Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-02-19 18:23

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 18:23

Dat ligt er maar net aan wat voor een band je hebt met de overledenen. Niet iedereen houdt even veel van zijn vader, moeder, broer etc.

Maar daar gaat het niet om. Iemand heeft verdriet en of het nu om een parkiet gaat of om een mens, dat maakt voor die persoon niet uit.

**Geplaatst**: 13-02-19 19:46

Geplaatst: 13-02-19 19:46

Jessix schreef:
Iemand heeft verdriet en of het nu om een parkiet gaat of om een mens, dat maakt voor die persoon niet uit.

Ja precies. Verdriet moet je nooit vergelijken.

**Geplaatst**: 13-02-19 20:00

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 20:00

Het verdriet wat je zelf beleefd is altijd het ergst,dat is wat je voelt.Voor een ander kan het verlies van een opa erger zijn.Maar ik als persoon heb daar geen boodschap aan die opa heb ik niet gekend,wel mijn eigen verdriet .
Ik ga tegen de 60 dus heb ook al het 1 en ander verloren.Ik persoonlijk heb het meeste moeite met dood die ik niet aan zie komen. Het kind wat sterft in een ongeval ,de hond van 6 die plots dood is en mijn paard wat ik 23 jaar had die mij door alle rotte tijden door heeft gesleept sterft plots aan nierfalen,ze is 2 dagen ziek geweest en dan plots einde verhaal. Ik heb het daar idd 3 jaar later nog moeilijk mee en nog doet het pijn.De hartverscheurende pijn van in het begin dat je er letterlijk ziek van bent die is er niet meer, en ik denk dat de pijn door de jaren nog wel verzacht gaat worden.

**Geplaatst**: 13-02-19 20:31

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 20:31

Ik lees mee.
Ik heb m'n kat van 13 vier weken geleden in moeten laten slapen. Natuurlijk wist ik dat ik daar verdriet om zou hebben, maar dat het zó ontzettend veel pijn zou doen en ik zo'n intens verdriet zou hebben had ik niet verwacht.

Ik loop sowieso al bij een psycholoog, dus het 'geluk bij een ongeluk' was wel dat ik er direct met een professional over kon/kan praten. Misschien is dit voor jou ook een optie? Je verdriet hoeft niet over te zijn na drie jaar, maar het zou wel fijn zijn als je het wat meer een plekje kunt geven.

**Geplaatst**: 13-02-19 21:28

Geplaatst: 13-02-19 21:28

Maartje1990 schreef:
Ik zie daar dus wel een verschil in. Uiteraard afhankelijk wie t is. Als Mn hond dood gaat. Of de vader van de buren is dat wat anders. Maaf mijn hond/paard/kat/rat of whatever of mijn moeder/vader/broer/vrouw/kind etc. .... ja ik weet wel waar ik meer verdriet om heb hoor en ik vind het zéér bijzonder als mensen dieren en dierbaren mensen gelijk hebben.

Dan ben ik zéér bijzonder.

Gelukkig zijn er dan volgens jouw definitie dus een heleboel mensen zeer bijzonder, en beseffen de meesten daarvan ook heel goed dat iedereen eigenlijk zijn relaties op zijn eigen, bijzondere manier invult (zelfs de mensen die zichzelf al normaal zien

).
Ik vind het juist bijzonder als mensen voor anderen menen te kunnen bepalen dat een overleden mens erger is dan een overleden paard, dat een overleden kat erger is dan een overleden vis of dat een overleden vader erger is dan een overleden oma. Dan heb je zo'n simpel wereldbeeld, alsof alle relaties hetzelfde zijn, en alsof iedereen dezelfde hierarchie in dierbaarheid heeft ('een dode zus is erger dan een dode vriendin, en een dode tante is erger dan een dode hond). Of je hebt gewoon enorm veel geluk dat je leven precies in de hokjes past die je daarvoor klaar had gezet. Ik zou dat alleen niet op anderen gaan rondprojecteren, want dat vind ik dan weer zéér bijzonder, en eigenlijk ook behoorlijk kwetsend voor iedereen die anders en ook gewoon zichzelf is.

**Geplaatst**: 13-02-19 21:51

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 21:51

Nou ik ben nog nooit zo verdrietig geweest als bij mijn ingeslapen paard. Dat kon geen mens overtreffen (ook geen familieleden), en ja ben er al een paar verloren. Ook al weet ik dat dit gek is, kan ik weinig aan mn gevoel veranderen. Mijn paard was elke dag en dus een groot onderdeel van mijn leven.

Of het verdriet slijt, ja.. tenminste bij mij wel. Het is nu een jaar geleden en kan makkelijk over hem praten, denken en foto's kijken. In het begin niet. Ik heb soms wel nog moeite met dingen die ik achteraf anders had gedaan, als ik daar te lang over nadenk maak ik mezelf gek. Die gedachtes verban ik dus.

**Geplaatst**: 13-02-19 22:00

Geplaatst: 13-02-19 22:00

Inmiddels is het vijf jaar geleden dat mijn beste maatje is ingeslapen. Tijdens de twee dagen dat hij met koliek stond, hebben mijn ouders mij alle keuzes laten maken. Voor mij heeft dit een klein stukje geholpen. Ik wist namelijk dat ik er alles aan gedaan had om hem te redden, maar dat hij op de tweede dag gewoon weg niet meer te redden was. Hierbij heb ik zelf de keus gemaakt om hem te laten gaan. De eerste paar jaar kon ik en wilde ik er gewoon weg niet over praten. Ik ben iemand die gevoelens opkropt, en er niet over wil praten. Uiteindelijk ben ik naar een psycholoog gegaan om er over te praten (ook over andere dingen die toen speelden) Maar deze beste man vond dat ik het wel een beetje overdreef.

Voor mij heeft het heel erg geholpen om mijn gevoelens op te schrijven. Daar heb ik een boekje voor gebruikt, die nog steeds bij zijn spullen liggen. Ik heb nog wel moeite om zijn spullen weg te doen, ik raak best wel snel aan spullen gehecht als ze bij een dier of persoon horen. Hierdoor heb ik het kunnen verwerken en kan ik tegenwoordig met een lach terug kijken op de mooie en leuke herinneringen.

**Geplaatst**: 13-02-19 22:18

Geplaatst: 13-02-19 22:18

Niet bij alle dieren heb ik het even erg maar er was eens een paard...........

In 1992 heb ik hem moeten laten gaan door een auto immuunziekte. Hij was mijn once in a lifetime paard. Gisteren kwam ik een doos tegen, daar bleken foto's die betrekking hadden op mij in te zitten, door mijn moeder verzameld. Doos is na haar overlijden op de een of andere manier in de garage beland.

Opeens kwam ik dat paard weer tegen (foto van zijn hoofd hangt trouwens boven het bed), ik kreeg het weer even te kwaad.

Andere paarden heb ik dierbare herinneringen aan maar hij was zo speciaal. Ik heb een goede tweede gehad na hem die ook pas overleden is. Ook dat vind ik erg moeilijk.

Het ene paard mis ik gewoon toch meer dan de ander en ik heb er heel wat gehad, ook wel verkocht.

Ook al heel wat honden en katten verloren helaas.

Maartje1990: mijn dieren zijn ook mijn dierbaren en natuurlijk is het verdriet om het verlies van mijn ouders intenser maar dat sluit niet uit dat ik niet zou mogen rouwen om een dier.

**Geplaatst**: 17-02-19 17:23

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 17-02-19 17:23

ik ben er ook slecht in als een dierbare overlijd , ik raak helemaal in een dip.
ik sla dicht.
ruim 15 jaar geleden is mijn lievelingstante overleden, heel onverwachts. Ik had daar echt heel verdriet van , 2 jaar erna mijn oma, toch ook wel onverwachts terwijl ze al tijdje in de verpleging zat ivm door een heupoperatie . Wij wisten dat ze in de verpleegtehuis slecht werd behandeld. door lig plekken , en doorlig plekken op haar arm waar de pus, en wondvocht uit liep. Ze stopten bewust haar arm onder de dekens zo dat mijn moeder het niet zag. Tot een keer dat haar broer en de schoonzus (van mijn moeder) wat vroeger was toen ze bij haar op bezoek gingen. Mijn oma is gelijk door een ziekenwagen opgehaald en daar het ziekenhuis gebracht. De verpleging sprak er schade van. 4 dagen later is mijn oma overleden. 2 jaar erna kreeg mijn vader een zware hersenbloedig is daar aan overleden, ik mis hem elke dag. Ik heb een plekkie gegeven maar de verdriet is er niet minder geworden. 3 maanden erna is de broertje van mijn moeder, ook onverwachts overleden . 3 maanden erna mijn flatcoat teefje ze was ruim 12 jaar geworden. Ze kreeg gezwellen in haar nek , agressieve vorm van lymfeklierkanker. Binnen 3 dagen hebben we haar in moeten laten slapen. Ze was mijn meissie ,en 2 jaar later haar zoon. Toen knapte ik. Ik heb jaren in een soort roes geweest, Dat er mensen zeiden geeft het een plek en ga verder met je leven. Is heel moeilijk maar je moet .

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-02-19 21:49

Geplaatst door de TopicStarter : 22-02-19 21:49

Heel erg bedankt voor jullie eerlijke en soms verdrietige antwoorden. Ook al wens je natuurlijk niemand zoiets toe, is het toch fijn om te horen dat andere mensen dit soms ook zo ervaren.

Pien, ik ben even helemaal stil van jouw bijdrage. Wat ben jij sterk, en wat een ontzettend lief berichtje.

Haar dood kwam niet onverwachts; ze was al in de 30 en had allerlei ouderdomskwaaltjes. Ik ging vaak twee keer per dag langs en kon dan urenlang lekker tutten en de nodige zorg bieden. Ze is heel vredig ingeslapen en ik stond (en sta) daar helemaal achter. Toen ze er niet meer was had ik ineens zeeen van tijd over en geen idee hoe ik die tijd op moest vullen. Dat ik vanwege een burnout thuis zat maakte het er niet makkelijker op.

Professionele hulp vind ik een prima suggestie. Ik woon niet in NL en had op dat moment geen goede verzekering. Ik ga binnekort weer full-time werken en therapie staat dan ook op de planning. Voornamelijk om ervoor te zorgen dat ik niet weer een burnout krijg, maar ook om dit een (beter) plaatsje te geven. Of het echt abnormaal is ... tja, ik ben niet de enige dat blijkt wel uit de reacties, maar fijn is anders.

Jullie ook allemaal sterke. :(:)

**Geplaatst**: 22-02-19 22:02

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 22-02-19 22:02

Ja tijd heelt alle wonden als je het maar tijd genoeg geeft. Het heeft mij een keer 5 jaar gekost. Maar toen ging het wel weer beter. Terwijl je dacht er nooit meer uit te komen. Ik kan zeker zeggen dat tijd alle wonden heelt. Maar littekentjes blijven er wel achter. En dat is logisch, want bij echte flinke wonden blijven er ook altijd littekens zichtbaar. Het verandert je en maakt je als mens.
Ik heb van meerdere paarden afscheid moeten nemen en ook andere dingen meegemaakt. Het komt uiteindelijk wel goed. Jouw verdriet mag er zijn, laat het toe en verwerk het. Druk het niet weg.

**Geplaatst**: 24-02-19 20:22

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 24-02-19 20:22

Voor mij maakt het heel erg uit hoe ik afscheid kan nemen en hoe het paard overlijdt en of ik vrede kan hebben op de manier waarop het gegaan is. Mijn laatste paard dat is ingeslapen, was gevallen en de blessure werd steeds erger en hebben we haar laten euthanaseren bij ons thuis. Ze was 28. Ze was met 1 klap weg bij het euthanaseren. Om haar heb ik weinig verdriet. Ik had het zien aankomen en het is mooi gegaan bij het afscheid.

Het paard ervoor, verloor ik aan een gesprongen ader binnen een paar uur. Dat was heel heftig, onverwacht, geen echt afscheid kunnen nemen en zijn dood was een strijd. Daar heb ik heel lang last van gehad. Dat is nu 6 jaar geleden. Pas toen ik in 2015 een ander paard kocht ging het beter. Ik heb van zijn staart een dreamcatcher gemaakt, ook met belletje. Hij hangt voor het raam en vaak hoor ik hem even tinkelen. Dan is hij weer even bij me. Overigens toen het eerstgenoemde paardje overleed, viel er van die dreamcatcher een string af...

Het eerste paardje waarvan ik afscheid heb moeten nemen, was toen ik 18 was. Hij ging bij me weg naar andere mensen. Dat afscheid heb ik heel slecht verwerkt. Ik heb jarenlang mezelf in slaap gehuild.

En heelt de tijd dan alle wonden. Dat verschilt dus per paard en hoe het afscheid was en hoe je er met het paard instond. Het slijt inderdaad, maar het zal altijd een deel van jezelf blijven. En verdriet is ok, je moet alleen leren er op een acceptabele manier mee om te gaan.

Sterkte

**Geplaatst**: 27-02-19 13:53

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 27-02-19 13:53

Mijn paard is nu 3 maanden geleden overleden. Zoals meerdere zeggen tijd heel te wonden niet maar haalt wel de scherpe randjes weg. Het gemis blijft, er gaat ook geen dag voor bij dat er niet een gedachte aan haar is geweest. Ik heb op mijn slaapkamer een gedenk hoek met een licht box met een mooie tekst, foto's en nog een groot canvas van haar en een pluk van haar manen. Ik heb ook nog een pluk van haar staart in een doos liggen waar ik nog een sieraad van wil laten maken.

Ik rijd nog steeds op 2 verzorg paarden die op de zelfde stal staan waar zij ook stond. In het begin was het echt moeilijk om weer op stal te komen. Nu went het wel weer maar heb af en toe nog steeds momenten dat als ik met de auto aan kom dat het soms nog lijkt als of ik haar zie staan. Ook al ben ik nog steeds bezig met paarden. Het blijft wel een gat in mijn leven. Ik heb soms ook moeite dat af en toe het doel om op stal te zijn gewoon weg is omdat je geen eigen paard meer hebt. Toch ben ik wel heel dankbaar dat ik nog steeds met paarden bezig ben en ook nog steeds op de stal kom wat haar thuis was. Als ik dat allemaal niet meer had dan was ik een nog groter gat gevallen, omdat een deel van wie je bent gewoon weg is.

**Geplaatst**: 05-03-19 20:01

Geplaatst: 05-03-19 20:01

Zojuist dit topic doorgelezen...

En ik hoop echt, echt dat tijd de wonden wat heelt..

Ik heb afgelopen zaterdag 2 maart uiteindelijk nog onverwacht mijn 21 jarige merrie moeten laten inslapen en wat doet het een pijn..

**Geplaatst**: 05-03-19 20:16

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 05-03-19 20:16

Ik heb geleerd, rouwen kent geen tijd.

Vorig jaar is mijn downsyndroom katje overleden (gediagnosticeerd)
Vanuit het niets, zijn hartje er mee opgehouden.

Eerlijk?
Als ik terug denk begin ik weer te huilen. Al zijn we negen maanden verder.

Ik wist dat hij geen eeuwig leven had, en dat hij er niet meer is, heb ik vrede mee.
Maar wat mis ik dat gekke ding.

Hij was speciaal.
One of a kind

Dus ts....
Nee, zo raar vind ik het dus niet.

**Geplaatst**: 05-03-19 20:40

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 05-03-19 20:40

Ik denk niet dat de tijd alle wonden heelt. Althans, niet zonder rest 'schade'. Er zijn wonden die behoorlijke littekens achterlaten. Uiteraard is dat ook een vorm van helen, maar van sommige littekens kun je flink last hebben.

4,5 jaar geleden overleed mijn moeder na een heftige strijd op de intensive care. Ik heb de periode voor haar overlijden als zeer intens ervaren en niet alles kunnen zeggen wat ik nog wilde. We gingen van strijdbaar naar opgeven naar overleden binnen 4 dagen. Mijn vader kon haar dood niet verwerken en werd 'ons zorgenkindje'. Ruim 2,5 jaar na haar overlijden is zijn hart er mee gestopt. Plotseling en onverwachts, ondanks problemen op dat gebied. Ik heb niets meer kunnen zeggen, maar deze dood pastte wel bij hem. De dapperheid op het gebied van doktoren en ziekenhuizen die ik bij mijn moeder heb gezien, zou hij nooit hebben kunnen opbrengen.

Het is nu bijna 2 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik heb hem vreselijk gemist en dacht dat ik mijn moeders dood al een goed plekje had gegeven. Dat is niet zo. Het is tijdelijk ondergesneeuwd geweest. Nu komt dat intense gemis weer omhoog als ik dingen zie die me aan haar herinneren.

Maar dat geeft niet. Het gemis mag er zijn. Het verdriet mag er zijn. Ik houd het wel voor mezelf, want de wereld is allang in een nieuw hoofdstuk begonnen. Dat maakt soms wel eenzaam, maar dat is mijn eigen keuze. Ik zou het gerust met mijn man of vrienden kunnen delen, dat lukt echter niet.

Afbeelding

**Geplaatst**: 06-03-19 20:53

Geplaatst: 06-03-19 20:53

@ lotus83, sterkte Y;(

@ djinnie, wat heftig zeg. Je ouders verliezen zo kort na elkaar. Kan me voorstellen dat je daar wel helemaal stuk van bent. Ik herken het "wegstoppen" van je verdriet ook wel in mijn familie. Je gaat dan op in de zorg voor een ander.

**Geplaatst**: 20-03-19 11:32

Geplaatst: 20-03-19 11:32

Lieve TS, ik begrijp je gevoel helemaal! Inmiddels 6 jaar geleden heb ik mijn grote liefde verloren.
En het doet nu nog pijn, ik zou ook graag voor hem een topic openen om alles af te sluiten.
Maar ik kan dat niet! Al zes jaar lang draag ik hem mee in mijn hart en kan ik hem niet goed loslaten.
Ieder jaar vier ik nog altijd zijn geboortedag en ons jubileum en herdenk ik hem op zijn sterfdag.
Ik denk dat het de jaren de pijn niet meer zo hevig is maar weggaan doet deze niet bij mij.
Ik heb al 6 jaar een leegte. Ook denk ik dat het met loslaten te maken heeft maar dat kan ik gewoon weg nog niet zo dusdanig.

Als je erover wilt praten mag dat altijd!

**Geplaatst**: 20-03-19 12:00

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 20-03-19 12:00

Tijd heelt niet zozeer denk ik, in mijn geval dan.
De periodes tussen wanneer je iemand mist worden groter. Maar als je er dan weer aan denkt is de pijn nog steeds net zo heftig. Dit is bij mij helaas het geval, plus het schuld gevoel wat vervolgens komt omdat het zo lang geleden is dat ik aan ze gedacht heb.

Voor iedereen is een rouwproces anders. Ik ben jong mijn moeder verloren, 2 jaar daarna is haar paardje overleden. Dit was opnieuw een flinke klap omdat dit het laatste tastbare was wat ik van haar had.

Toen mijn vader in 2013 overleed was dit proces heel anders. Gewoon doorgegaan met leven en uiteindelijk tegen een hele hoge muur opgelopen.

Waar ik nu nog dagelijks kamp met het verlies van mijn moeder (mede omdat ik nu zelf zwanger ben) mis ik mijn vader op een hele andere manier.

Ik weet wel dat ik ooit een keer bijna afscheid heb moeten nemen van mijn paardje en de mentale reactie die ik daar alleen al op had maakt me erg bang voor mijn reactie als de dag daadwerkelijk een keer daar is.

Rouw is voor iedereen anders en helaas krijgen we er allemaal mee te maken. Ik heb erg veel baat gehad met psychische hulp en heb heel veel geschreven. Voor mijn moeder hou ik nog steeds met enige regelmaat een soort dagboek bij, waarin ik mijn verhalen aan haar vertel. Dat is nu inmiddels 15 jaar..

Lang verhaal kort, tijd heelt niet in mijn optiek. Of het nou een mens of dier is. Het wordt dragelijk, maar bij mij willen er nog wel eens triggers voorbij komen die alles weer opentrekken.

**Geplaatst**: 20-03-19 12:07

Geplaatst: 20-03-19 12:07

Ik heb er nu twee verloren. De laatste 1,5 jaar geleden inmiddels. Ik denk persoonlijk dat het verdriet en het gemis nooit weg gaan. Je leert gewoon om er mee te functioneren.

Eentje had ik 10 jaar en eentje 21 en die wat nu bij me zijn zal ik ook jaren hebben (hopelijk iig) voor ze sterven. Ze worden een deel van je leven en van je persoonlijkheid want ze vormen je... en elke keer als eentje stierf voelde het alsof er een stukje van mij mee stierf. Bij de laatste heb ik oprecht het gevoel dat er iets gebroken is dat nooit meer gaat helen. (Die had ik al van mijn zes dus ik kende geen leven zonder hem.)

Ik probeer mezelf wijs te maken dat ze een stukje van mij meenemen, net zoals ik een stukje van hen houd, zodat we elkaar ooit weer kunnen vinden.... de ‘verbinding houden’ zeg maar.

**Geplaatst**: 05-04-19 13:06

Geplaatst: 05-04-19 13:06

Ik zag dit voorbij komen en ook al heb ik zelf nog gelukkig mijn paard in mijn leven vond ik dit een hele mooie.
Tijd heelt geen wonden.

Men zegt het, goed bedoeld, al gauw.
Bij tragische gebeurtenissen, verdriet of rouw.
De tijd zal alle wonden helen.
Maar zo’n woorden kunnen je hart niet strelen.

In werkelijkheid is het allemaal niet waar.
Ook na een hele tijd, blijft het zwaar.
Goed, je probeert het te verdringen.
Houdt je bezig met andere dingen.

Je zal het wel een plaats moeten geven.
Je hebt geen keus, je moet door met je leven.
Voor je omgeving, hou je je goed.
Maar niemand ziet wat het met je doet.

Je verstand weet dat je het niet kan keren.
Je zal het moeten accepteren.
Maar je hart voelt steeds dezelfde pijn.
Dat verandert niet, het zal altijd zo zijn.

Op sommige dagen, wint je verstand.
En hou je het een beetje in de hand.
Maar bij het geringste voel je het weer.
En doet het je nog even zeer.

Je hart is niet verbonden met tijd.
In je hart wordt je het nooit meer kwijt.
Daar voel je steeds hetzelfde verdriet.
En ook de tijd heelt die wonden niet.