Geplaatst Op een maandag vroeg mijn lesgever of ik langs kwam kijken bij haar pony. Omdat hij nog wat beter moet bereden worden voor het nichtje van haar. Ik had meteen ja gezegd omdat ik heel enthousiast was. Want ik zocht al heel lang een verzorg pony. We hadden afgesproken wanneer ik zou komen kijken. Eindelijk was het zo ver en gingen we kijken bij Tommie. Het was een mooi wit welshje met lange manen. Het was een ruintje en pas 8 jaar
. Toen we aan kwamen rijden kwam hij nieuwsgierig kijken. Ik mocht hem poetsen en ik kon al meteen heel erg goed met Tommie. Alleen was hij nog een beetje schuw. Ik kwam steeds vaker langs en ging op Tommie rijden. Ik had al meteen een goeie band. En het ging goed. Maar na 2 maanden (dacht ik) ging het al wat minder. En begon hij vervelend in de les te doen, met stilstaan enz. Hij moest steeds mesten in de les. Toen ging het al niet goed. Hij werd steeds dunner. En at nauwelijks. Ik had het niet echt door, of ik wou het nog niet echt begrijpen. Toen ik belde om langs te komen, ging het niet zo goed met Tommie. Ik schrok me kapot en ik ben met mijn moeder meteen die donderdag ik weet het nog heel goed naar hem toe gereden. Het was heel stil in de auto en we wisten niet wat ons te wachten stonden. Toen we aan kwamen zagen we een trailer staan met daar in Tommie. We liepen verder en zagen hem daar zielig staan. Iedereen was er bij. Ik begreep het niet goed. Toen werd me verteld dat ze met Tommie naar de dierenarts waren gegaan en het niet goed gaat, en ze niet weet of hij het nog wel haalt. Het drong nog niet echt tot me door. Tommie stond daar stilletjes , maar toen kreeg die toch wat praatjes. De baas van tommie moest huilen. We hadden hem van zijn trailer gehaald. En ze lieten ons zien onder zijn dekentje hoe dun hij was geworden. Ik schrok me kapot. Snel zetten we hem op stal hij bleef nog even liggen. Hij wou niets eten niets drinken. Hij ging liggen we dachten dat het gebeurd was. Hij was heel onrustig en er was duidelijk te zien dat hij pijn had. We gingen de dierenarts inlichten en die zei dat we slobber moesten halen. Het was gelukkig koop avond en ik en mijn moeder zijn snel naar de dierenwinkel gegaan en het gehaald. Toen wij aankwamen lag die weer. Hij at een klein beetje, maar moest weer mesten. We gingen bij hem zitten en hij legde zijn hoofd er ook bij. We belden snel de dierenarts op en die zij dat we hem moesten laten liggen. We aaiden hem om Tommie gerust te stellen. We lieten hem even alleen en gingen thee drinken. Ik wou na het thee drinken al meteen weer na hem toe maar het duurde hartstikke lang. Ik ging samen met de baas naar de stal. Ik durfde eigenlijk niet want voor het zelfde geld... We kwamen aan en hij stond weer en keek helder uit zijn oogjes. We riepen me moeder en de andere baas erbij. Het was 10 uur en ik weet nog op de dag van vandaag toen we weg gingen en hoe lief en helder hij uit zijn oogjes keek. Hij probeerde alles om er niet zo beroerd voor ons uit te laten zien. Mijn moeder zei zullen we maar gaan zoals het er nu uit ziet. We gingen weg en ik moest slapen maar ik kon nauwelijks slapen. Ik werd om 1 uur wakker. En dacht na hij is er niet meer. Ik barste in tranen uit en viel huilend in slaap. De volgende ochtend moest ik na school maar ik had eerste 2 uur vrij. Ik kwam uit bed en keek na de enigste foto die ik had van Tommie. Ik moest gelijk weer huilen. Er werd opgebeld dat het baasje langs kwam en hing snel op om te ver komen dat ik vroeg of Tommie er nog was. Ze kwamen al snel en vertelde het me waar ik had op gevreesd. Hij leeft niet meer, hij zwelde helemaal op en had waarschijnlijk een tumor bij zijn darmen. Nog maar acht jaar. Ik was echt heel erg verdrietig en kon het maar nauwelijks begrijpen wat er zojuist in 2 dagen was gebeurd nadat ik in 2 maanden een sterke band had opgebouwd. Dat zo'n beestje zo snel uit je leven kan gerukt worden. Op de dag van vandaag als ik er aan terug denk ben ik nog steeds verdrietig. Tommie was mijn idool en ik heb zijn enigste foto boven mijn bed gehangen. 
