joyfordogs schreef:Ik denk dat bert vanaf een afstandje vast meegeniet
Ik hoop het maar, bedankt!! Inderdaad alweer een tijdje verder, maar het gemis wordt eerder groter dan minder. Ik blijf hem zo missen en kan het nog steeds moeilijk accepteren dat het allemaal zo is gelopen. Ik had Bert graag al die ellende bespaard en zou zo graag willen dat hij nu lekker in de wei liep. Ik mis zijn begroetingen, zijn enorm zachte neus en zijn blik die me altijd overal volgde. Maakte niet uit welk hoekje ik om kwam, hij stond al te kijken. Besef nu wel heel goed wat een geluk het is om een paard te hebben waar het zo mee klikt en waar je zoveel plezier mee beleefd.
En het lijkt erop dat ik dit geluk nu ook weer heb, ik wil ervan genieten en me (proberen) niet teveel zorgen te maken.