Ik kan alleen maar voor mezelf spreken uiteraard, maar mijn merrie is in maart overleden, ik had ze van toen ze net zadelmak was en ze moest net 11 worden. Ik heb er een 3jarige dochter van, en ze was opnieuw drachtig voor in juli.
Haar halster heb ik niet. Ze hadden me s avonds in de dierenkliniek naar huis gestuurd, omdat ik toch niets vr haar kon doen, en gingen me bellen s nachts als de toestand verslechte. Toen ze me de volgende dag om 8u belden, met de mededeling dat ze al een paar uur overleden was, was ik zo razend kwaad, dat ik die mevrouw afgesnakt heb en de telefoon toegesmeten heb...
Het zadel heb ik verkocht... dat lukte me niet meer.
Haar kopstuk, 1 onderlegger en zweetdeken - tja - worden niet meer gebruikt, ik ben zelf al kwaad geworden op mijn vriend & een andere vriendin, omdat ze het eens op een ander paard gelegd hadden. Die kleuren en motieven waren zo echt vr haar gekocht. en zullen me altijd aan haar doen denken. Ik kan het echt niet verdragen dat het op een ander paardje ligt.
Het winterdeken en regendeken en enkele gewone onderleggers herbruik ik op andere paarden, want kosten véél geld en daar heb ik minder herinneringen aan.
En nu ik met Flinte, haar dochter aan het rijden ben, kijk ik stiekem wel es, naar die oudroze onderlegger. En haar babyblauwe zweetdekentje heeft ze wel al es opgehad. Van Flinte kan ik het net aan, zij is het enige wat ik overheb van Ulana, behalve de foto's en uiteraard de ontelbare herinneringen.
Maar zoals gezegd, da's elk voor zich. Volgens mij zijn sommige spullen echt persoonlijk, en andere vrij algemeen.
Het is aan jezelf om ermee om te gaan & te beslissen, wat hou je, wat bewaar je echt & wat gebruik je gewoon.
Het leven gaat wel verder uiteraard... maar het gemis zal altijd blijven.