Bedankt voor de velen lieve berichtjes! Ook van de velen pb'tjes die ik heb gekregen, zo lief!
Het is zo'n vreemde gedachte dat ik zijn oorverdovende gehinnik nooit meer zal horen, nooit meer zijn kusjes en kriebels zal krijgen en nooit meer naar hem toe kan vluchten als ik het weer eens moeilijk heb. Het is zo'n leegte. Zijn verlies heeft zo'n impact op mijn leven gehad... Maar zijn aanwezigheid bij leven heeft dat nog veel meer... Het was met recht een 'Once in a lifetime experience'.
Ik heb gisteren voor het eerst sinds zijn overlijden al het beeldmateriaal bekeken dat we gemaakt hebben in het uur voor het inslapen. Lagune verkeerde in shocktoestand door de pijn, en elke keer als ik begon te huilen bij zijn aanblik keek hij om en begon uit zichzelf weer rond te stappen. Je ziet op de filmpjes dat het hem heel veel pijn deed... Toen ik ging zitten op de grond met mijn hoofd verstopt tussen mijn armen, gaf hij me steeds een duw in mijn rug alsof hij wilde zeggen 'Kom op nou, ik vecht heus wel door'. Na ongeveer een halfuur loop ik naar hem toe en vertel hem dat het goed is geweest, dat hij zijn rust nu mag vinden en dat ik zal proberen goed op mezelf te letten.
Vanaf dat moment is Lagune iedereen afgegaan alsof hij afscheid kwam nemen. Hoewel hij weinig had met mijn man, hebben we een filmpje waar Lagune hem gedurende 5 minuten recht aan blijft kijken... Ze staan met zijn tweeën oog in oog... Toen zei mijn man: "Het is net of hij me wat wil vertellen... "
"Dat wil hij ook" zei ik toen... Ongeveer 30sec later hoor je mijn man zeggen ''Bedankt dat je zo goed voor haar bent geweest knul. Ik zal op haar letten, ik beloof het je" op dat moment zocht Lagune toenadering en gaf mijn man en jongste zoon zijn befaamde lebber kusje en liet zijn hoofd even rusten. Hij ging naar mijn moeder, en stond daarna tot het eind aan mijn zijde.
Op het moment van inslapen, in zijn laatste bewuste minuten heb ik hem vertelt dat hij de weg naar het licht moest vinden en het me moest laten weten als hij veilig was aangekomen en hem gevraagd mij te helpen bij het vinden van een nieuw maatje. Lagune blies eigenlijk direct zijn adem uit, hij was op. Precies een uur na zijn overlijden ging ik hem nog een laatste knuffel geven, maar het was mijn Goentje al niet meer. Een leeg omhulsel, een stoffelijke overschot... Toen ik terugliep richting mijn moeder vloog er een felgekleurde vlinder meerdere rondjes om me heen, hij landde op mijn hand, ging vervolgens op de staldeur van Lagune zitten, vloog nog een rondje langs de andere paarden en verdween even plotseling als hij gekomen was.
Ik ben weinig spiritueel aangelegd, maar we vonden het allemaal zo wonderlijk. Er zaten daar nooit vlinders, en het was een grote met een uitzonderlijk felle kleur en vreemd genoeg voelde het toch als een soort 'teken'. Heel apart.
Ongeveer een week later gingen we bij een nestje Cane Corso pups kijken, meer ter oriëntatie. Een licht gekleurd formentino teefje week vanaf het allereerste moment niet meer van mijn zijde. Het voelde goed, en toen was daar plotseling opnieuw zo'n zelfde vlinder die meerdere malen rond het pupje vloog. Je raad het al, het meisje is enkele dagen later bij ons komen wonen.... En wijkt nog steeds niet van mijn zijde. Sindsdien is het lege gevoel aan het verminderen, de tijd heelt de wonden.
Ik voel me nog steeds rot over de manier waarop Lagune aan zijn einde is gekomen; Ik ben altijd zo zuinig op hem geweest, altijd getracht hem overal voor te behoeden en het frustreert me mateloos dat ik er juist op zijn allerlaatste dag niet (op tijd) ben geweest om hem te helpen. Het voelt als falen, ook al weet ik beter en probeer mezelf voor te houden dat ik hem nog ruim 2,5 prachtige jaren heb gegeven.
Toch heb ik sinds zijn overlijden iedere nacht dezelfde nachtmerrie waarin ik hem gewond zie knokken voor zijn leven terwijl ik vastgebonden moet toekijken. Sinds pupje in huis is maakt zij me wakker aan het begin van mijn droom, heel apart.
Een paar dagen geleden hebben we een onwijs leuke, eigenzinnige A pony gekocht voor onze oudste zoon. Het dier deed me een beetje aan Lagune denken. Opnieuw zo'n eigenzinnig en uniek karakter, zo sterk en onbreekbaar. En daar passeerde opnieuw zo'n felgekleurd vlindertje
Ik begon tot mijn verbazing te lachen; "Zeg goen, straks heb ik een volledige dierentuin". En wonderwel, deze merrie lijkt prima bij me te passen ondanks het formaat.
Het is bijzonder, zelfs na zijn dood.