
Gisteren heb ik tot mijn grote verdriet mijn lieve Mat moeten laten inslapen. Mat was het laatste jaar helemaal blind geraakt
en helaas ging het de laatste tijd steeds fout.
Hij had steeds ongelukken doordat hij met de andere paarden door het draad ging. Steeds had hij lichte verwondingen, maar hij was op die momenten zo onzeker en bang. Dit wilde ik hem niet langer aandoen en vandaar mijn besluit om hem te laten gaan.
Dag lieve Mat,
Nooit meer dat lieve koppie uit jouw stalletje,
bedelend om nog een beetje eten
Nooit meer zal ik jouw blijde gehinnik vergeten
Nooit meer samen met je vriendinnetje samen in de wei
Nooit meer lekker borstelen en wandelen.
Samen rennend naar het land met mij.
Lieve Mat rijden konden we al een tijd niet meer,
maar ik hield nog steeds zoveel van jou.
Hoe dapper ben je omgegaan met je blindheid.
Ik ben trots op je.
Helaas kon ik jou veiligheid niet meer garanderen
om jou erger te besparen heb ik je laten gaan.
Je was voor mij heel bijzonder,
veel heb ik van jou geleerd.
En nu moet ik zonder jou verder,
hoe dat moet ik weet het niet.
Maar over een tijdje zal ik aan jou denken zonder
een traan, maar met een glimlach aan je denken
en weer met mijn leven verder gaan.
Ik vertrouw erop dat je het nu goed hebt, zonder pijn
en angst.
Lieve Matloek bedankt voor alles wat je mij hebt gegeven.
x Linda