Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-02-19 14:43

Geplaatst: 12-02-19 14:43

Ik ben de afgelopen tien maanden twee dierbaren en twee dieren verloren en iets erg heftigs meegemaakt op persoonlijk vlak, en ik herken dat van die herstelcapaciteit denk ik ook wel. Mijn paard was nummer 2 in dat rijtje, maar het verlies van hem was zo groot dat de rest van de verliezen eigenlijk nauwelijks meer tot me doordrongen. Ik was al vier jaar aan het worstelen om hem lichamelijk te verlossen van al zijn klachten en elk jaar dat we verder kwamen werd duidelijk dat hij minder oud ging worden, maar toen hij deze herfst zo slecht werd dat er geen enkele andere keuze meer was dan inslapen toen was het alsof mijn ziel uit mijn lichaam werd gerukt. Ik heb geen moment getwijfeld, toen ik hoorde dat hij al pijn leed was hij binnen een week ingeslapen, maar hij was mijn hele leven geworden, niet alleen vanwege zijn magnifieke karakter maar ook door de gigantische hoeveelheid tijd en zorg die ik elke dag in hem moest investeren om hem overeind te houden. Dus toen hij wegviel had ik niet alleen een gat in mijn hart maar ook in mijn tijd. Ik heb in de drie maanden daarna ontzettend veel gehuild, maar ook echt allemaal om hem terwijl in die maanden nog een geliefd huisdier en een familielid overleden. Maar alle verdriet stopte bij [***].
'Gelukkig' overleed hij aan het einde van het jaar, en dan heb je altijd de Een jaar in the picture topics, die ik bijna elk jaar voor hem aanmaakte omdat we ook een volgtopic hadden. En gelukkig bleven er mensen in [***]'s eigen topic vragen hoe het nu ging en of we al verder waren met onze training (nee, het paard was dood...) waardoor ik uiteindelijk toch maar dat eindejaarstopic heb aangemaakt en daarvoor alle foto's bij elkaar heb gezocht. Dat was weer een groot tranendal, maar het hielp zo enorm om zijn laatste jaar op papier te zetten, alles waar ik toen al over twijfelde maar ook alles waar ik weer blij me was, dingen waar ik achteraf gezien gelijk in had gehad en dingen die ik fout had gehad. Het was echt een gigantische opluchting toen het eindelijk op papier en met alle foto's op Bokt stond, alsof ik het op die manier eindelijk een plekje kon geven. Het verhaal was af, in plaats van dat er alleen maar een losse kluwen heftige emoties zat op de plek waar [***] ooit in mij had rondgelopen.

Maar ik mis hem natuurlijk nog steeds, ik denk veel aan hem en praat ook nog regelmatig tegen hem als ik aan hem denk en huil ook nog bijna dagelijks om hem, maar dat is dan even een paar minuten in plaats van een paar uur, en dat is niet meer omdat ik helemaal kapot ga maar gewoon omdat ik hem mis, omdat hij zo leuk was en omdat ik hem zoveel meer had gegund. Ik train nu paarden van anderen en dat is een leuke afleiding, maar tegelijkertijd is het ook weer een bevestiging van hoe uniek en geweldig hij was, dus of er ooit nog een eigen paard komt weet ik niet meer.

Ik weet wel dat dat eindejaarstopic wat voor [***] zijn eindelevenstopic was op Bokt mij enorm geholpen heeft om alle emoties een beetje te ontwarren. In het begin voelt het namelijk gewoon als een gigantische bonk emotie waar je niet naar wilt kijken, maar door het op te schrijven besefte ik dat het heel veel verschillende emoties voelde; blijdschap dat ik hem kon laten gaan voordat hij echt kapot ging aan de pijn, verdriet dat hij al pijn had gehad, verdriet dat we niet meer voor hem hadden kunnen doen, boosheid op het universum, op zijn vorige eigenaren, op de hele raspaardenfokkerij met alle genetische ellende, machteloosheid, opluchting dat hij op de allermooiste manier denkbaar is ingeslapen, dat zijn dood echt was hoe hij geleefd heeft, trots dat ik zo'n geweldig paard had gehad en hem geholpen had om zijn allergeweldigste zelf te zijn, booshein op mezelf dat ik niet eerder had gezien dat hij al minder werd, opluchting omdat er nu zo'n enorme last aan mantelzorg van me afviel, boosheid omdat ik daar opgelucht over was,

en ga zo maar door. Maar door al die dingen uit elkaar te rafelen werden de kleine stukjes verschillende emotie beter behapbaar. Ik ben nog steeds verdrietig, boos, opgelucht, teleurgesteld, trots, verliefd en wat dan ook als ik aan hem denk, maar het zijn nu gewoon allemaal stukjes van mij, in plaats van één groot monster dat mij dreigt op te slokken als ik er maar even aan denk.

**Geplaatst**: 12-02-19 14:49

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 12-02-19 14:49

Nee de tijd heelt geen wonden, zorgt alleen dat je steeds vaker met een lach terug kijkt op de mooie tijd.

Ik heb onze eerst hond twee en een half jaar geleden in moeten laten slapen. Nu zelfs al een goed jaar een nieuwe topper in ons leven. Toch als ik het over de vorige heb, kan ik zo weer huilen. Maar ook lachen. Ik vergelijk ze regelmatig. Niet ten nadele van de huidige hoor. Maar de verschillen zijn zo gaaf. Ieder dier zijn eigenheid. Zo gaaf om mee te maken.

Nee, de tijd heelt niet, maar verzacht wel.

**Geplaatst**: 12-02-19 14:56

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 12-02-19 14:56

Zoals anderen al zeiden, ik denk niet dat de tijd alle wonden heelt...
Ik denk wel dat het scherpe verdriet meestal minder word, maar ook niet altijd.

Zeker als zoiets plotseling of onverwacht gebeurd is het heel moeilijk om mee om te gaan. We willen graag altijd overal een reden voor, een logisch antwoord, alleen is dat er gewoon niet altijd...

**Geplaatst**: 12-02-19 15:02

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 12-02-19 15:02

Wat mij ook heel erg geholpen heeft is dat ik nog steeds op dezelfde stal rondloop als waar mijn paard gestaan heeft, nu dan om andere paarden te doen. Maar iedereen daar kende [***] en dus kan ik altijd over hem praten met mensen die hem ook gekend hebben, want in hun hoofden leeft hij ook nog steeds voort. Als ik na zijn dood daar ook meteen weg had gemoeten dan was het denk ik wel ontzettend eenzaam geweest dat hij alleen nog maar in mijn hoofd bestond.

**Geplaatst**: 12-02-19 15:06

Geplaatst: 12-02-19 15:06

Hier blijft het ook een open wond
Ondanks dat het de enige juiste keus was
Maar ik voel me wel weer stukken beter nu ik een nieuw maatje heb, het is geen vervanging maar verzacht het gemis en verdriet wel wat.

**Geplaatst**: 12-02-19 15:07

Geplaatst: 12-02-19 15:07

Ja, het verdriet verdwijnt, je geeft het een plaatsje, ook al blijft het gemis.
Volgens mij noemen ze dat rouwproces.

Ik word 45 dit jaar, dus al heel wat familie (wo mijn vader), vrienden,bekenden, paarden, honden, katten, andere dieren verloren.
Ik denk nog wel eens aan ze, maar kijk er altijd met een lach en mooie herinneringen op terug

Dood gaan is net zoals geboren worden, part of life...het hoort erij, ook al is het een verdrietige gebeurtenis.

**Geplaatst**: 12-02-19 15:10

Geplaatst: 12-02-19 15:10

Dat de zorg voor een paard ineen keer wegvalt herken ik ook erg. Eigenlijk waren al mijn dagen compleet om mijn oude merrie heen gebouwd. Zo laat slobber maken, geven, medicijnen, steeds de balans blijven zoeken tussen op beetje gras en of hooi ivm hoefbevangenheid.
Dat viel ineens weg en daar heb ik ook nog alle dagen last van. Ik hou op dit moment heel moeilijk ritme in mijn leven, ondanks dat ik nu weer 2 ponys heb. Dat stukje zorg hebben deze 2 niet zo hard nodig als ik voor mijn merrie deed.

Heb ook 2 nummers waarbij ik altijd nog moet huilen om haar, zelfs als ik ontzettend vrolijk ben maar één van deze komt op de radio, dan kun je me opvegen...

**Geplaatst**: 12-02-19 15:17

Geplaatst: 12-02-19 15:17

De dood hoort bij het leven. En dat is nooit gemakkelijk. Maar als het goed is dan krijgt het een plekje en leer je er mee om te gaan. De mooie en dierbare herinneringen blijven.

5 Weken geleden heb ik totaal onverwachts mijn oude paard moeten laten inslapen. Hij is 30,5 jaar oud geworden, een zeer respectabele leeftijd voor een flink uit de kluiten gewassen KWPN-er. Ik heb ruim 28 jaar voor hem mogen zorgen, en hij was mijn soulmate. ’s Avonds nog net als anders gevoerd en verzorgd en de volgende ochtend kwam ik bij de stal en was hij stervende. Er is berusting, maar ik mis hem enorm.

Dat verlies en verdriet is nog te rauw om iets zinnigs te kunnen zeggen over hoe lang het duurt om dat een plekje te geven. Zijn as staat nog in zijn stal, dat wil ik nog gaan begraven op een passende plek, maar ik wacht op beter weer. Als de appelbomen weer gaan bloeien en de vogels weer gaan zingen.

Ik heb de dag na zijn overlijden een mooie foto-collage gemaakt waar zijn sterke persoonlijkheid en uitgesproken karakter in alle facetten tot uitdrukking komt. En afgelopen weekend heb ik een “memory-box” voor hem gemaakt. Daar las ik over in het Mary Kondo topic, en dat vind ik een mooi idee. Ik heb een zgn. fotobox gekocht en daar heb ik kaartjes, een pluk van zijn staart, een paar tanden en kiezen in gedaan. Het lag eerst overal verspreid, maar zo hebben die dierbare dingen een eigen plekje gekregen.

Ik heb (gelukkig) nog andere paarden en zijn spulletjes ben ik nu aan het reinigen en ga ik bij mijn andere paarden gebruiken. In mijn beleving een belangrijke staap waarmee ik denk dat ik met de verwerking nu wel de goede kant op ga.

Als je na 3 jaar nog zo van streek raakt, dan is het niet verkeerd om daar toch eens een paar keer met een professional over te praten. Die kan je handvaten geven om met het verlies om te gaan.

En maak gewoon dat topic op [IM]. Bereid het off-line voor (bijv. in Word en zet de foto’s in een apart mapje) zodat je het in 1x kan plaatsen. Juist het maken zo’n verhaal/topic kan je helpen zaken op een rijtje te zetten en het een plekje te geven.
Sterkte.

**Geplaatst**: 13-02-19 00:16

Geplaatst: 13-02-19 00:16

Nee, de tijd heelt de wonden niet, maar het gemis wordt met de jaren minder. Ik heb mijn oude pony ruim 8 jaar geleden in laten slapen en had haar 18 jaar. In het begin kon ik geen foto van haar zien en heb die dan ook weg gehaald. Een tijd later heb ik ze weer neer gezet, omdat ik het toen meer een plek had kunnen geven. Toen ik weer een nieuw paard ging kopen wilde ik absoluut geen vos en toen ik mijn huidige paard voor het eerst zag moest ik ook echt even slikken toen ik hem van achter zag staan vanwege de gelijkenis. (vos met aalstreep)

**Geplaatst**: 13-02-19 00:40

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 00:40

Nee tijd heelt niet alle wonden. Ik vind dit een plaatje dat het goed verwoord.

Afbeelding

**Geplaatst**: 13-02-19 01:41

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 01:41

Ik denk dat als je na zo’n lange tijd nog zo’n sterk verdriet voelt je wellicht hulp moet zoeken. Zelfs als je dit zo erg bij een mens zou hebben zou ik je dat aanraden, maar dat je zo’n sterj verdriet hebt bij een dier na zoveel jaar vind ik oprecht zorgelijk.

**Geplaatst**: 13-02-19 01:47

Geplaatst: 13-02-19 01:47

Het verdriet is voor iedereen anders. Iedereen verwerkt op zijn/haar eigen tempo. De ene kan het sneller een plaatsje geven dan een ander. Er zit ook nog verschil in wat het dier/persoon voor je betekent heeft. Mijn moeder is 20 jaar geleden overleden en daar heb ik nog steeds moeite mee. 1,5 jaar geleden is mijn vader overleden en nu lijkt het verdriet om mijn moeder weer groter. Voor mij is het verdriet om het verlies van mijn ouders groter dan het verdriet van mijn dieren die overleden zijn. Vier jaar geleden verloor ik de paardenliefde van mijn leven, we waren 19 jaar samen geweest. Mijn eerste pony overleed 28 jaar geleden en die komt ook nog wel eens voorbij in mijn dromen, net zoals de andere dieren en mensen die ik in mijn leven verloren heb. Het slijt iets met de tijd, maar hoeveel tijd dat kost dat is voor iedereen anders. De tekst die Wortel geplaatst heeft vindt ik ook goed verwoord inderdaad.

**Geplaatst**: 13-02-19 02:50

Geplaatst: 13-02-19 02:50

ik heb het ruim 6 1/5 jaar geleden met mijn eigen gefokte flatcoated retriever reu.

Hij had ontstoken zaadballen en ontstoken huid. Ik ben er naar DA gedaan en hij kreeg antibiotica ,na 14 dagen gaat hij ineens benauwd krijgen, hij had voor zijn leeftijd gigantische conditie dus was voor mij zeer vreemd.

Waar ik heb altijd uitliet was ik er binnen 10 minuten , ik hing achter hem aan , Zo graag ie uit. Lekker rennen en zwemmen op zijn gemak.

Ik had er een flatcoated pup er bij genomen. Ondanks hij ruim 11 jaar was fleurde hij helemaal met "zijn pup" En uit eindelijk heb we routgen foto;s ,moeten maken bij DA,

En waar ik voor vreesde werd werkelijk heid.
Hij had gezwel op zijn longen, en zat onder de kanker.
We hebben ca 10 dagen nog van kunnen genieten .
Toen hebben we de beslissing moeten. En we hadden nog oude siamees van bijna 17 jaar, en hij had gewacht. We hebben ze samen in laten slapen . precies de tijd zijn gestorven ,
Met de siamees hadden wij vrede mee. Maar met de hond heeft echt bij mij heel lang geduurd om een plekje te geven. Ik moest verder met de pup Jackson inmiddels is hij 7 . En ik mis ze nog elke dag, 2 jaar eerder hadden wij zijn moeder in laten slapen .

**Geplaatst**: 13-02-19 08:36

Geplaatst: 13-02-19 08:36

wortel115 schreef:
Nee tijd heelt niet alle wonden. Ik vind dit een plaatje dat het goed verwoord.

[ [url=m/GNxxBO.jpg]Afbeelding[/url] ]

Mooi dit !

**Geplaatst**: 13-02-19 09:00

Geplaatst: 13-02-19 09:00

Suzan_bobar schreef:
Nee de tijd heelt geen wonden, zorgt alleen dat je steeds vaker met een lach terug kijkt op de mooie tijd.

Heel mooi gezegd. Ik heb vorig jaar ons paard, en de pony van onze dochter allebei veel te jong moeten laten gaan kort op elkaar. Dat was een vreselijke tijd. En nog schiet ik geregeld vol. Maar het lukt me ook steeds vaker om met plezier er aan terug te denken.

We hebben een digitaal fotolijstje en daar komen ze geregeld op voorbij. Dat helpt ons bij het verwerken, omdat de leuke momenten die je had steeds voorbij komen. Onze dochter heeft van haar pony een paar mooie foto's boven haar bed gekregen. En het halster en hoofdstel van Cato hangen op haar slaapkamer aan de muur. Ook dat is fijn, dat er nog tastbare dingen zijn.

**Geplaatst**: 13-02-19 09:18

Geplaatst: 13-02-19 09:18

Nee, de tijd verzacht oude wonden.....helen dat is iets anders!
Ik zie het als een litteken ooit was dat een gapende wond, die genezen is maar je blijft het altijd zien...Hier ging mijn 1e pony op mijn negende jaar heen, de andere werden verkocht omdat ik te groot werd,toen kwam Yellow dat was echt mijn soulmate!. Alleen al bij de gedachte kan ik gaan huilen omdat ik er zoveel leuke mooie herinneringen aan heb, ook vervelende....maar dat is ook een teken dat wat er was echt en puur was...dat is het leven. Maar weetje dat maakt je wel wie je bent, omdat er emotie is is er ook een band...dat is het leven. Verdriet en vreugde loopt vaak in elkaar over :(:)

ook wat suzan zegt, het tastbare geeft die band direct weer maar voor kinderen is het speciaal...hier is het nu een maand geleden dat haar pony is ingeslapen, en soms huilt ze er nog wel eens om. je voelt wat je voelt omdat het gat wat er achterbleef zo groot is en tastbaar.De lege stal, de spullen het gemis van zijn lelijke hoge hinnekje. tja ....verdriet is goed,dan komt het er uit anders heb je kans dat het er anders uitkomt. Mama ik heb buikpijn etc

**Geplaatst**: 13-02-19 10:42

Geplaatst: 13-02-19 10:42

Maartje1990 schreef:
Ik denk dat als je na zo’n lange tijd nog zo’n sterk verdriet voelt je wellicht hulp moet zoeken. Zelfs als je dit zo erg bij een mens zou hebben zou ik je dat aanraden, maar dat je zo’n sterj verdriet hebt bij een dier na zoveel jaar vind ik oprecht zorgelijk.

Wat een rare opmerking over de mate van verdriet, alsof je bij een mens meer verdriet mag/moet/kan hebben dan bij een dier. Een dier kan net zoveel betekenen voor iemand als een mens, of meer. Van het verlies van een aantal van mijn ratten ben ik meer kapot (geweest) dan van dat van sommige mensen. Met een dier leef je ook vaak heel nauw samen, het verlies slaat vaak echt een gat in je ritme en tijd. Dat heeft ook invloed op de intensiteit van het gemis. En zoals de vele reacties in dit topic wel bewijzen is het heel normaal om het zo te ervaren.

Wat ik wel met je eens ben is dat de TS misschien baat kan hebben bij hulp bij haar rouwproces. Niet omdat het abnormaal is, maar omdat het voor jezelf zo beperkend en heftig kan zijn om zo'n verdriet met je mee te dragen. Rouwen is hard werken en gaat met ups en downs, het is geen schande daar wat steun en handvatten bij te krijgen. Zoals velen in dit topic ook al aangeven heelt de tijd niet alle wonden, maar die scherpe kantjes kunnen er zeker vanaf gaan.
Veel sterkte TS!

**Geplaatst**: 13-02-19 14:40

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 14:40

Ik snap de opmerking wel. Zoals de TS het in haar openingspost beschrijft lijkt ze met haar kat het hele rouwproces doorlopen te hebben waardoor ze nu als ze aan hem terugdenkt de positieve dingen naast het verdriet ziet, terwijl ze niet eens aan haar paard durft te denken omdat ze dan bang is in te storten.
Dat klinkt alsof ze vastzit in de rouw. Bij mensen die rouwen wordt over het algemeen aangeraden om echt iets met het verlies te doen om er doorheen te werken: foto's te ordenen, de overledene te schilderen, met zijn/haar bezittingen aan de slag gaan, erover schrijven enzovoorts. Op die manier leer je om naast dat enorm brok ellende en verdriet ook weer de positieve kanten van het leven van de overledene te herinneren en te beseffen dat jouw emoties niet een groot blok zijn, maar allemaal nuances, die als je ze afzonderlijk kunt zien (verdriet, vreugde, spijt, schuldgevoel, boosheid, onbegrip, opluchting en ga zo maar door) jou ook niet meer helemaal omver gooien zodra je ook maar in de buurt bent. Je hoeft je dan ook niet meer af te leiden als je per ongeluk aan je paard denkt, want je herinnert je ineens die geweldig mooie buitenrit, dan voel je de onmacht van dat je niets meer voor hem kon doen, dan huil je daar even om en dat lost die emoties weer op. Dat is 'rouw in beweging', je werkt als vanzelf door alle emoties heen - wel maanden- en jarenlang, maar het ontwikkelt zich.

Maar het na maanden/jaren nog steeds moeten vermijden van alle herinneringen aan een dier/mens omdat je anders bang bent om in te storten, of je meteen te moeten afleiden als je eraan denkt omdat je anders de controle over jezelf verliest is vaak wel een teken van vastzittende rouw, en dat is heel zwaar.

**Geplaatst**: 13-02-19 14:56

Geplaatst: 13-02-19 14:56

Guinevere wat erg :(:)

. Ik heb geen ervaring met het verlies van een paard. Wel met een kindje dat ik verloren heb en dat ik als zeer zwaar heb ervaren. De tijd heelt zeer zeker niet alle wonden, maar bij mij heeft het wel een verdrietig plekje gekregen en vaak denk ik nog met een glimlach aan haar terug.

Soms is loslaten van het ergste verdriet heel erg moeilijk. Heb je er echt om gerouwd? En dan bedoel ik echt rouw erom gehuild, dat de brul en huil uit je tenen komt en je niet meer kunt stoppen en denkt dat je hart breekt van verdriet? En dan niet eventjes een klein beleefd snikje maar echt je er helemaal in verliezen en laten gaan.
Ik heb dat wel gedaan en uren aan een stuk, zelfs zo erg dat ik onmogelijk nog mijn plas kon ophouden en weet je, het kon me niets schelen. Ik wilde alleen nog maar huilen , huilen en nog eens huilen omdat het dierbaarste dat ik ooit bij me mocht hebben toen verloren is gegaan(schrijf dit met tranen op). Want en dat weet jij ook, dat zo dierbare komt ook nooit meer terug. En dat maakt het zo enorm pijnlijk.

Heb je dat ooit wel eens gedaan, zo gehuild, vanuit je tenen?
Zo nee, waar ben je bang voor? Wij mensen storten niet zomaar in. We gaan niet zomaar dood van verdriet. Kan het zijn dat je misschien langzaam maar zeker in een depressie bent beland doordat je jouw verdriet teveel vast hebt gehouden? Wellicht daar eens met je huisarts over praten?

Meiske, ik wens je alle sterkte toe. Ik hoop dat je ooit een prachtig topic voor hem kunt maken. Misschien kost het je zoveel moeite omdat je alleen maar moet huilen. Laat maar gebeuren. Huilen is goed, want huilen staat voor loslaten van verdriet. Verlies van iets dierbaars is echt verdriet.

**Geplaatst**: 13-02-19 16:14

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 16:14

Wat een mooie, lieve reactie, pien_2010.

**Geplaatst**: 13-02-19 16:32

Geplaatst: 13-02-19 16:32

xyzutu2 schreef:
Ik snap de opmerking wel. Zoals de TS het in haar openingspost beschrijft lijkt ze met haar kat het hele rouwproces doorlopen te hebben waardoor ze nu als ze aan hem terugdenkt de positieve dingen naast het verdriet ziet, terwijl ze niet eens aan haar paard durft te denken omdat ze dan bang is in te storten.
Dat klinkt alsof ze vastzit in de rouw. Bij mensen die rouwen wordt over het algemeen aangeraden om echt iets met het verlies te doen om er doorheen te werken: foto's te ordenen, de overledene te schilderen, met zijn/haar bezittingen aan de slag gaan, erover schrijven enzovoorts. Op die manier leer je om naast dat enorm brok ellende en verdriet ook weer de positieve kanten van het leven van de overledene te herinneren en te beseffen dat jouw emoties niet een groot blok zijn, maar allemaal nuances, die als je ze afzonderlijk kunt zien (verdriet, vreugde, spijt, schuldgevoel, boosheid, onbegrip, opluchting en ga zo maar door) jou ook niet meer helemaal omver gooien zodra je ook maar in de buurt bent. Je hoeft je dan ook niet meer af te leiden als je per ongeluk aan je paard denkt, want je herinnert je ineens die geweldig mooie buitenrit, dan voel je de onmacht van dat je niets meer voor hem kon doen, dan huil je daar even om en dat lost die emoties weer op. Dat is 'rouw in beweging', je werkt als vanzelf door alle emoties heen - wel maanden- en jarenlang, maar het ontwikkelt zich.

Maar het na maanden/jaren nog steeds moeten vermijden van alle herinneringen aan een dier/mens omdat je anders bang bent om in te storten, of je meteen te moeten afleiden als je eraan denkt omdat je anders de controle over jezelf verliest is vaak wel een teken van vastzittende rouw, en dat is heel zwaar.

Ja, dat schrijf ik in mijn laatste alinea toch ook.

Het ging mij over de opmerking die een verschil impliceerde in zwaarte van het verlies van een mens of dier. Het is niet raar om net zoveel, of meer, pijn te ervaren van het verlies van een dier.

pien_2010, wat een waardevolle openhartige bijdrage. :(:)

**Geplaatst**: 13-02-19 16:34

Geplaatst: 13-02-19 16:34

pien_2010 schreef:
Guinevere wat erg . Ik heb geen ervaring met het verlies van een paard. Wel met een kindje dat ik verloren heb en dat ik als zeer zwaar heb ervaren. De tijd heelt zeer zeker niet alle wonden, maar bij mij heeft het wel een verdrietig plekje gekregen en vaak denk ik nog met een glimlach aan haar terug.

Soms is loslaten van het ergste verdriet heel erg moeilijk. Heb je er echt om gerouwd? En dan bedoel ik echt rouw erom gehuild, dat de brul en huil uit je tenen komt en je niet meer kunt stoppen en denkt dat je hart breekt van verdriet? En dan niet eventjes een klein beleefd snikje maar echt je er helemaal in verliezen en laten gaan.
Ik heb dat wel gedaan en uren aan een stuk, zelfs zo erg dat ik onmogelijk nog mijn plas kon ophouden en weet je, het kon me niets schelen. Ik wilde alleen nog maar huilen , huilen en nog eens huilen omdat het dierbaarste dat ik ooit bij me mocht hebben toen verloren is gegaan(schrijf dit met tranen op). Want en dat weet jij ook, dat zo dierbare komt ook nooit meer terug. En dat maakt het zo enorm pijnlijk.

Heb je dat ooit wel eens gedaan, zo gehuild, vanuit je tenen?
Zo nee, waar ben je bang voor? Wij mensen storten niet zomaar in. We gaan niet zomaar dood van verdriet. Kan het zijn dat je misschien langzaam maar zeker in een depressie bent beland doordat je jouw verdriet teveel vast hebt gehouden? Wellicht daar eens met je huisarts over praten?

Meiske, ik wens je alle sterkte toe. Ik hoop dat je ooit een prachtig topic voor hem kunt maken. Misschien kost het je zoveel moeite omdat je alleen maar moet huilen. Laat maar gebeuren. Huilen is goed, want huilen staat voor loslaten van verdriet. Verlies van iets dierbaars is echt verdriet.

Inderdaad een hele mooie reactie Pien

Zoals hierboven al wordt gevraagd, heb je wel echt gerouwd?
Mijn paard heb ik 2 jaar geleden in laten slapen en de volgende dag stond ik alweer op de werkvloer etc. en het leven ging gewoon door. Ik was verdrietig, maar schonk er niet echt tijd aan en daardoor kwam de klap met vlagen. Dit zorgde na een tijd voor huilbuien die out of the blue kwamen en uiteindelijk raakte ik ook in een burn-out.
Hierdoor moest ik met een psycholoog gaan praten, waardoor er naar boven kwam dat ik toch meer met het verlies zat dan dat ik zelf dacht. Zij gaf mij als stip om per dag/week/wat voor jou werkt, een uurtje tijd uit te roosteren om foto's te kijken/verhalen terug te lezen/herinneringen op te halen omtrent mijn paard.
Hierdoor kwamen de klappen niet meer onverwachts aan en zou het verdriet zo kunnen slijten. Persoonlijk heb ik hier veel aan gehad.

Ik wil je heel veel sterkte wensen :(:)

**Geplaatst**: 13-02-19 16:50

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 16:50

@RedPassion: ik zie ook geen verschil tussen rouwen om een mens of een dier, dat ben ik met je eens. Ik vind het bij dieren zelfs nog heftiger omdat ze zo volledig afhankelijk van je zijn en zelf niet kunnen praten, waardoor jij een leven lang hun mantelzorger en tolk bent geweest.

**Geplaatst**: 13-02-19 17:38

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 17:38

Ik zie daar dus wel een verschil in. Uiteraard afhankelijk wie t is. Als Mn hond dood gaat. Of de vader van de buren is dat wat anders. Maaf mijn hond/paard/kat/rat of whatever of mijn moeder/vader/broer/vrouw/kind etc. .... ja ik weet wel waar ik meer verdriet om heb hoor

en ik vind het zéér bijzonder als mensen dieren en dierbaren mensen gelijk hebben.

**Geplaatst**: 13-02-19 17:40

Re: Heelt de tijd alle wonden?

Geplaatst: 13-02-19 17:40

Maartje het gaat er niet om wat erger is. Het gaat om het fenomeen rouwen en rouwproces. Daar zitten zeker overeenkomsten in.