Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-08-07 16:29

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 03-08-07 16:29

echt een mooi filmpje en gedicht Huilen

ik krijg helemaal kippenvel ervan !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-07 16:33

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-07 16:33

Sinti__LoveU schreef:
Ik heb gister van Zevenster, (zie aantal berichten hier boven) een filmpje met muziek gemaakt. Wat vinden jullie ervan? http://www.youtube.com/watch?v=Nx7YdutsvuU

Helaas heb ik geen geluid op mijn pc, maar het filmpje zegt genoeg.
Heel mooi gemaakt.

De 11e is het alweer een jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van Roosje.
Pffff. Heftig hoor, heb nog steeds het filmpje met foto's niet weggebracht van de laatste dag.
Kan het gewoon nog niet opbrengen om die te zien.

**Geplaatst**: 03-08-07 16:35

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 03-08-07 16:35

Ohh wat een erge verhalen Verdrietig

Ik heb een shet merrie..
we lieten haar dekken..
en s'avonds ging ik naar haar toe,,
zag het veulentje liggen,moeder likte haar droog,
ik heb de hele nacht geknuffelt met ze..
s'morgens naar bed gegaan en s'middags weer naar de stal gevlogen..
Moeder stond in de hoek..veulen bewoog niet..
DA gebelt..maar er was niets aan te doen.. had te lage bloedspiegel... Huilen

Ik mis haar nog steeds dus het is niet raar.
in dit topic zyn zoveel mensen die problemen hebben met hun verlies Scheve mond

Iedereen ook veel sterkte nog Ach gut

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-07 16:38

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-07 16:38

@issiej, wat jij hebt meegemaakt is ook niet niks.
Lijkt me heel erg om je veulen zo terug te vinden.

Jij ook heel veel sterkte.

En trouwens, daarom heb ik dit topic gemaakt.
De titel zegt al genoeg.
Nog steeds.....

**Geplaatst**: 03-08-07 16:59

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 03-08-07 16:59

Mijn paard is op 14 oktober 2 jaar geleden op 18 jarige leeftijd in 1 dag aan koliek overleden, ik hield verschrikkelijk veel van hem, hij was niet te redden, zijn maagwand is uiteindelijk gescheurd. Het was een verschrikkelijke dag. Ik ben gelukkig de hele dag bij hem geweest omdat ik er een heel slecht gevoel bij had.
Die dag zelf was erg, maar dat is niet de dag die ik me herinner als ik aan hem denk. Ik denk aan hoe hij naar me toekwam in de wei, hoe we buiten helemaal behangen met lichtjes de weg op gingen omdat hij een peesblessure had. Wat ik allemaal van hem geleerd heb qua rijden en omgang.

Hij zou nooit willen dat ik verzoop in mijn verdriet, hij zou willen dat ik terugkijk naar al die leuke mooie gave momenten die we samen hadden. Ik bewaar en koester hem, ik heb de foto's van zijn laatste dag onlangs in zijn boek geplakt. Zijn goudkleurige halster hangt boven aan een kast en een van zijn ijzers staat in een kast op een boekenplank. Hij is altijd bij me maar ik hoef niet altijd aan hem te denken. Ik probeer al die liefde positief bij me te houden voor mijn jonge paard dat mij opving toen fargo er niet meer was. Ik ben gelukkig met wat we allemaal gehad hebben, dat hij niet meer heeft hoeven lijden toen hij ingeslapen is.
Ik heb 6 katten samen met mijn vriend en samen met mijn vriend 4 paarden. Ze zijn me allemaal even dierbaar en ik geniet nog bewuster van het feit dat we ze hebben. Ik praat over fargo als er herinneringen zijn of verhalen, soms huil ik nog als ik een liedje hoor in de auto alleen, maar ik ben vooral dankbaar dat ik hem bij me heb mogen hebben dat neemt toch niemand je af. Ik vergelijk mijn jonge paard ook niet met fargo want beiden zijn ze uniek en ze geven altijd wat ze kunnen.

Allemaal heel veel sterkte ook met jullie gemis en verlies, maar bedenk ook dat het verdriet er alleen is omdat je zo gelukkig met ze bent geweest en andere dieren kunnen je ook zo verschrikkelijk veel bieden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-07 17:01

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-07 17:01

@Fargo.
Je helpt mij wel de tranen naar boven doen komen.
Maar je hebt gelijk.
Vooral die laatste zin vind ik geweldig.
Bedankt voor je bericht en zelf ook heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 05-08-07 00:53

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 05-08-07 00:53

Ik heb zelf ook altijd heel veel en lang last van verdriet, denk constant aan datgene, denk de hele tijd dat ik hem/haar wel weer zal zien.
Hoe moeilijk het ook is, probeer de mooiste momenten te onthouden. Denk aan de tijden dat je plezier had ermee. Hoe moeilijk het ook is.
Nog veel sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-08-07 11:14

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst door de TopicStarter : 06-08-07 11:14

Knolhobbel,
Datzelfde gevoel heb ik ook nog steeds.
Afgelopen winter zag ik het evenbeeld van Roos op een concours.
Ik kreeg helemaal de koude rillingen.
Bleek dat het een ruin was, maar precies dezelfde manier van springen en ook dezelfde streken met losrijden.
Brrrr. Kon mijn tranen op dat moment echt niet binnenhouden.

Eén van de moeilijkste dingen vind ik altijd als je op concours rondloopt en andere ruiters vragen waarom je niet meedoet.
Tja, elke keer wordt je ermee geconfronteerd.
Nog steeds heel erg moeilijk en dat zeg ik ook echt.
Ze zeggen nog steeds karin en roosje waren een 2-1 eenheid.

Ik ben momenteel alleen dressuurmatig aan het trainen om toch het springen een beetje te vergeten.

**Geplaatst**: 06-08-07 11:31

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 06-08-07 11:31

@kaatje. Fijn dat je toch iets aan mijn berichtje hebt gehad, dat was de bedoeling!

Ik kwam vorig jaar op Ermelo een merrie tegen die het evenbeeld was van fargo qua kleur, haar, huid en postuur, bleek uit de lijn Duc de Normandie te komen en fargo's moeder was van Duc de Normandie. Ik kon er niet vandaan blijven, heb bij haar gestaan en haar geaaid en zo eigenlijk via een gezond ander paard nog een keer afscheid kunnen nemen. Toen ze het terrein afliep haar helemaal nagekeken, vol van liefde en verdriet (heeel erg dubbel), maar was toch blij dat ik haar gezien had om indirect hem nog een keer te kunnen zien, bewonderen en aanraken.

**Geplaatst**: 06-08-07 12:03

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 06-08-07 12:03

Jeetje.. De tranen springen me echt in de ogen bij het lezen van al jullie verhalen. Goddank heb ik zelf nog nooit zoiets meegemaakt, behalve dat onze kat werd ingeslapen, maar toen was ik nog erg klein. Ik was er wel verdrietig om, maar heb het een plekje kunnen geven.
Iedereen in dit topic; Héél veel sterkte. En ik geloof echt wel dat het normaal is dat je verdriet hebt, als je je maatje, je beste vriendje bent verloren. Dat is ook niet niks. En het beste wat je dan kunt doen is proberen het te accepteren, al kost dat tranen en tranen. Krop het niet op, stop je gevoelens niet weg.
Nogmaals: Veel sterkte iedereen.

**Geplaatst**: 06-08-07 12:48

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 06-08-07 12:48

Voor mij precies hetzelfde. Zes maanden geleden heb ik een eind moeten maken aan het leven van mijn allergrootste vriend. Ik kan niet aan hem denken zonder dat ik vol tranen schiet. Nu dus ook.

**Geplaatst**: 06-08-07 14:32

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 06-08-07 14:32

Nouzeg.

Jullie laten me huilen terwijl ik (gelukkig) niet eens een paard verloren ben.
Jullie allemaal, sterkte met jullie verlies Ach gut

Ik moet er niet aan denken.. Nagelbijten / Gniffelen

**Geplaatst**: 07-08-07 12:43

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 07-08-07 12:43

Jemig wat een verhalen hier zeg!

5 jaar geleden ben ik ook mijn verzorgpony verloren aan een tumor in haar maag. Altijd als ik daar nog in de buurt kom of haar foto zie voel ik me verdrietig en moet ik me inhouden om niet te gaan huilen. Vooral als ik niet echt goed in me vel zit.

Ik denk dat het altijd wel blijft, maar dat het heus wel minder wordt. Tenminste bij mij is het al minder erg als in het begin.

**Geplaatst**: 07-08-07 13:10

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 07-08-07 13:10

Het is bij mij ook minder dan in het begin. Toen voelde ik echt pijn in mijn hart. Nu mis ik hem nog heel erg en dat geeft tranen. Vandaag is het precies 6 maanden geleden.

**Geplaatst**: 10-08-07 09:50

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 10-08-07 09:50

Ik mis Froukje nu na 11 maanden ook nog steeds verschrikkelijk. Ik heb haar 6 jaar gekend en ze was er gewoon altijd. Vooral de manier waarop is ze gegaan is heb ik erg veel moeite mee. De DA dacht dat ze eerst lichte koliek had en we moesten met haar stappen. Uiteindelijk raakte haar achterhand verlamt, ze lag toen op het erf en ze heeft een tijd met haar hoofd op mijn knieen gelegen en ik dacht toen al dat iedere ademhaling haar laatste was. Uiteindelijk is ze naar een kliniek gebracht en de volgende dag is ze ingeslapen. Wat ik vooral erg vind is dat zijzelf nog zo graag wilde leven, toen ze de verdoving had gekregen, probeerde ze nog een keer overeind te komen en gaf ze een hinnik (terwijl ze elke keer lag te gillen en kreunen van de pijn en half verlamd was) en daarna kreeg ze de dodelijke spuit. Wat ik die 2 dagen mee heb gemaakt kan ik gewoon niet vergeten en ik kan het ook niet vertellen zonder dat de tranen over me gezicht lopen.

**Geplaatst**: 14-08-07 19:00

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 14-08-07 19:00

Deze vakantie voor mezelf 2 dingen geschreven om van het verdriet af te komen. Het heeft mij heel erg op gelucht:
Stilte en rust
Het kabbelende water
De fluisterende bladeren
De bewegingsloze maandag
De rust, het vertrouwen

Jou vergeten kan ik niet, wil ik niet
Het enige dat ik wil,
Is een plek
Een plek van jou en mij
Klein onder de sterrenhemel
Maar altijd een plek voor jou

De grote, boze buitenwereld leren kennen
Maar altijd dat ene plekje
Trouw en vol kracht
Zoals je was op aarde
Zo.. nu in mijn hart

Dat plekje zal altijd de jouwe zijn
Ik heb je daar nodig
Om te worden wie ik ben
En te vergeten wie ik was
---------------------------

Sometimes in life you feel the fight is over. It isn’t easy to let go, but you have to. Life is also about dieing and saying goodbye to things you really love. It’s really hard, but you need to give it a place. A place in your heart especially for the one who deserve it.
You can go on without giving it a place but you can’t hide from your true feelings. Sooner or later you have to face them. It will not be easy to do but how longer you wait how harder it will be.
When you give it a place and get over the pain, you can go on with your life. You are never alone again. Now you can remember the past and try to smile when memories come up. You had a lot of fun together and it will never be the same. But try to have fun with others. Enjoy the things you have instead of being sad of the things you don’t have

LinseyDonja schreef:
Ik heb in het profiel van Nieky1993 gekeken en heb daar een heel mooi gedichtje gevonden, die andere van baasje naar 't paard is ook mooi, maar die kent iedereen al, deze vind ik NOG mooier en ik zit hier met tranen in m'n ogen terwijl ik geen overleden paard heb. Alle baasjes die een schuldgevoel hebben omdat ze hun waardevolste bezit, hun paard in hebben moeten slapen, lees dit alsjeblieft.

Liefste Baasje,

Ik zie de tranen in je ogen
je afhangende schouders.
naast je staat de veearts
ik zie hoe zijn woorden jouw hart breken
"op twee plaatsen gedraaid en veel zand"
hij legt zijn hand op jouw schouder.
En zegt dat je afscheid moet nemen.

Mijn lieve baasje,
we hadden het goed samen
we maakte veel plezier
deelde elkaars verdriet
maar aan alle goede tijden komt een einde.
ik weet dat je geen afscheid wilt nemen,
dat je me niet wilt laten gaan

maar baasje, ik heb pijn
en deze pijn gaat niet over
ik heb je altijd veel gegeven,
nooit veel gevraagd
Maar nu vraag ik je, laat me gaan
naar een plek zonder pijn
neem afscheid van me

Ik zie dat je je beslissing hebt genomen,
de veearts komt dichter bij.
Nog even geef je mij een knuffel,
en zeg je dat je van me houdt.
we gaan naar een donkere ruimte,
je bent bij me, dat is fijn.

De veearts spuit me een koude vloeistof in.
Ik voel me slaperig,
ik leg mijn hoofd neer,
ik sluit mijn ogen....
mijn hart slaat steeds trager,
tot het uiteindelijk stopt.
En jij begint te huilen.....

Maar baasje,
Nu ben ik ergens waar pijn niet bestaat
ik weet dat je me mist,
maar ik mis jou ook.
Baasje ik zal op je wachten,
aan het hek van de eeuwige weide...

Voel jullie alsjeblieft niet schuldig, het is de goede beslissing geweest.. Heel veel sterkte allemaal.

*slik

**Geplaatst**: 20-08-07 17:04

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 20-08-07 17:04

Ook ik heb het al twee keer mee moeten maken om een paard te moeten verliezen.
Ik weet wat iedereen voelt ben het ook nog steeds niet kwijt.
dikke twee maanden geleden is onze merrie overleden na een vrezelijke strijd is ze overleden samen met haar veulen.
(ze moest nog twee weken en dan zou haar veulen geboren worden.)
Dit heeft ons een enorme klap gegeven.
Drie jaar geleden moesten we ook al een merrie verliezen aan een ernstige koliek aanval en we hebben haar in moeten laten slapen. ze had net een veulen van twee weken oud die hebben we met de fles groot gebracht en haar hebben we nog steeds.
Ook daar zijn we nog niet echt overheen.
Mooie gedichten staan hier.
zal ook die van mij even plaatsen die ik kreeg van mijn grootste
vriendin.

Hallo Allemaal.

Vanacht hebben we met veel pijn afscheid moeten nemen van Uniek,Gisteravond kreeg Uniek onverwacht een slagaderlijke bloeding in het hoofd.We zijn nog met haar naar de kliniek gereden,maar het mocht niet meer zo zijn,en is onderweg overleden.
We zijn allemaal erg diep bedroeft,maar we weten dat ze nu geen pijn meer heeft,en dat ze nu niet meer hoeft te vechten.

Als twee bruine ogen vragen,
Help mij, want ik voel me niet fijn,
Mag je dan, omdat je voelt dit is het einde,
Egoïstisch zijn?

Als je van de dierenarts hoort,
Dit komt nooit meer goed,
En hij krijgt steeds meer pijn,
Mag je dan omdat je hem niet kan missen,
Egoïstisch zijn?

Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed,
En je zonder hem naar huis toe moet,
Met een halster in je hand,
En je hart vol pijn,
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
Ik mocht niet egoïstisch zijn.

Al die tijd met zijn tweetjes,
Elke dag samen was een feest,
En in al die tijd,
Is zij zelf niet een keer,
Egoïstisch geweest……

Ale-Jenneke Henk-Colette

[img]http:/ /i138.photobucket.com/albums/q245/konyntjes/uniek/DSC01910.jpg[/img]

Dit heb ik ook erg gewaardeerd de gedichten doen je goed maar missen zal je ze altijd.

Iedereen heel veel sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-08-07 17:07

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-07 17:07

Jenneke, wat een ontzettend mooi gedicht, zeg.....
Sterkte.

**Geplaatst**: 20-08-07 17:21

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 20-08-07 17:21

kaatje77 schreef:
Jenneke, wat een ontzettend mooi gedicht, zeg.....
Sterkte.

bedankt

**Geplaatst**: 21-08-07 08:11

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 21-08-07 08:11

Ook ik ken het verdriet helaas. Bij mij is het allemaal nog zo vers. Ik heb mijn lieve Amando afgelopen zondag moeten laten gaan.
Alles leek zo goed te gaan na die koliek operatie. Ik bleef natuurlijk hoop houden maar oh die angst die bleef. 6 weken hebben mijn man en ik gevochten voor ons ventje. Helaas afgelopen zondag weer koliek klachten. god wat had hij een pijn.
Het is zo hartverscheurend om het dier waar je zoveel van houd zo te moeten zien lijden. Mijn man ik stonden voor een moeilijke beslissing.
thuis hadden we gelukkig dit scenario wel besproken, wat als........
Maar ook al is het moment daar de beslissing nemen doet zoveel pijn. Je weet dat het de beste is maar je wilt hem niet kwijt.

Dagelijks zit ik nog met tranen. Zelfs nu. Het gemis zal voorlopig wel blijven, het is gewoon niet eerlijk!

Koliek blijft zo verdomd moeilijk bij paarden.
Ik wens natuurlijk iedereen hier veel succes met het verwerken van hun verlies.

**Geplaatst**: 21-08-07 08:29

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 21-08-07 08:29

Ook ik kom even mee praten....
20-05 heb ik mijn lieve merrie moetem laten inslapen...Ze had koliek, naar de kliniek, geopereerd en toen konden ze niets meer voor haar doen...ik moest ook door de telefoon beslissen over haar leven en heb nooit afscheid kunnen nemen...Dat doet nog elke keer pijn..
Het laatste wat ik van haar heb gezien was dat ze op de rug met haar benen omhoog lag in de stal van de kliniek...zoveel pijn had ze....ze was pas 4 jaar oud...
Ze had toen de tijd een veulentje van 6 weken oud, en als je dan de volgende dag dat kleine hummeltje ophaalt, schreeeuwend om zijn moeder....dat gaat door merg en been...

Ik heb inmiddels sinds 2 weken een nieuw paardje maar het is gen Rhapsody...
Ik huil ook nog wel eens om haar en de pijn blijft, maar het begint een plekje te krijgen.
Probeer de mooie dingen te herinneren....
Vind het wel fijn dat ik eindelijk een topic heb gevonden met mensen die iets soorts gelijk hebben meegemaakt...

Het is je grootste nachtmerrie plotseling je paard te verliezen, en als het dan gebeurt...dan stort je wereld in...

**Geplaatst**: 21-08-07 08:32

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst: 21-08-07 08:32

weet niet of het lukt....maar dit hebben ze in het 4 jarige forum voor mij gemaakt en hier kijk ik vaak naar en put ik kracht uit...

Nu tijd voor wat serieuzere zaken........

Een speciaal plekje, ter nagedachtenis aan Rhapsody van Rhaps....

De grote versie:http://img484.imageshack.us/img484/7620/riprapsodynr0.jpg

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-08-07 10:20

Re: Nog steeds kapot van verdriet...........

Geplaatst door de TopicStarter : 21-08-07 10:20

rhaps schreef:
weet niet of het lukt....maar dit hebben ze in het 4 jarige forum voor mij gemaakt en hier kijk ik vaak naar en put ik kracht uit...

Nu tijd voor wat serieuzere zaken........

Een speciaal plekje, ter nagedachtenis aan Rhapsody van Rhaps....

De grote versie: http://img484.imageshack.us/img484/7620 ... odynr0.jpg

Ik heb het even voor je veranderd. Bloos

En nu heb ik het gelezen.... Huilen

Wat een mooi aandenken.
Sterkte.