Iedereen heel erg bedankt voor de lieve reacties.
En de mensen uit mijn directe omgeving heel erg bedankt voor de steun en het aanhoren van al mijn verhalven over Pats.
Het is nu inmiddels 2,5 week geleden en ik mis haar nog steeds heel erg. Dat zal ook nog wel even duren. Ik merk sowieso dat ik eigenlijk het plezier dat ik vroeger had in het omgaan met paarden en het rijden kwijt ben, het gevoel is zeg maar een beetje weg. Ik vind het niet helemaal niet leuk om nu met paarden bezig te zijn, maar de echte vreugde en het echte plezier dat ik er vroeger uithaalde is er niet meer. Ik hoop dat dat gevoel weer terug komt als ik over een poos hier wat meer overheen ben.
Ik heb het er erg moeilijk mee en heb ook besloten om geen eigen paard meer te nemen. Misschien over een paar jaar weer, maar voorlopig niet.
Op stal komen (ik rij nog wel een paard van een vriendin bij op stal, die reed ik ook al toen Patty nog gezond was) is echt heel raar. Vooral toen haar box nog leeg was. Nu staat er een ander in, dat is wel beter dan een lege box, maar ik vind het nog steeds Patty's stal.
Ik vond het echt een hele moeilijke beslissing om te nemen, ze was buiten haar beenwerk om altijd zo gezond, maar ik merkte echt aan haar dat de lol in het leven er inmiddels wel een beetje af was. Ook mijn stalgenootjes merkten aan haar dat ze de laatste tijd echt niet meer te genieten was.
Ik vind het echt zo erg, vraag me voortdurend af wat er toch misgegaan is en waarom dit nu zo heeft moeten lopen, maar voor sommige dingen is denk ik gewoon geen reden.
Ik sta wel nog steeds 100% achter mijn beslissing, want het was voor haar echt het beste en probeer niet te veel "zelfmedelijden" te hebben, maar ik mis haar echt verschrikkelijk.
Vraag me echt af waarom het nou gewoon niet zo mocht zijn.
Ik probeer dus maar gewoon door te gaan met mijn ding te doen en er niet de hele tijd bij stil te staan, want dat doet gewoon (nog) teveel pijn.