Het ongeloof is er bij ons ook heel erg. Waarom? Waarom Amando?
Daar zullen we nooit een antwoord op krijgen. Vannochtend lagen mijn man ik weer huilend bij elkaar. Jee wat hebben we een verdriet!
Het is zo oneerlijk maar ook zo ongelooflijk pijnlijk!
We missen hem gewoon zo erg. 2 jaar hebben we van hem mogen genieten. Natuurlijk koesteren we dat.
Maar de leegte die we nu ervaren, staat nog zo op de voorgrond.
Ik weet dat het moet slijten en dat ik nog een ander paard heb. Maar voor mijn man was Amando zijn echte eerste paardje. zoveel plannen en ideeen. Hij heeft het zo moeilijk en dat maakt het voor mij zo zwaar.
Gelukkig kunen we samen huilen maar het gemis dat blijft nog even zwaar.