Geplaatst Op 11 Mei 2008 is mijn lieve verzorgpaardje Cindy overleden.
Het was een Merrie met een behoolijkerlijke leeftijd.
Ze was beleerd onder het zadel, en was gek op aandacht.
Ze is niet door een spuitje overleden, maar op een hele nare manier.
Ik zal het verhaal vertellen.
Ik was 11 jaar, ik zat een tijdje op paardrijden op de Manege Dakota-Ruiters.
Totdat ik bedacht dat ik een verzorgpony wilde.
Ik heel lang zoeken, en uiteindelijk kwam werd der een hele lieve fjord aangeboden.
Genaamd Cindy.
Ze zag der niet goed uit, en was al een tijd niet verzorgt.
Cindy was heel onzeker, en heel bang en was best wel schuw.
Vanaf die dag was ik helemaal verlieft op der geworden.
Zelf was ik nog wel wat bang,maar ik zette door.
Uiteindelijk kwam het vertrouwen door heel veel te poetsen en met haar aan de hand te lopen, en natuurlijk heel veel knuffelen.
Na een jaartje kon ik der eindelijk een zadeltje op leggen. ze reageerde heel fel in het begin en vond het allemaal eng.
Maar na heel veel oefenen, kon ik haar longeren met zadeltje.
Na een maandje hebben we het hoofdstel weer in gedaan, (ik heb altijd met halster gelongeerd)
Daar reageerde ze heel rustig op en stribbelde eerst tegen, mar uiteindelijk accepteerde ze het.
Die maanden ging het heel goed.
En een jaar later had ik toch welk de kriebels op der op te gaan zitten en een rondje te stappen,
en misschien wel te draven.
Eerst ging ik der longeren en daarna ging ik derop.
en ze was heel rustig
Ik heb toen heel lang met haar gestapt, en veel tegen der gepraat.
Na een maand veel stappen en stukjes gedraaft, kwam de galop.
Och wat zat ze heerlijk en wat wa ze braaf.
Soms kwam der wel eens een bokje uit, maar dat was niet meer dan een been omhoog.
Uiteindelijk begon het me te vervelen om haar alleen te doen.
Dus ging ik een verzorgster bijzoeken.
Linsey, DakotaRuiters op bokt.
Zij is een aantal keren meegegaan, en me geholpen.
Ook heeft Francisca, Aardbeitje_ Op bokt heel veel mee geholpen
ook zij heeft der een aantal keer op gezeten.
Vanaf die tijd was cindy echt heel vrolijk, ze vond alle aandacht geweldig, en het bereden worden ook.
Vooral de galop. Als Francisca dan ging aangaloperen, kwam der toch een echte bok uit.
Dat waren echt leuke tijden met haar.
Uiteindelijk was het al weer 1 januarie 2008,
Ik merkte aan Cindy dat het heel zwaar voor haar aan het worden was
dus ik besloot te gaan stoppen met rijden.
Ik ging nog wel eens zonder zadel een paar rondjes stappen en draven, maar niet meer zo veel
Ik ging grondwerk doen en heel veel vertroetelen, en knuffelen en heel af en toe aan de longeerlijn.
Zo ging het 4 maanden goed, ze vond het leuk, en ze was altijd heel vrolijk.
Maar toen..
10 mei was ik bij haar, en ik merkte dat het niet goed ging.
Ze was moe en voelde zich niet lekker. ik heb der heel lekker gepoets en ik merkte dat ze het niet fijn vond als der iemand bij de buik kwam.
dus ik was heeel bang echt heel bang.
11 mei ik was onderweg naar huiswerkbegeleiding
Ik voelde me niet goed en zat heel veel te huilen en was zwaar emotineel.
Ik dacht aan Cindy, en ik draaide me fiets om, en racede met een volle vaart naar haar weilandje toe.
En ja hoor,daar lag mijn meisje, met koliek..
Ik rende de wei in, pakte een zweep en probeerde haar overreind te slaan, in het begin lukte het, maar na 1 minuut viel ze weer neer.
Het lukte me gewoon niet, dus ik begon te schreeuwen
Toen kwam de eigenaar der aan lopen, ik schreeuwen; BEL DE DIERENARTS.
Maar dat deed die niet, het boeide het hem niet ( ik heb vaker discussie's met hem gehad)
En met mijn stomme idioote kop had ik me mobiel niet bij me,
dus ik was verloren, Ik ging naast der zitten en legde haar hoofd op mijn schoot,
na ongeveer 5 minuten blies ze haar laatste adem uit.
Ik was kapot, alles het liefste wilde ik meegaan
Ze was me alles, ze heeft me vertrouwen opgebracht, we hadden een band, ik was toen echt verloren,mijn beste maatje was ik kwijt, voor altijd
R.I.P Cindy 11mei2008.
sorry van dit verhaal, ik zit der nog steeds heel erg mee, ik kan het maar gewoon niet verwerken.
Telkens als ik vlakbij haar ben denk ik dat ze der nog is, maar der staat niets meer
geen fjordje meer en ook geen cindy meer. het doet me gewoon heel veel pijn,
Heb der nooit over willen praten, of te laten merken dat ik der mee zit. dus vandaar dit verhaal
Hier nog wat foto's van Cindy,
Bedankt voor het lezen.
Liefs Iris.
Ik wens je heel veel sterkte! Zal wel zwaar worden. 
