Wanneer is de strijd gestreden en beslis je als eigenaar dat je niet meer egoistisch mag zijn.
Mijn lieve haflinger merrie Sonja, is inmiddels 20 jaar, heeft artrose en staat hierdoor sinds anderhalf jaar met pensioen. Vorig jaar liep ze zo slecht dat ik erover gedacht heb, om haar te laten gaan, maar op dat moment krabbelde ze op en liep weer goed.
In de winter liep ze weer minder goed, wat stijf en soms onregelmatig, verder merkte ik dat haar karakter veranderde, maar waardoor. Is het pijn of mist ze het werken??
Haar gedrag veranderde van een vriendelijke pony, in een sjaggerijnig paardje, wat dreigt als je haar wilt pakken om te poetsen. Toen ik het gevoel had het is goed geweest was het voorjaar, het werd warmer, ze ging goed lopen en was ook weer vrolijk.
Wel valt mij op dat ze niet meer crost door de wei, maar ze maakte een vrolijke indruk. Ook wilde ze weer knuffelen en gepoetst worden. We wandelen niet omdat ze van 15 minuten wandelen al kreupel wordt.
Nu beginnen de dagen weer korter te worden, het wordt kouder en weer veranderd ze naar een sjaggerijnige dame. Ze wil niet gepoetst worden en als ik haar even wil controleren (op warme benen en dergelijke) dan trapt ze. Van de week voor het eerst gericht op mij en raak.
Daarnaast heeft ze moeite om zich warm te houden, terwijl het een haflinger met wintervacht is.
Ik neig zelf ernaar om de beslissing eindelijk maar te nemen en niet meer egoistisch te zijn.
Maar twijfel dan omdat ik me afvraag, is het wel door pijn dat ze zich zo gedraagt,
wil ze echt niet meer?
Hoe zie je dat ze op zijn, en wanneer wordt het leven lijden?
Ik wil haar niet kwijt, 15 jaar bij elkaar dat gooi je niet zomaar weg,
En het is toch een leven waar je over beslist.
Dit is de mooie meid waar het over gaat, mijn Sonneke voor altijd.

