Geplaatst 
Toen Karl wilde gaan rijden moest ik als mama natuurlijk verplicht mee. Uiteraard ga je dan de hele rij stallen met pensionpaarden die langs de rijbak stonden langs. Even kijken en genieten, zo ook ik.
In een van laatste stallen stond Black. Van zijn markante hoofd kreeg ik kippenvel zooo prachtig vond ik m.
Het bleek een Trakehner te zijn. Een pensionpaard wat op dat moment M dressuur liep. Hij werd vaak Black genoemd, ondanks dat hij helemaal niet zwart is maar donkerbruin.
Later heb ik kennis gemaakt met zijn eigenaresse en zijn we goede vriendinnen geworden. Vaak hebben we Black gepoetst en gezadeld voor haar privélessen.
Toen ik zelf een beetje kon rijden mocht ik er ook af en toe op rijden, wat was dat eng. Hij was erg voorwaarts en voor een beginneling machtig imposant.
Helaas werd er bij hem hoefkatrol ontsteking geconstateerd, en hij had daarbij een hele dunne hoefwand waardoor beslaan onmogelijk was.
Wij hadden net op dat moment het geluk een huis te kunnen kopen met een hectare grond erbij. En hebben daarom besloten Black een grasmaaierleven te geven zolang het nog mogelijk was zonder pijn te leven.
De hoefsmid kreeg zijn voeten zonder ijzers nog fantastisch goed.
Black, die eigenlijk de mooie naam Sommerabend heeft, mocht zelfs mee verhuizen naar Duitsland. Ondertussen had hij echter wel al een paar maal een slokdarmverstopping gehad met daarbij longontsteking. Elke keer hebben de Dierenartsen hem er weer bovenop gekregen. Helaas bleven er telkens resten aan de wand zitten zodat de slokdarm zo langzamerhand dicht kwam te zitten.
Steeds meer problemen met het eten, hij hoestte bij elke maaltijd. Alles geprobeerd om dit te voorkomen maar op het laatst was zelfs water een reden om te hoesten.
Volgens de DA zou hij op een gegeven moment stikken. Wanneer dat precies zou zijn gebeurd weten we niet maar dit lijden wilden we hem niet aandoen. Vandaar onze toch wel hele moeilijke beslissing om m te laten gaan.
Deze beslissing was des te moeilijker omdat Black afgelopen zomer zijn grote liefde nog heeft leren kennen. Fanja, het paard van Bokker Fnanne kwam ons team versterken en die twee waren net siamese tweelingen. Kroelen, samen uit een trog water drinken, samen eten echt bijzonder aandoenlijk.
Maar de laatste weken grauwde hij haar soms af. Zo ineens vanuit het niets oren in de nek en bijten. Dat was voor ons het teken dat het echt niet meer fijn met hem ging. En afgelopen vrijdag dacht ik dat ik met mijn beslissing zelfs te laat was. Een verschrikkelijk hoestbui waarbij het slijm uit zijn neus drupte. Nu was het genoeg.
En vanochtend om 8 uur is hij heel vredig en rustig heen gegaan.
Hopelijk is hij nu bij Honey en kan ze hem de weg wijzen. Zoals hij haar de weg gewezen heeft toen ze zooo verschrikkelijk bang bij ons kwam.
Rust zacht mijn lieve!
