Ik kan er ook wel redelijk mee omgaan nu, voor de buitenwereld. Maar het gebeurt ontelbaar vaak dat ik thuis kom (van mijn nieuwe paardje) en dat ik in huilen uitbarst. Ik mis haar zo. We hebben haar 29 juni '06 in laten slapen.. Echt ik wou zo graag dat ik haar nog een kus kon geven op haar warme neus. Nog even lekker met haar buiten rijden, met haar wandelen... Maar helaas dat zal nooit meer gebeuren. Al vrij snel heb ik een ander paardje gekocht, en ik merk dat als ik met haar bezig ben mij vaak het gevoel overrompelt van tsja jij bent heel erg lief het is echt een schatje, maar dan mis ik Jessie zo.. Maar voel me dan weer schuldig tov Wendie. Maar dit gevoel moet groeien en het verdriet van Jessie moet slijten. Ik geef het de tijd en doe alles rustig al met Wendie. En een keertje lekker janken mag best. Het heeft tijd nodig.