon. Ik was toevallig bij mijn moeder, het was haar telefoon die ging, haar broer belde. Mijn oma, de moeder van mijn moeder, was onderuit gegaan in haar douche, en was met de ambulance naar de spoedeisende hulp gebracht. Men dacht in eerste instantie dat ze haar heup gebroken had, maar op spoedeisende hulp bleek het veel erger te zijn, ze kon niet meer zelfstandig ademhalen, en moest aan allerlei bewakingsdingen liggen. Aan ons de keus of we dat wilden, of dat we haar zouden laten gaan. Omdat mijn moeder helemaal niet meer helder kon nadenken, hebben we ervoor gekozen haar naar de I.C. te laten gaan, en te kijken wat er nog gedaan kon worden. Bij toeval lagen nu dus zowel mijn vader als mijn oma in het ziekenhuis, hetzelfde ziekenhuis...
Met Rapsody ging het langzaam beter. Hij was af en toe erg druk en ondeugend, sloopte twee hoefzakken, maar de hoef leek te genezen. Ik zou zo graag een keer met hem naar het bos zijn gegaan om alle zorgen om hem, mijn vader en mijn oma van me af te rijden, maar dat kon helaas niet. Mijn avonden hadden ondertussen een vaste routine gekregen, eerst naar het ziekenhuis, twee patienten bezoeken, en daarna door naar stal. Inmiddels hadden we te horen gekregen dat mijn vader uitzaaiïngen van kanker in zijn hersenvocht had, wat voor kanker konden ze nog niet zeggen. De uitzaaiïngen zorgden voor helse pijnen in zijn onderrug, en hij was compleet in de war. Wist niet meer wie wij waren, wie de kleinkinderen waren, etc.
Op maandag 23 februari hadden we weer een gesprek met de behandelend arts. Hij had al de week ervoor gezegd dat mijn vader longkanker bleek te hebben, en dat er weinig hoop was op beterschap. Op de 23e vertelde hij ons dat er definitief niets meer gedaan kon worden voor hem, en dat mijn vader niet meer beter kon worden. Hij kon geen tijd geven die hij nog zou hebben, maar we moesten rekenen op enkele weken.
Met oma ging het steeds een heeeeeel klein beetje beter, maar niet goed genoeg om van de beademing af te kunnen. Het is een keer geprobeerd, maar dat lukte toch niet goed, op zondag 1 maart ging de beademing er voor de tweede keer af, en nu ging het wel beter. De 2e ging het zo goed, dat ze van de I.C. af kon, en naar een verpleegafdeling kon. Die afdeling was dezelfde afdeling als waar mijn vader lag, maar dan drie deuren verder. Helaas voelde ik me die maandag niet zo lekker, en besloot om niet naar het ziekenhuis te gaan. Had ik dat maar wel gedaan, had ik maar even op mijn tanden gebeten, en toch even ernaartoe gegaan...
Op dinsdagochtend 3 maart half tien belde mijn moeder. Papa was een kwartier daarvoor overleden. Ik ben gelijk naar het ziekenhuis toegegaan, maar niet bij oma geweest, daar stond mijn hoofd niet naar. Afscheid nemen van mijn vader, op dezelfde dag jarig als ik, een lekkere mopperkont, maar gek op mijn kinderen. Hij was er niet meer. En dan begint het geregel. Uitvaartondernemer, gesprekken met allerlei mensen, bellen naar familie, er komt zoveel op je af. Op de een of andere manier heb ik me erdoorheen geworsteld, troost gevonden bij Rapsody, die serieus aan de beterende hand was.
Toen werd het zaterdagochtend 7 maart. Weer ging de telefoon, mijn moeder belde. Oma was ook overleden. Haar situatie was langzaam maar zeker toch achteruit gegaan, en ze had zelf aangegeven niet meer geholpen te willen worden. Ze is heel rustig overleden, in bijzijn van mijn oom en tante. Wij hadden haar niet meer gezien na zondag...Twee verliezen in 1 week, hoe kun je dit aan. Gelukkig hebben mijn oom en tante alles omtrent oma geregeld, mijn moeder trok dat echt niet meer. Maandag de crematie van mijn vader, donderdag de begrafenis van oma. Ook weer op dezelfde locatie, in Leusden. Het was de zwaarste week uit mijn leven...
Ondertussen ging het met Rapsody echt wel goed. De straalkanker leek inderdaad helemaal te zijn weggesneden. Ik had van een ronde lap leer zelf een hoefzak gemaakt, die ik in combinatie met een hoefschoen om zijn voet had zitten. Dit ging heel goed, hij kreeg alleen op de ballen van zijn hoef wat schuurplekjes, dachten we... De dierenarts was nog eens langsgeweest om te checken hoe het ging, en had gezegd dat ik hem weer een beetje kon laten bewegen als de wonden dichtzaten, hij hoefde de hoefschoen niet meer om, het mocht gewoon aan de lucht genezen nu. Dat was op een vrijdag, 21 maart. Ik was echt blij, er gloorde weer hoop aan de horizon, dat kon ik nu wel goed gebruiken. Stiekem alweer een wedstrijdje ingepland ergens eind mei...
Maar helaas, te vroeg gejuicht. De wondjes gingen maar niet dicht, werden alleen maar groter. Ook leek er weer wat fout weefsel zichtbaar te zijn. Op maandag 30 maart toch maar weer de dierenarts laten komen. Die schrok zich een slag in de rondte. De kanker had zich een weg naar binnen gebaand, en ook richting de hoefballen. Die waren zeer opgezwollen, er stond veel spanning op het vel. De kroonrand was aan het loslaten, oftewel, hij ging de hele hoef verliezen. Ontstekingen in de kroonrand, acute mok (nooit gehad), zijn ander voorbeen begon ook te ontsteken bij de kroonrand. Rapsody's lichaam begon de strijd op te geven, te verliezen. Ik kon niets anders dan besluiten mijn liefste maatje te laten gaan.
Op woensdag 1 april, nee helaas geen grapje, om half negen 's avonds, is Rapsody ook van mij vandaan gegaan. Ik heb hem toegefluisterd maar goed mijn vader te pesten, want die had een hekel aan paarden. Misschien nu wel niet meer?
20 april 2009, ik word 31 jaar. Een jaar nadat ik zielsgelukkig paardeneigenaar was geworden, was ik dat niet meer. De eerste verjaardag zonder mijn vader, zonder de vraag wie op wiens verjaardag zou komen. Een verjaardag zonder Rapsody. Heel wrang allemaal. Ik heb het er nog steed moeilijk mee, het is nu 4 maanden geleden dat ik mijn vader en oma verloor, en 3 maanden geleden dat ik afscheid nam van Rapsody, en nog elke dag doet het pijn, elke dag denk ik aan ze, elke dag heb ik verdriet.
Lieve papa, oma en natuurlijk Rapsody, ik zal jullie nooit vergeten, ik hou van jullie!
Aangezien dit forum over paarden gaat, alleen een foto van Rapsody...
Foto gemaakt in zijn laatste week.
