Geplaatst Een hele goede kennis van mij, ik wist niet beter of het was mijn oma, moest haar paard in laten slapen.
Ze wilde graag een nieuwe maar was hier zelf al veel te oud voor. Ze had haar manege ook al doorverkocht en kon zelf niet meer rijden ofzo.
Toen heeft ze besloten dat ze voor mij een paardje wilde kopen. Hier is ze toen ondanks haar gezondheid hard naar op zoek gegaan.
Wij waren toen op vakantie en toen we terugkwamen moest ik meteen mee om bij een paardje te gaan kijken.
Eenmaal bij die handelsstal aangekomen kregen we een paardje te zien maar we vonden het allemaal niet echt wat. Toen lieten ze ons nog een ander paardje zien en ik was meteen verkocht. Gelukkig waren mijn ouders en 'oma' dat ook. We hebben hem toen genomen en 's avonds stond hij op stal.
Toy was toen net een paar weken 3 en nog maar net onder het zadel. Hij was nog heel iel maar zijn koppie was gewoon om meteen op verliefd te raken, net als zijn gangen. Hij kon nog bijna niets en de galop had hij wel door maar nog niet genoeg bespiering om door de bocht te kunnen.
Ik was nog niets anders gewend dan manegepaarden en dat was dus voor mij ook totaal nieuw.
Moest hem in het begin altijd losgooien voordat ik erop kon.
Twee maanden nadat ik Toy heb gehad is mijn 'oma' overleden. Ze heeft jammer genoeg veel te kort van ons plezier samen kunnen meegenieten.
Tijdens haar begrafenis heb ik samen met mijn moeder (die op een van mijn oma's paarden zat) meegereden in haar begrafenisstoet. Een goede kennis heeft naast Toy gelopen omdat ik nog nooit met hem buiten had gereden. Toy was toen stik braaf.
Gedurende de jaren hebben we samen heel veel geleerd.
Soms met wat hulp van mijn moeder als hij voor mij te moeilijk was.
In geloof ik 2001 ben ik met hem op vakantie geweest in Frankrijk. We hebben toen bij kennissen gelogeerd en zijn met meerdere paarden (twee van vriendinnen van mij) en enkele koetsjes door het landschap gaan rijden. Dit was echt een super ervaring. Toy vond het daar echt super. Op de wei was hij helemaal dol.
In 2002 ben ik met hem gestart op wedstrijden. Dit was soms goed afzien omdat meneer iets tegen werken had en het dan leuker vond om rodeo te rijden. Had daardoor altijd heel veel publiek.
Ik ging ook eigenlijk niet vaak genoeg op wedstrijd om er echt aan te wennen maar ik vond het gewoon leuk om te doen.
In 2003 leerde ik mijn vriend kennen en die werd ook langzaam aan weg van Toy. Hij heeft er op leren rijden en Toy wist gewoon dat hij dan voorzichtig moest zijn. Was zo leuk om te zien.
Binnen een paar jaar kon hij er mee naar het bos en sprongen ze samen.
In de zomer van 2007 mocht ik door naar het L2. Ik wilde eerst nog wat verder trainen en dan pas overstappen. Kort hierna werd hij kreupel.
Dit ging een beetje af en aan, dus dachten we dat het er aan lag dat hij te dol deed op de wei.
Toen het toch te lang bleef duren voor ons gevoel zijn we met hem naar de DA gegaan.
Die kwam er achter dat het HKO was. Daarnaast had hij ook last van artrose.
Hij moest een maand op ontstekingsremmers en veel stappen. Ook kreeg hij aangepast beslag.
Hiermee ging het een tijdje wat beter maar iedere keer als we weer op gingen bouwen viel hij weer terug.
Dan begonnen we weer met rustig aan doen, op tijd nieuw beslag, weer net andere ijzers etc.
In de zomer ging het weer wat beter mede doordat de artrose dan minder was.
Maar in het najaar ging het weer een stuk slechter. We hebben toen besloten weer naar de DA te gaan.
Dit was bij een andere praktijk omdat de eerste omdat die gestopt was met het behandelen van paarden.
Hier werden opnieuw foto's gemaakt en kwam aan het licht dat het veel erger was dan we dachten.
De vorige foto's waren net vanaf een ander punt genomen waardoor niet goed te zien was wat er aan mankeerde.
Toy bleek links een inkeping te hebben in zijn straalbeen. Hierdoor zou de pees waarschijnlijk chronisch ontstoken zijn. De kans dat hij recht zou lopen zou heel klein zijn. Rechts bleek het ook erger dan we dachten. Hier had hij een 3 a 4 in plaats van 2 a 3.
Eerst werd gekeken of het met rust weer beter zou gaan. Dit bleek echter niet het geval te zijn.
In januari zijn we toen terug gegaan naar de kliniek waar hij een injectie in zijn hoefkatrolgewricht kreeg met ontstekingsremmers en een smeermiddel. Dit was volgens de DA het enige wat nog kans had van slagen. Hier waren ze gelukkig heel eerlijk in.
Na 2 weken mocht ik weer op gaan bouwen, maar toen kreeg hij last van maagzweren. Hij at alleen nog ruwvoer. Met medicijnen is dit uiteindelijk verholpen na bijna 2 weken. Dit kwam waarschijnlijk door de stress van alle keren DA en wel werken/niet werken. Toen mocht ik weer langzaam op gaan bouwen.
Maar Toyke bleek nog niet recht te zijn. Toen zagen we het echt al heel somber in. Heb aardig wat traantjes gelaten.
20 februari heb ik toen weer naar de DA gebeld en besloten dat we hem in zouden laten slapen. Dit wilde ik nog niet meteen doen. Ik zou de week erna vakantie hebben en dan wilde ik nog even volop van hem genieten. Ik heb die week nog een fotoshoot met hem gehad door hypofocus. Deze foto's zijn echt heel mooi geworden en echt een mooi aandenken.
Maar ik kon de beslissing niet uit blijven stellen. Afgelopen maandag heeft toen mijn moeder voor mij gebeld voor een afspraak. Ik kon het niet zelf.
Vandaag is de dag dat ik afscheid van hem moet nemen. We moesten om 9 uur op de kliniek zijn dus het was gelukkig nog rustig toen we om half 9 op de manege wegreden. Ik had bijna niemand verteld dat het vandaag zou gebeuren omdat ik het niet zou trekken als het heel druk zou zijn op de manege met mensen die hem nog even zouden willen zien.
Mijn vader en vriend hadden vrij genomen zodat ze meekonden. Mijn moeder was er ook bij.
Eenmaal op de kliniek heeft de DA heel netjes alles uitgelegd. Hij vroeg ook netjes waar we bij wilden zijn of juist liever niet. Ik had voor mezelf besloten dat ik er heel de tijd bij wilde blijven. Ik wilde mn knollie dit niet alleen laten doorstaan.
Toy kreeg eerst een kalmeringsmiddel waarna hij een katheter kreeg. Toen moest hij naar een speciale stal waar ze een schot tegen hem aan konden zetten. Hierdoor kon hij niet omvallen.
Toen werd hij onder narcose gebracht waardoor hij zelf rustig ging liggen. Toen hij eenmaal lag hebben ze hem in laten slapen. Ik ben hem al die tijd zelf vast blijven houden ook al mocht dit eigenlijk niet. Eigenlijk moest ik aan de kant gaan staan op het moment dat hij ging liggen. Dit was voor mijn eigen veiligheid maar die kon me op dat moment even gestolen worden.
Ging allemaal heel rustig en vredig. Leek echt net of hij ging slapen. Had echt het gevoel dat hij weer zo op kon staan. Kreeg alle tijd om afscheid van hem te kunnen nemen.
We stonden met zn allen nog bij hem te huilen. Daarna moesten we met de lege trailer terug naar huis.
Ik weet zeker dat ik alles heb gedaan voor hem wat ik kon maar toch voelt het zo rot en oneerlijk.
Hij voelde zich in zijn hoofd nog zo goed maar zijn benen wilde echt niet meer..
Sorry voor het veel te lange bericht maar moest het even kwijt.
Sterkte... Vreselijk verlies, jouw mooie lieve paardenvriend! Maar een besluit voor hem... 
Ik vind het ook knap van je dat je er gewoon bij bleef!
