Ik zal het duidelijk maken.
Ik had een jong paard, 3.5 jaar. Vanaf begin niet tot bijna niet! onregelmatig. Tot uit eindelijk steeds meer kreupel.Veel dierenartsen en klinieken gezien. Na 9 maanden niet iets concreets afspraak gemaakt met Utrecht. Met de orthopedische chirurge. Don Jose erheen. In een mega trailer en mega auto.
Dagen gestaan met paard. Mijn verhaal is het gaan naar de kijkoperatie in z'n schouder. M'n verhaal is het wachten, spanning. En de uitspraak; ik werd opgehaald door z'n vaste verzorgster; de chirurg wil u spreken! Chirurg verteld mij wat ik zachtaan al begon te begrijpen!. Dit paard komt nooit meer goed. ; kan hij een stapbuitenritje doen (hoe belachelijk dat ik het vraag, een volle PRE, zo prachtig)
Nee! dit paard komt niet meer goed. 5X.
Ik heb hem laten inslapen op de operatietafel. Paard met beademing, hartbewaking. en een scope in z'n lijf.
Hulde voor UvU. Ik kreeg alle tijd van de wereld om afscheid te nemen van m'n prachtige paard. Alles wat storend was werd weggehaald en alle mensen die er iets mee te maken hadden gingen weg. Mevrouw Rijkenhuizen ( de chirurg) heeft echt voor alles gezorgd. En vooral een gesprek daarna. Over paard, mens en hoe het soms loopt. Nou ja dat gebeurd mij weer.
Oreo schreef:Ook ik vind de tekst op zich heel mooi, ik vind het persoonlijk alleen jammer dat het werkelijke verhaal onduidelijk blijft. Je moet afscheid gaan nemen van je paard, hoe is dat precies gegaan dan? Heb je dat in Utrecht moeten beslissen?