Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-01-17 12:12

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 23-01-17 12:12

Ach het is zo begrijpelijk dat je zoveel verdriet nog hebt.

Mijn zusje haar pony had een pracht van een veulen gekregen, valk hengstje 4 witte benen. Droom karakter stond bijna perfect op zijn benen.
10-11 maanden oud is hij geworden. Toen lag hij plotseling dood in de weide. Hersen of longbloeding. Nu is hij dit jaar al 5 jaar overleden. En we missen hem nog altijd.
Vooral 2014-15 in het voorjaar waarbij we gedacht hebben ja nu zou je hem kunnen inrijden en hoe makkelijk zou hij zijn geweest. En hoe grandioos hij het op wedstrijden zou doen etc..
Dit gevoel blijft deels bij je. En niemand die het echt kan verzachten

**Geplaatst**: 23-01-17 13:11

Geplaatst: 23-01-17 13:11

Hoi Sofie, ik reageer bijna nooit in topics maar nu zegt mijn gevoel dat ik het wel moet doen.
Ik heb je topic afgelopen jaar gevolgd omdat mijn merrie ongeveer op hetzelfde moment moest bevallen, je verhalen zijn me steeds bij gebleven. Ik vind het heel bijzonder dat jij voor die bonte eventer wilde gaan, terwijl anderen (bv. het stamboek) daar niet zo'n meerwaarde in zagen.

Voel je niet schuldig om de beslissingen die je genomen hebt, je hebt het advies van de specialisten gevolgd. En geloof erin dat als er ook maar enige hoop voor hem was geweest dat ze jou een ander advies hadden gegeven. Het is normaal dat je nu gaat twijfelen over wat je gedaan hebt en dat je nu het gevoel hebt dat je alles had moeten proberen voordat je deze laatste stap gemaakt had.
Maar dat is geen waarheid, je hebt het allerbeste met hem voor gehad en je hebt hem alle ellende willen besparen omdat je hem zo lief had. Je hebt voor hem de meest eerlijke keuze gemaakt. Hij verdiende
het niet om nog jarenlang te moeten afzien en dan uiteindelijk alsnog niet verder te kunnen in een paardwaardig bestaan. Hoe hard het ook is, je hebt voor hem de juiste keuze gemaakt.

Laat je verdriet toe, je bent nog volop in de rouw. Het is nog maar zo kort geleden. En het is normaal dat je nu even nergens meer interesse in hebt, dat hoort bij je rouwproces. Alles wat met paarden te maken heeft doet je nu aan hem en je toekomstdroom denken en dat doet pijn, heel veel pijn. Want niet alleen Qui Que Bou is nu weg, ook je verwachtingen voor de toekomst.

Ik voel enorm met je mee, heb de afgelopen maanden hetzelfde ervaren, alleen is bij ons het veulen blijven leven en heb ik de merrie (wederom drachtig) moeten laten gaan met dezelfde twijfels die jij nu
voelt. Maar met dezelfde zekerheid op het moment dat we de beslissing namen om haar te laten gaan.
Toen, op dat moment, wist ik zeker dat ik de juiste keuze gemaakt had, maar daarna komt het gemis, de twijfel en "wat als"...
Ik ben nu 4 maanden verder en het keiharde verdriet is weg, ik heb sinds een maand weer het plezier terug gevonden om wat met de andere paarden te gaan doen. Ik ben een nieuwe uitdaging gaan zoeken, ben er nog niet helemaal klaar voor maar voel wel dat dit de juiste weg is. Het komt wel, alles op zijn tijd.

Ik hoop dat jij hetzelfde mag gaan ervaren, beleef je verdriet maar zorg dat je er niet in verdrinkt.
In je verhalen lees ik dat (ondanks dat het niet steeds zo voelt), je wel kunt relativeren. Inderdaad als dit het "ergste" is wat je meemaakt in je leven is dat vergeleken bij anderen misschien helemaal niet onoverkomelijk, maar dat neemt niet weg dat je er heel erg verdrietig van bent en dat ook mag zijn. Jouw verdriet en jouw gemis is echt en dat mag en moet je voelen om het uiteindelijk een plekje te kunnen geven.
Ik hoop dat je je over een aantal maanden steeds een beetje beter zult gaan voelen en dat Qui Que Bou een wat rustigere plek krijgt in je herinnering en dat vooral de fijne momenten de boventoon zullen voeren. Hij heeft ondanks zijn korte bestaan voor jou echt verschil gemaakt dat hij er is geweest.
Laat dat niet voor niets zijn geweest.

Ik hoop over een tijd te kunnen lezen dat je je droom op een bonte eventer niet laat vervagen, dat je die droom op de een of andere manier weer invulling kunt geven en dat we dan weer mee mogen leven met een nieuw topic over nieuwe kansen en nieuw leven.
Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 23-01-17 17:15

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 23-01-17 17:15

Laat het verdriet er maar zijn. :(:)

Het doet er verder ook niet toe of een ander het veel erger heeft als jij, dat maakt jou verdriet niet minder erg of echt.
Ik denk dat je gewoon jezelf even rust moet gunnen om te rouwen om hem, je hoeft nog niet te bedenken wat je straks met de paarden wilt. Je hoeft nog niet te weten of je tegen dit gevoel moet vechten of niet. Zet de paarden gewoon even on hold en rouw om hem, hij is pas een maand geleden overleden.

Heel veel sterke TS, het komt wel goed. Linksom of rechtsom. :(:)

**Geplaatst**: 23-01-17 17:23

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 23-01-17 17:23

Laat het verdriet er zijn... dat er mensen zijn die, zoals jij zegt, veel erger verdriet hebben betekent niet dat jiuw verdriet er niet mag zijn.

Natuurlijk heb je er verdriet van... het is ook gewoon ronduit k**

**Geplaatst**: 24-01-17 08:55

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 24-01-17 08:55

Ook een meelezer:

Meisje, alles wat je voelt hoort bij het rouwproces. Het voelt verschrikkelijk maar heeft tijd nodig. Rouw om hem, laat je verdriet er zijn en tegelijk blijf kijken naar de dingen die je wel hebt, zodat je er niet in verzuipt. Dat je nu geen zin hebt in andere paarden hoort erbij. Het voelt als depressie, nergens zin in. Maar hoe onwerkelijk het nu lijkt. Dit slijt, en hij zal in je herinnering blijven maar de pijn wordt echt weer minder. Er staat alleen geen tijd voor rouw. De één doet er een paar maanden over, de ander een jaar.
En twijfel niet, hij had geen leven gehad als hij was blijven leven.
Heel veel sterkte en een knuffel

**Geplaatst**: 24-01-17 12:03

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 24-01-17 12:03

Mijn hemel, wat schrok ik toen ik Qui que bou in dit deel van Bokt zag staan! Ik weet nog hoe hard ik heb gelachen om zijn naam en wat voor leuke foto's we voorbij zagen komen. Het is een harde beslissing die je hebt moeten nemen, maar als ik die foto's zie en erbij lees wat de dierenarts heeft gezegd, denk ik dat het de enige juiste beslissing was.
Natuurlijk kan je het op dit moment niet goed bevatten en denk je telkens.. wat als.. Dat is volgens mij niet meer dan normaal.
En je twijfels om paarden te blijven houden en of je je droom nog moet najagen.. Het is niet een beslissing met een deadline. Gun jezelf wat tijd. Het is allemaal nog zo kort geleden en het is zo plotseling geweest. Bagatelliseer niet wat je voor hem voelde en nu nog zo sterk voelt. Geen situatie is vergelijkbaar. Je kunt jouw situatie niet vergelijken met dat van andere mensen.
Over het algemeen genomen kan ik maar één ding zeggen, één goedbedoeld advies geven..Gun jezelf tijd en probeer niet uit te vlakken hoeveel hij voor je betekende.
Heeel veel sterkte!!

**Geplaatst**: 24-01-17 12:10

Geplaatst: 24-01-17 12:10

Mijn god... Een nachtmerrie van elke paardeneigenaar is voor jou waarheid geworden. Wat verdrietig.. ik heb er geen woorden voor.

Heel veel sterkte met dit grote verlies :(:)

**Geplaatst**: 24-01-17 13:23

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 24-01-17 13:23

Lieve ts,

Wat je door gaat is heel normaal hoor. Het laat zien dat je een vrouw bent met een groot hart en iemand die enorm lief kan hebben.

Het gevoel dat je niet alles gedaan hebt kan ik begrijpen. Echter ik vind het juist super dapper en onzelfzuchtig. Zelf heb ik mijn kat tegen beter weten geprobeerd te genezen en achteraf zou ik willen dat ik zo dapper was geweest.

Kan je jouw merrie nog eens laten dekken? Soms helpt een nieuw dier je bij het verwerken van je verdriet.

Dikke knuffel en veel sterkte

**Geplaatst**: 09-02-17 11:16

Geplaatst: 09-02-17 11:16

Even een dikke knuf, omdat ik vaak aan jullie denk.

**Geplaatst**: 09-02-17 11:21

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 09-02-17 11:21

hier nog iemand, hoe gaat het met je?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-02-17 14:29

Geplaatst door de TopicStarter : 13-02-17 14:29

Lief van jullie dat jullie nog aan mij denken...
Hier hangt het af van dag tot dag. Mijn vriendin wiens veulentje een maandje later geboren is, is haar veulentje 2weken geleden ook kwijt geraakt... samen hebben we zo uitgekeken naar onze babies en nu zijn we hen samen kwijt

ik vind het zo erg dat het haar ook moet overkomen...

Ik heb even gedacht om te herbeginnen, maar mede door de dood van mijn vriendin haar veulen, zie ik dat nu echt niet meer zitten... ik kan mij ergens gewoon niet voorstellen dat het mogelijk is om een veulen groot te krijgen. Nog eens zo een verdriet, dat zou ik niet aankunnen.

Ook het rijden zie ik nu echt niet meer zitten, ik zei het al, er is iets gebroken en dat weerhoudt me ervan om te rijden. Dus waarom zou ik nog fokken, als ik niet meer rij...

echt raar, ik rij sinds mijn 3 jaar non-stop maar nu is't gevoel echt weg. En hoewel het me angst aan jaagt, begin ik er stilletjes aan in te berusten.

**Geplaatst**: 13-02-17 14:42

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 13-02-17 14:42

Jeetje, weet even nietw at ik daarop moet zeggen, ergens begrijp ik het wel.
Maar kan ook zo weer veranderen.
En je hebt Evita natuurlijk wel nog.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-02-17 15:09

Geplaatst door de TopicStarter : 13-02-17 15:09

Ja inderdaad en Evita gaat ook nooit weg, maar rijden zie ik niet meer zitten. Misschien dat mijn vriend ze wil rijden, maar dat weet ik niet. Eventueel doe ik wel nog eens een wandeling...
In elk geval het de paarden staan 24/7 buiten dus die vinden dat niet erg...

**Geplaatst**: 13-02-17 15:14

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 13-02-17 15:14

Ze mist vast wel je aandacht

.
Maar je weet ook niet wat de toekomst gaat brengen, misschien ga je je na een tijd beter voelen.
Ik hoop het wel voor je.
Nogmaals sterkte Sofie, ik leef echt met je mee, jouw nachtmerrie is de mijne ook.

**Geplaatst**: 13-02-17 15:24

Geplaatst: 13-02-17 15:24

Pfff Sofie, ook voor je vriendin heel veel sterkte. Geloof goed dat je vertrouwen om een veulen te zien opgroeien nu even volledig weg is :(:)

. Toch hoop ik dat de zin in het rijden terugkomt al is het maar om lekker samen met je dochter te kunnen rijden

. De eerste paar keer zullen best emotioneel zijn maar Evita verdient net als jij de kans om weer te genieten samen. Waarom zijn woorden zo moeilijk over te brengen, je bent een top baasje voor je dieren hoop echt dat ze je dat laten zien en er op een dag een mooie glimlach op je gezicht komt en je de waarde daarvan weer kan zien.
Hele dikke knuf,

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-17 16:24

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-17 16:24

Vandaag passeerde er op mijn facebook tijdlijn een filmpje van Qui Que Bou in de buik van Evita die tegen mijn hand schopt... Ik mis hem nog steeds zo hard. Elke dag moet ik aan hem denken en stel ik me voor hoe hij er nu zou uitgezien hebben, hoeveel hij gegroeid zou zijn. Over een maandje zou hij terug naar huis gekomen zijn uit de opfok om zijn mama weer te vergezellen...

Ondertussen ben ik nog steeds niet terug aan het rijden. Mijn maag krimpt ineen als ik denk dat ik moet rijden, niet uit angst maar gewoon iets houdt mij tegen. De tranen springen in mijn ogen, ik zie het gewoon niet zitten.

Ergens wil ik dit "probleem" oplossen want hoezeer ik ook dacht dat ik er vrede mee had, ik merk dat dat niet zo is. De eerste vrije crossen komen eraan maar ik ben niet klaar om op een paard te zitten... ik wil zo graag weer wel rijden. Maar psychisch voel ik dat dat niet gaat lukken. Zo een vreemd gevoel, iemand als ik die normaal niet zo "gevoelig" is aangelegd en psychische problemen vaak afdoet als "zever" en "aanstellerij", kan niet op een paard kruipen omdat mijn gehele hoofd en lijf schreeuwt "neeeee". Mijn lijf verraadt mij en speelt het spelletje met mijn hoofd vrolijk mee, ik wordt ongemakkelijk als ik zou willen rijden, tranen wellen op precies alsof ik ze niet zelf produceerde, ...

Wat is dat toch?

Mijn vriendin heeft besloten om opnieuw te fokken, een nieuwe stap, nieuwe hoop... en ik zou dat ook graag willen, maar durf het niet aan. Wat als ik blijf hangen in dit gevoel en inderdaad nooit meer op een paard stap. Wat als een nieuw veulen het verdriet niet weg neemt, maar juist de herinneringen pijnlijk doet opflakkeren en het gemis groter maakt... dan sta ik daar met een nieuw veulen, een nieuw paard waar ik nooit zal mee rijden...
En stel dan nog dat ik wel een klik maak, dan zou ik zo'n tweede verdriet nooit aankunnen, stel dat het opnieuw misgaat... ik wil mezelf daar tegen beschermen...

**Geplaatst**: 26-02-17 16:40

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 26-02-17 16:40

Je moet ook niet fokken om het verdriet weg te nemen, dat kan niet. Je moet fokken om iets te hebben om je op te verheugen. Je kunt jouw geliefde paard nooit vervangen of vergelijken.

**Geplaatst**: 26-02-17 17:33

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 26-02-17 17:33

Meis het klinkt misschien heel cru wat ik nu ga zeggen.. zo is het niet bedoeld... ik weet wat het is om je once in a lifetime paard kwijt te raken. Ben de mijne na bijna 20 jaar kwijt geraakt...

Qui que bou was qui que bou... er zal geen paardje zijn wat hetzelfde is als qui... dat hoeft ook niet... maar het zou heel jammer zijn als je het plezier in paarden en rijden verliest.. dat zou qui que bou ook niet gewild hebben...

Ga een keer lekker naar je paardje toe en overwin de stap door erop te klimmen... al zit je er maar 5 minuutjes op... dat is al prima... overwin je eigen psychische drempel... probeer weer energie uit paarden te halen... en kom op voor je eigen stukje...

**Geplaatst**: 26-02-17 18:55

Geplaatst: 26-02-17 18:55

Ik heb bijna ook niet de stap genomen om een paard te kopen na de plotselinge dood van mijn ouders, want ik was alles al kwijt, een paard kon ik ook kwijt raken.
Toch heb ik de stap genomen en toch weer een paard gekocht wat mijn allerbeste maatje bleek te zijn.
Helaas heb ik die moeten laten inslapen na 3.5 jaar en doet nu na ruim 1.5 jaar nog steeds heel veel pijn.
Maar ik heb toen toch Harmony gekocht om in te rijden en weer te verkopen, gewoon puur om bezig te zijn, om mijn verdriet niet de overhand te laten nemen.
En zie nu wat er bijna op komst is.
Nee, het zal nooit de plaats van Dandy innemen en al helemaal niet die van mijn ouders, maar ik heb geleerd dat een mens sterk is en dat er meer plekjes bestaan in je hart dan die ene.

En waarom zou je er niet eens met iemand over praten, over je verdriet? Heeft mij ook geholpen, alleen al om dingen te relativeren

**Geplaatst**: 27-02-17 11:06

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 27-02-17 11:06

Oooo Sofie wilde dat ik het gemis wat makkelijker kon maken voor je :(:)

, je zult Bou nooit vergeten je zult hem altijd bij je dragen, maar ooit gaan de scherpe kantjes eraf.
Ben ergens al blij dat je nu aangeeft er geen vrede mee te hebben om niet te rijden, dat vind ik hoe vreemd ook toch best een stap in de goede richting. Het is geen verraad aan Bou als je het wel doet, zoals hierboven al gezegd, Evita en jij hebben beide voor hem gezorgd en Bou zou niet willen dat jullie zo bij de pakken gaan neer zitten.
Vind het knap van je vriendin dat ze dat besluit genomen heeft, ik zou ook twijfelen en vind aan het fokken best een stressfaktor zitten. Niet alleen de dracht, geboorte maar ook nog het opgroeien,
Denk dat het voor jou eerst belangrijk is om weer te kunnen genieten met Evita. Is er niemand diejou stiekem voor het blok kan zetten

, als de vrije crossen jullie ding zijn geweest, ga daar kijken, dan begint het vast harder te kriebelen. Kom thuis zadel Evita en geniet, Bou zou het zo gewild hebben.

**Geplaatst**: 27-02-17 17:44

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 27-02-17 17:44

Misschien een gek idee, maar waarom zou je rijden als je ook nog andere dingen met je paard kan? Misschien, heel misschien, ligt de sleutel tot herstel wel gewoon in omgaan met je paard, op welke manier ook. Gewoon samen met haar bezig zijn, ff niet focussen op rijden, maar gewoon op samen zijn met je paard. Gewoon dag per dag en stap per stap zien wat er komt op die manier. Wie weet vind je op die manier de kracht die je nodig hebt om toch opnieuw in het zadel te klimmen, ofwel ontdek je een compleet nieuwe manier om leuk met je paard bezig te zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-02-17 18:13

Geplaatst door de TopicStarter : 27-02-17 18:13

Nogmaals dank jullie allemaal voor jullie steun...
Ik ga deze week eens proberen om echt bezig te zijn met mijn paard...
Een denkbeeldige schop onder mijn kont!

**Geplaatst**: 27-02-17 18:46

Geplaatst: 27-02-17 18:46

Goed zo Sofie, toch maar wat proberen. Je zit midden in een rouwproces en doorgaan betekent ook dat je (hem een beetje) moet loslaten. Daar ben je nog niet aan toe en dat is niet erg, dat kan ik me zelfs heel erg goed voorstellen. Gun jezelf tijd en vertrouw erop dat het proces zijn loop heeft. Ik weet zeker dat ik na het verlies van mijn grote paardenliefde er hetzelfde of misschien wel erger aan toe zal zijn als jij. Het is niet anders, de ene hanteert het anders dan de ander en ik ben waarschijnlijk net zo kapot als jij. Wees een beetje zacht voor jezelf, je verdient het. Dat gunt qqb je ook vanaf zijn wolkje, ik weet het zeker.

**Geplaatst**: 27-02-17 20:22

Re: Vaarwel, mijn mooie bonte Qui Que Bou

Geplaatst: 27-02-17 20:22

Niets te danken hoor, zou willen dat we meer konden doen. Als de vrije cross nu al begint te kriebelen komt het heus wel goed. Dan ben je waarschijnlijk zo geconcentreed bezig dat je het even kunt loslaten.
Mocht je dan in de buurt van Baarle Nassau komen dan kom ik je aanmoedigen

**Geplaatst**: 27-02-17 20:50

Geplaatst: 27-02-17 20:50

Ja meis, ga voor je merrie. Zij is zo leuk dat jij dit avontuur bent aan gegaan. Met een ongelooflijk drietige afloop. Hoop dat je je niet volledig uit t veld laat slaan. Zet m op $_/-\o_$