Toen Noor, mn verzorgbeest, waar ik vrij grote band mee had, afgelopen september weg moest (afgekeurd, naar verzekering verkocht/slacht) had ik echt zoiets van: We zien wel.
Ondertussen had ik nog een hengst die ik ook al een tijdje reed en de bijna driejarige zoon die ik het voorjaar zou beleren.
Ondertussen kwam via via een maand nadat we wisten dat Noor weg zou er een merrie op de stal te staan waar de hengst staat die te koop was. Een ongelofelijk leuke merrie, was helemaal verkocht. Dit nuchter eens laten vallen op de andere stal, gewoon even de handelspaarden doorpraten, maar de eigenaresse was wel wel benieuwd en dus week later gingen we kijken en diezelfde middag stond mn nieuwe fjordenbeest op de andere stal. Doordat ik haar zelf moest beleren, werd de band al snel vrij groot. Gelukkig heb ik ook mn twee meiden nog een geruime tijd samen in het land gehad en ze konden goed met elkaar. Geeft ook een soort geruststelling en waardering, ook al boeit het eigenlijk helemaal niks.
Momenteel vind ik het nog lastig om over mn vorige merrie te praten en echt over na te denken, omdat ik haar toch nog erg mis, wel afscheid kunnen nemen (2 mnd lang zowat), maar er blijft die onzekerheid bestaat over hoe, wat, waar en wanneer er vervolgens met haar gebeurd is....
Mn huidige paard heeft wel doen inzien hoeveel ik eigenlijk mistte aan mn vorige merrie en heeft wel weer een deurtje verder open gedaan en ook met haar heb ik een goede band. Met name ook omdat zij zoveel waarde hecht aan mij, is dat ook een wederzijds iets...