Bedankt voor jullie lieve reacties.
Q is 18 jaar geworden.
Ik mis hem ontzettend! het tegen hem kletsen over de dagelijkse dingen, zijn onvoorwaardelijke liefde en respect voor mij, zijn altijd goeie humeur enz. enz.
Ik moet daarnaast wel aangeven dat ik er vrede mee heb. Ik voel me enerzijds schuldig dat IK heb mogen (moeten) beslissen over dood en leven. Ook voel ik me schuldig dat ik al weer aan het kijken ben naar een ander. Aan de andere kant heeft hij een leven met pijn en een gefrustreerd baasje (want dat wordt je ook als je paard nooit goed loopt) niet verdient.
Ik hoop dat hij me zal helpen bij het zoeken naar een ander paard. Q zijn plaats innemen zal hij nooit, maar een goeie tweede mag er ook zijn. (en eerlijk gezegd liever eerder dan later)
Ik doe verder de hele dag alsof t wel gaat en iedereen vind me erg stoer. Dat ben ik niet, Ik huil van binnen nog steeds. Mensen met paarden begrijpen je wel, maar mensen zonder paarden hebben zoiets van.... na een week moet je er maar over ophouden.
Misschien is het erger omdat ik ook geen vent heb waar ik het bij kwijt kan... ik weet het niet......
In elk geval denk ik de hele dag aan paard. paard paard paard paard. aan Q, aan een nieuwe.... kortom... ik denk in paard!
Wat me wel opvalt... van tevoren maak je je een voorstelling van hoe je je zult voelen...
uiteraard volkomen belachelijk hahaha
alles is anders: Ik dacht... dan eet ik de eerste weken geen vlees, durf niet langs stal te rijden, ga echt niet op een ander paard de eerste weken, wil de meiden van stal niet zien...
nou das precies andersom! ik eet gerust een frikandel, daar heb ik niks van.
Ik ben de week erna al langs stal gereden en een paar dagen later even het terein op en een paar dagen later even paardjes geaaid, deed me niet veel. even slikken en dat was het.
Ik heb vorige week een lesje genomen op de manege. Heb even gehuild maar daarna was het vooral een opluchting! En de meiden van stal mis ik juist ontzettend! terwijl ik die voorheen echt niet elke dag/ week tegenkwam.
Echt dus alles totaal anders dan ik zelf had verwacht. De pijn en het verdriet zitten het meest in de kleine dingetjes. die open blik, die zachte vacht, zn neus die eerst lief snuffelt en dan geniepig een hapje uit je wil nemen, dat denkrimpeltje boven zijn ogen, zijn mooie hinnik (heb ik trouwens als ringtone) ........ dat soort dingen.