Geplaatst Maandag 29-09-08:
Garant weer lekker op stal, heeft een uurtje gelopen en hij ging weer goed
ik helemaal blij, me grote smurf weer helemaal klaar om te gaan! Donderdag 02-10-08:
Net toen ik aan het vertellen was aan een vriendinnetje van me hoe goed hij wel niet ging weer ging mijn telefoon.... Eén van mijn beste vriendinnetjes belde op met de mededeling dat het heel slecht ging. Ik ben natuurlijk meteen de scooter opgesprongen en naar mijn lievie toegehaast.. Eenmaal op stal sprak ik de eigenaar, die mij net wou bellen (was les aan het geven), ze vertelde dat hij wegging, het moet wel.. hij is op, hij kan niet meer... morgenochtend wordt hij weggebracht.
Nog even gepoetst, geknuffeld en heerlijk tegen m aan gestaan.
Vrijdagochtend 03-10-08
Het is klaar. Me lievje is uit zijn lijden verlost. Me knapperd, me alles, me schat, me vechter... hij kon niet meer. Hij was op. Grote Smurf, de liefde van mijn leven, is er niet meer.
Ik zou moeten lachen, hij heeft geen pijn. Moeten lachen over de verhalen die mijn dondersteen heeft uitgehaald, moeten lachen om zijn gekke acties en moeten lachen bij de sullige foto's, maar ik kan niks anders dan huilen. Huilen dat hij er niet meer is.
Als twee lieve bruine ogen vragen
Help me, ik voel me niet fijn.
Mag je dan omdat je voelt; dit is het einde
egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort:
Dit komt nooit meer goed en hij
krijgt steeds meer pijn,
Mag je dan omdat je hem niet kan missen
egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
en je zonder hem naar huis toe moet.
Met een halster in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes,
elke dag samen was een feest.
En in al die jaren is hij zelf niet één keer,
egoïstisch geweest.
