Bokt.nl

Agossie schreef:

Klinkt als hersentumor.

Diep respect voor je beslissing. Echt diep respect. Je hebt gekozen voor het welzijn van je paard en niet voor jezelf. Dan houd je van je dier.
Sterkte met het verlies. Ik hoop dat je het snel een plaatsje kunt geven, hoor.

ruitje schreef:

Ik heb heel erg getwijfeld of ik nog een groter onderzoek zou laten doen, ik had bijvoorbeeld heel erg het vermoeden dat er in haar hersenen iets niet helemaal goed zat. Ik heb daar lang over nagedacht maar het kwam er voor mij op neer dat ik dat voor mijzelf zou doen: ik wil het 'weten'. Terwijl in principe ik aan mijn paard zelf genoeg zag... Duidelijker dan dit kan een paard niet aangeven dat er ergens heel erg iets niet goed zit. Ik heb namelijk nog nooit( en ik heb denk ik in mijn leven zo ondertussen meer dan 1000 paarden van dichtbij gezien...) een paard gezien wat echt zichzelf moedwillig pijn deed, ik dacht altijd dat dat in principe niet in een paard zat... Helaas leer je dus dat als een paard maar pijn(geestelijk of lichamelijk) genoeg heeft, dat ze alles doen.

Ik zou dan dus mijn merrie nog een keer heen en weer naar de kliniek moeten rijden, waarbij ze zichzelf sloopt. Daar in verschillende ruimte's moeten zijn, wat een gevaar voor haar, de spullen, de DA en mij zou zijn, en waarom dan: 'omdat ik HET wilde weten.' .
Zelf ben ik ervan overtuigd dat er ergens iets heel erg goed mis heeft gezeten, hoe anders verklaar je bij een 7 jarige merrie die alles al heeft meegemaakt dat ze van de ene op de andere week een compleet ander paard wordt. Dat zou wat mij betreft alleen te verklaren zijn als we een ongeluk of trauma meegemaakt hadden. Ik heb in de afgelopen 6 weken bijna gehoopt dat we een verkeersongeluk gehad zouden hebben, omdat je dan WEET waar het vandaan komt....

Ik moet nu dus met mijzelf leven: een paard naar de slager brengen zonder dat je precies weet 'waarom' ... Er is geen groter gevecht met je geweten dan dat....