Vannacht droomde ik dat ze ineens weer opstond en heerlijk gras ging staan eten in de voortuin.
En hoewel ik wist dat het niet waar kon zijn heb ik toch meerdere keren door het raam gekeken maar ze bewoog niet en zou dat ook niet meer gaan doen.
Ben er echt zo stuk van.
Het piepen van de vrachtwagen toen hij vanmorgen in alle vroegte het erf op kwam rijden om mijn maatje mee te nemen vergeet ik nooit meer.
Ze is nu echt weg, geen laatste knuffel meer of een hinnik als ik sochtends ga voeren.
Niet meer in haar hals begraven omdat ik verdrietig ben en zo de innige omhelsing die ze me dan gaf missen omdat juist zij er niet meer is....
De andere paarden zijn gewoon niet zo dus god wat zal ik haar missen juist dat voor mij zo speciale dier het is gewoon niet eerlijk
