Geplaatst Liroy was een NRPS'er van 18 jaar. Hij is 15-12-08 overleden maar nu pas kan ik erover praten zonder gelijk te gaan huilen.
Liroy was mijn eerste echte paard. Ik weet onze ontmoeting nog goed.
Ik zag hem op mp staan, geen charmante foto's maar zijn koppie had iets, iets mysterieus.
Mijn vader belde voor een afspraak en nog diezelfde middag gingen we erheen.
Ik weet nog goed dat Liroy achter een grote heg stond in zijn eentje, mager en alleen.
Hij kwam op ons afgelopen en overal kraakte het.
Wat voor mij de doorslag gaf was het feit dat hij niet naar zijn eigenaresse liep of naar mijn vader maar gelijk naar mij. Ik was zwaar onder de indruk, jesus wat was dat beest groot haha
Ik was alleen mijn shetlander van 1.10m gewend. Liroy liep op mij af en 10 cm voor mijn neus stond hij stil en hij keek mij aan.minutenlang. Daarna liep hij door, we gingen naar zijn stal iets verder. Zijn eigenaresse riep hem maar komen deed hij niet, totdat ik het probeerde en hij kwam gelijk. Zijn eigenaresse vertelde dat hij kopschuw was omdat hij als veulentje een puntje van zijn oor was kwijtgeraakt. Waarschijnlijk afgebeten zei ze maar het randje was te recht. Ondertussen had de eigenaresse hem opgezadeld terwijl hij stond te zonnen, haar dochter reed hem voor. Ik zag gelijk dat ze hem niet serieus reed. De eigenaresse vertelde ook dat ze hem al eerder wouden verkopen maar haar dochter het nog wilde proberen. Uiteindelijk had ze er 3 keer opgereden en daarna stond Liroy weer in zijn eentje achter een dikke heg.
Ik stapte op en dacht gelijk : wow wat een gevoel. Ik had alleen tijdelijk op ijslanders gereden om het gevoel terug te krijgen. En Liroy nam me toch stappen
haha. In draf kon ik niet lichtrijden of blijven zitten, ik voelde me gelijk weer een beginner. Galop heb ik niet geprobeerd ik wist dat het goed zat. Onze 2e ontmoeting ging een stuk gezelliger. Ik had 2 huisgenotes meegenomen, we stonden met 5 man in de wei en weer liep hij naar mij toe en negeerde hij de rest. Toen wist ik het 200% zeker. Liroy ging met mij mee. Geen moment getwijfeld.
Toen kwam eindelijk de dag dat Liroy mee naar huis mocht. Ik heb de hele dag lopen stuiteren zo blij was ik. Liroy liep als volleerd wedstrijdpaard zo de trailer op. Thuis aangekomen liepen we het pad op naar huis waar Pepermuntje (mijn shetlander) stond.
Muntje gilde en Liroy gilde. Ze hadden allebei al tijden geen vriendje meer gehad.
Muntje was doodsbang van Liroy, Muntje vorige vriendje was een dominante eikel, Muntje had nooit 5 minuten rust en nu kwam er een nog groter paard die continue naast hem wou staan.
Volgens mij heeft Muntje nog nooit zo vaak van ene hoopje hooi naar de andere gerend.
Toen Liroy eenmaal stond merkte ik dat hij het zwaar had. Geestelijk zat hij in de knoop. Hij had in geen tijden de hele dag mensen gezien. En het feit dat hij bij ons in de tuin stond maakte het moeilijk voor hem. De drukte, vele mensen en vele dieren maakten het teveel om te verwerken. Liroy begon mijn vader aan te vallen en niemand mocht hem aanraken. Behalve ik dan.
De winter was verschrikkelijk en ik dacht er ook vaak aan om Liroy terug te brengen. HIj was boos en in de war. Het rijden ging niet lekker want hij vertrouwde mij niet onder het zadel. Aan de hand zat hij het liefst in mijn broekzak . Ik mocht hem niet knuffelen of aanraken zonder dat hij een halster aan had. Dat snapte hij niet.
Langzaam begreep ik wat Liroy had meegemaakt. Ik heb een reading laten doen. Er kwam uit dat Liroy een moeilijk paard was wat heel koppig was in zijn werk. Hij had een goede afstamming dus hij moest kunnen wat zijn ouders ook konden. Het is er ingeramd, en hij heeft geen tijd gehad om het te verwerken. Ook heeft een lange man ( lijkt op mijn vader dan) met hem gesprongen. Ook niet al te vriendelijk.
Lichamelijk ging Liroy erop vooruit. Het was het eerste paard dat ik zijn brokken aan de kant heb zien gooien om maar hooi te eten. Hooi was onbeperkt en wat genoot hij daarvan. Hij kreeg normaal een half plakje per dag en nu onbeperkt. Hij werd langzaam aan wat dikker en gespierder.
Met het rijden kreeg ik hulp. Ik ben een recreatieruiter btw. Die vriend van mij werkt met mishandelde paarden. Hij helpt ze. Soort paardenfluisteraar werk heel mooi.
Ik ging met Liroy en die vriend naar de manege. Ze zeiden daar ga er maar op zitten en laat zien wat het probleem is. Ik zei nog hij moet eerst losrennen. Maar ik moest van hun rijden.
Liroy had al maanden stil gestaan.( Liroy weigerde een stap met mij te verzetten en liep achteruit weer naar huis. Ik heb jankend 3uur lang op een pad gestaan want slaan weigerde ik dus niemand wilde mij helpen.)
Bij de eerste hoek ik galop schrok hij dus ik dacht ik heb je en liet hem draven voor de volgende hoek want daar stonden attributen. In de volgende hoek sprong ik aan en het ging beter, in de volgende hoek begon hij te bokken maar ik bleef zitten. Het volgende rondje ging het echte mis, hij steigerde en bokte waardoor ik op de bakrand viel en uiteindelijk op de grond. Ik deed mijn ogen open en zag alleen Liroy steigerend voor mijn neus. Zijn hoeven tussen mijn benen. Hij had mij behoorlijk pijn kunnen doen, echter draaide hij netjes om en tilde hij voorzichtig zijn hoeven op om mij niet te raken. Ik nam hem niks kwalijk , het was duidelijk. Daarna hebben we Liroy laten uitrazen in de bak, het leek wel of hij al zijn frustraties even naar buiten liet.
Aan het einde ben ik met Liroy het bos in gegaan en het lukte. Door plassen, grote galop sprongen. Het lukte, ik was zo trots, niet normaal. Ik heb voor hem gezongen en hoe blijer ik praatte hoe blijer Liroy werd.
Sindsdien ging het goed tussen mij en Liroy er was een band dat we elkaar snapten.
Ik besloot om bitloos te gaan rijden. Liroy was gevoelig in zijn mond en ik vertrouwde hem voor 100% . Bitloos ging super, hij was alleen niet gewend om met lange teugel te rijden.
Het rijden was geweldig ik fluisterde hem commando's toe. Dan fluisterde ik Liroy let op he... ja ( en dan mocht hij in galop) Hij gallopeerde de longen uit zijn leef en genoot volledig.
Ze vorige eigenaren zeiden dat hij verkeersmak was, dat was hij niet maar ik heb toch mooie ritten kunnen maken over straat maar vooral in het bos.
Totdat de zomer aanbrak, Liroy leek steeds benauwder te worden. Totdat ik hem op een dag in de stal vond , zo hijgend dat hij geen stap meer kon zetten. Liroy had COPD ook waren zijn longblaasjes uitgerekt waardoor hij moeilijk adem kon halen.
Ik kon hetniet geloven, mijn mannetje die zo genoot van zijn leven ging na nog geen jaar dood. Ik heb altijd gezegd dat een paard medicijnen moet krijgen om zijn leven te verbeteren niet te verlengen. Dus op 15-12-08 was t zover. Eeen vreselijke beslissing vooral als je nog maar 16 bent. Ik nam Liroy mee en hij wist het. In de wei stond hij te gillen want Pepermuntje was er niet bij. Hij was er omdat hij mij vertrouwde. Het voelde als verraad en verlossing tegelijkertijd. De DA gaf hem een spuit, Liroy keek me aan zuchtte en viel om. Hij was gelijk weg.
En ik mis hem, mijn mannetje, mijn leermeester. Zoveel geleerd en zoveel naar mijn hoofd gekregen. ( hoe durfde ik het om zonder bit te rijden) en zoveel mis ik hem.
Ik kijk nog stiekem naar het bospaadje daar mocht hij altijd los een stukje naar huis galloperen. Dat was echt zijn momentje. Ik kijk stiekem nog altijd in de hoop dat hij komt terug galloperen. Nog elke dag laat ik een traan en elk paard vergelijk ik met hem.
Want hem zal ik echt nooit vergeten.
