Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-06-17 02:42

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 21-06-17 02:42

Toen ik een jaar of 12 was, stierf volkomen onverwachts mijn hengstje. Totale paniek, gestruikeld over het lijk tijdens het zoeken 's avonds en toen ging het ook mis. Maandenlang heftige traumatherapie gekregen en uiteindelijk een beetje erbovenop gekomen. Kocht een nieuw paardje: sterft binnen een jaar, op 1,5 jaar. Kapot van verdriet, maar dit keer sterk genoeg om te kunnen verwerken en een "normaal" rouwproces (dat bestaat niet. Elk rouwproces is anders, maar dit was niet zo heftig als het eerste) te starten.
Ik ben blij met de ring die ik toen heb laten maken, met staarthaar van beide hengsten. Heeft me erg goed gedaan. Ik kreeg ook alle ruimte van mijn ouders om spullen te bewaren en een ander paard aan te schaffen op mijn tijd.

Nu, enkele jaren later, heb ik het losgelaten. Het was ook deels "kinds" verdriet, maar niet minder heftig daarom. Toen ik laatst bij mijn ouders was, waren ze bezig met het leegruimen van het huis en de stallen, voor de verhuizing. De twee paardenstaarten kwamen tevoorschijn. Wat ik ermee wilde doen. En ik heb de keuze gemaakt om ze te verbranden. Daar voelde ik me fijn bij. Ik heb zo het boek definitief kunnen sluiten. De ring heb ik nog in een lade liggen, maar na die jaren is het "rauwe" verdriet over. Natuurlijk is het klote dat er twee paarden binnen 2 jaar overleden voordat ze 5 jaar waren, maar nu is het goed.

Neem je tijd, TS. Laat die dekens maar liggen, als dat helpt. De geur is ook fijn om te kunnen ruiken. Verdriet gaat ook niet van de een op de andere dag weg en neemt soms jaren de tijd. Geef de rouwverwerking je eigen invulling en laat je daarbij ook door niemand vertellen wat goed of fout is!

Sterkte.

**Geplaatst**: 22-06-17 06:44

Geplaatst: 22-06-17 06:44

Ik heb geen idee. Mijn lieve Chester heb ik gisteren in moeten laten slapen. Ben helemaal overstuur.
Ik heb zijn halsters meegenomen en twee vlechtjes haar van hem. Waarschijnlijk laat ik een paardenhaararmbandje maken..

**Geplaatst**: 31-07-17 23:22

Geplaatst: 31-07-17 23:22

Het is zwaar...zo zwaar...

Tranen die weer over mijn wangen stromen. Tranen die komen, tranen die gaan.

Lovely...mijn beste vriendin, mijn alles...in 2013 heb ik afscheid van haar moeten nemen, op een mooie leeftijd van (rond de) 28 jaar.
Ruim 4,5 jaar geleden, maar o, wat doet het pijn.
Nog altijd en ik denk niet dat het ooit over zal gaan.
ik draag Lovely altijd bij me, letterlijk in mijn sieraden en in mijn hart en hoofd.
Het is moeilijk uit te leggen, enkel iemand die ooit het geluk krijgt om zo'n vriendin in zijn of haar leve te krijgen, zal dit gevoel kunnen begrijpen.
Nooit is ze uit mijn gedachten. Nooit.

Dit jaar heb ik op 8 juni afscheid moeten nemen van mijn maatje Marques...25 jaar mocht hij worden.
23 jaar kende ik hem en precies 21 jaar en een dag mocht ik hem mijn paard noemen.
Het troost me te weten dat ze nu samen zijn, maar het doet niet minder pijn.
Gelukkig kunnen ze nu beiden rennen, zo hard ze kunnen,zonder pijn...en als de lucht openbreekt en de stralen dalen neer hier op aarde, weet ik zeker dat ze plezier hebben en me dat willen zeggen...althans, zo denk ik erover.

Vorige week zaterdag heb ik, toch nog plotseling, afscheid moeten nemen van mijn allertrouwste herder.
Als bruine ogen je aankijken en zeggen: ik kan niet meer...wat kan je dan nog doen?
Behalve huilen en huilen en huilen...
Bijna 13, een mooie leeftijd. Maar echt, het maakt niet uit.
Leeftijd zegt niets.
Liefde zegt alles en dat is dus voor iedereen anders in de verwerking.

Een mooie ring en hangers heb ik uitgezocht, maar de haren uitzoeken kan ik nog niet. Het lukt nog niet. Doet nog teveel pijn. Wil ook nog een extra hanger van Lovely en dat alles bij elkaar, dat heeft tijd nodig.
Heb zelfs haren van mijn trouwe Bailey, maar ik kan het allemaal nog niet.
Het heeft tijd nodig.
Veel tijd.
Ze blijven dicht bij me. Ik heb het geluk dat ze bij mij begraven zijn/zullen worden (as) op een -voor hen- bijzondere plek.

Dit is mijn verhaal wat betreft rouw, verwerking, verdriet en gemis.
Ik ben eigenlijk enkel een ,Bokt-lezer', maar wilde dit graag van me af schrijven.

Het gemis blijft. De tranen blijven, maar ook de intense liefde en de ontelbare herinneringen die niemand van je af kan pakken.

Iedereen heel veel sterkte met het verlies, verdriet en gemis!

**Geplaatst**: 01-08-17 10:42

Geplaatst: 01-08-17 10:42

Mooi geschreven, veel sterkte!
Geef het ook allemaal de tijd, rouwen doe je op je eigen manier en er is geen goed of fout hierin.

**Geplaatst**: 01-08-17 10:50

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 01-08-17 10:50

Wij hebben onlangs en onverwachts 2 van onze 3 teckels binnen 2 weken moeten laten inslapen.
Eentje was al 16, dus daar heb ik opzich wel een soort van vrede mee, maar de andere was 9 en dat was echt een beetje onverwachts (waarschijnlijk een hersentumor) en dat deed zo'n onbeschrijvelijke zeer.
Het is nu bijna 2 maanden later en het kan me nog steeds verscheuren als ik er net iets te lang over nadenk of als ik zie hoe de 'overgebleven' teckel, net 1, soms nog dingen doet of reageert op een van de namen.

Ik denk ook serieus dat het nooit helemaal weggaat, als zo'n geliefd wezen bij je weggaat.

Al troost het mij wel een beetje dat de oudste 2 nu weer samen zijn

Het is dus helemaal niet raar dat je nog steeds dat gevoel hebt!

**Geplaatst**: 01-08-17 10:52

Geplaatst: 01-08-17 10:52

Hier hebben wij 19januari afscheid genomen van een pony die ons enorm nauw aan het hart lag, uren en uren heb ik doorgebracht in zijn stal want die was erg ziek al die tijd. Bij hem gezeten zodat die toch maar zijn bakje zou uiteten, zijn beentje proberen los te maken, hem geknuffeld,..

Zijn dekentjes die hij aanhad om nog warm te blijven liggen hier ook nog ongewassen, hebben bij hem zijn manen afgeknipt en regelmatig hebben we nog dagen thuis dat we in huilen uitbarsten

. Veel te vroeg is die gegaan, was nog geen 3jaar.

Het zal altijd een gemis blijven in de kudde, af en toe kijken we naar de filmpjes van toen die nog kon galoperen door de weide en dan rollen de tranen.

**Geplaatst**: 24-12-17 04:42

Geplaatst: 24-12-17 04:42

Is er nog iemand die het moeilijk heeft met het moment los te laten.
4 dagen geleden is onze haflinger ingeslapen door aanhoudende kolieken en pijn.. elke nacht speelt het verhaaltje van dat moment zich opnieuw af in mijn hoofd..

Altijd maar afvragen, heb ik voldoende afscheid genomen,heb ik hem niet in de steek gelaten, had ik geen dekentje onder zijn hoofd moeten leggen,wat dacht hij wel niet enzo.. ?? Mss wat stomme vragen maar kan het moeilijk los laten..

**Geplaatst**: 24-12-17 08:14

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 24-12-17 08:14

12 september hebben wij onze haflinger in laten slapen, op 11 jarige leeftijd. Wij hebben hem 7 jaar gehad en zoveel meegemaakt. Het was mijn maatje, de band tussen ons was zo onwijs sterk. Toen hij overleden was heb ik 2 dagen lang gehuild en niet gegeten. Daarna was het 'op' ik kon niet meer huilen ondanks dat ik nog zo verdrietig was. Ik wou snel een nieuw paard omdat ik mij zelf zo goed voel door lekker bezig te zijn met paarden. Ik had binnen een maand een nieuw paard, betekend niet dat ik hem niet meer mis... ik mis hem iedere dag en droom vaak over het moment dat hij dood ging. Krijg veel commentaar(negatief) dat ik al een nieuwe heb en dat echt heel erg zeer! Ik heb nl zo goed voor hem gezorgd en zou het zo weer doen.
Ik heb een pluk staart waar ik nog wat mee wil doen.
"My favorite hello and hardest goodbye" Dit zinnetje betekend voor mij heel veel omdat hij op de dag van inslapen mij zo vrolijk begroeten. Hij had echt extreem veel pijn maar ondanks de pijn had hij zoveel liefde voor mij...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-12-17 10:43

Geplaatst door de TopicStarter : 24-12-17 10:43

Idifix schreef:
Is er nog iemand die het moeilijk heeft met het moment los te laten.
4 dagen geleden is onze haflinger ingeslapen door aanhoudende kolieken en pijn.. elke nacht speelt het verhaaltje van dat moment zich opnieuw af in mijn hoofd..

Altijd maar afvragen, heb ik voldoende afscheid genomen,heb ik hem niet in de steek gelaten, had ik geen dekentje onder zijn hoofd moeten leggen,wat dacht hij wel niet enzo.. ?? Mss wat stomme vragen maar kan het moeilijk los laten..

Dit had ik ook heel erg! Heeft ook wel even geduurd voordat het wegtrok.

**Geplaatst**: 25-12-17 12:57

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-12-17 12:57

In oktober mijn tweede mannetje af gegeven.. En het blijft gewoon pijn doen.

Het zal ook af hangen van hoe je met de dieren bent, maar als die dieren zo ongeveer familie zijn, dan doet het gewoon verdomd veel pijn en ik vraag me af of die ooit helemaal weg gaat.

Je leert er op een gegeven moment gewoon mee functioneren. Voor de buitenwereld ben ik heel luchtig over de dood van beide dieren heen gegaan. Maar innerlijk is het een heel ander verhaal.

De laatste is erg vreemd gegaan en ook daarvan stel ik me nog veel vragen en vervloek ik mezelf. Had ik nu maar een rolletje met king muntjes gekocht waar hij zo gek van was de week er voor... En dan ga je onrealistisch denken en dan denk ik "had ik de DA maar een week eerder gebeld" maar dat had niets uit gehaald, dat weet ik op verstandelijk niveau wel... Maar niet gevoelsmatig..
En omdat je er geen blijf mee weet en geen oplossing voor weet doe je wat elk verstandig mens doet (

) zet je je glimlach op en ga je door en hoop je dat het ooit minder pijnlijk wordt tegen beter weten in.

**Geplaatst**: 25-12-17 17:20

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 25-12-17 17:20

Herkenbaar. Mijn paard die ik binnen enkele uren aan koliek verloor laat ook onrust bij me achter. Mijn andere liet ik vredig gaan op 30 jarige leeftijd. Ik mis ze evenveel maar heb wel meer vrede met de laatste.

**Geplaatst**: 26-12-17 12:11

Geplaatst: 26-12-17 12:11

Idifix schreef:
Is er nog iemand die het moeilijk heeft met het moment los te laten.
4 dagen geleden is onze haflinger ingeslapen door aanhoudende kolieken en pijn.. elke nacht speelt het verhaaltje van dat moment zich opnieuw af in mijn hoofd..

Altijd maar afvragen, heb ik voldoende afscheid genomen,heb ik hem niet in de steek gelaten, had ik geen dekentje onder zijn hoofd moeten leggen,wat dacht hij wel niet enzo.. ?? Mss wat stomme vragen maar kan het moeilijk los laten..

Heel herkenbaar. Ik vond dat ik het hem had moeten vertellen, voordat ik hem moest laten gaan.. Misschien klinkt dat heel gek maar in mijn hoofd was dat gewoon zo.
Maar het ging zo snel met die rottige koliek en ik wilde alleen maar dat de pijn over was en wel zo snel mogelijk.

Toen hij dood was realiseerde ik me pas dat ik het hem 'niet verteld' had.

Ik ben voor zijn foto gaan zitten en heb ik 'de hele film' opnieuw afgespeeld en heb hem verteld waarom ik hem moest laten gaan, waarom ik hem dit keer niet meer helpen kon terwijl ik niets liever had gewild dan dat.. Ik was zo moe en vol van verdriet. Ik viel in slaap en droomde dat hij weg gallopeerde. Nog 1x keek hij om en hinnikte. Daarna ging hij verder.

En weet je, ik begrijp dat het en droom was maar voor mij was het zo goed. Nu wist hij het een het was oké. Ik had hem niet in de steek gelaten en hij wist het.

Tja..

**Geplaatst**: 26-12-17 14:46

Geplaatst: 26-12-17 14:46

@imj krijg er tranen van in mijn ogen.

Maar idd herkenbaar die gedachte heb ik ook gehad. Maar ik denk dan hoe hij aan het afzien was en dan denk ik het enige waar hij volgens mij aan kon denken was wss de aanhoudende pijn dus ..
Maar begrijp je volledig !

**Geplaatst**: 26-12-17 14:52

Re: Verlies, hoe ga jij ermee om?

Geplaatst: 26-12-17 14:52

Die gedachte is ook vreselijk!

Maar de pijn was weg toen je hem liet gaan..
Daarom heb je het gedaan, zonder egoïsme..