Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-02-11 13:25

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 10-02-11 13:25

Ik herken dit wel.
Ook ik denk dagelijks aan mijn grote vriend en dat terwijl ik inmiddels een schat van een andere paard heb waar ik inmiddels een wereldband mee heb.
Ik blijf het meeste moeite houden met het punt dat ik degene geweest ben die de beslissing heeft genomen om hem af te laten maken. Dit terwijl er echt geen andere optie was (heel kreupel door hoefkatrol).
Het is zo vreemd om te weten dat je het beste gedaan hebt maar er maar geen vrede mee kunt hebben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-11 21:48

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-11 21:48

Amarie schreef:
Ik herken dit wel.
Ook ik denk dagelijks aan mijn grote vriend en dat terwijl ik inmiddels een schat van een andere paard heb waar ik inmiddels een wereldband mee heb.
Ik blijf het meeste moeite houden met het punt dat ik degene geweest ben die de beslissing heeft genomen om hem af te laten maken. Dit terwijl er echt geen andere optie was (heel kreupel door hoefkatrol).
Het is zo vreemd om te weten dat je het beste gedaan hebt maar er maar geen vrede mee kunt hebben.

Zo herkenbaar! ik heb ook al zo dikwijls gedacht, had ik hem maar gewoon dood gevonden in de stal, denk dat ik het dan misschien wat minder erg gevonden zou hebben, nu heb ik dikwijls het gevoel dat ik mijn beste vriend heb vermoord. (weet dat het de juiste beslissing was maar toch...)

Nogmaals bedankt aan iedereen voor de lieve berichtjes en aan iedereen die ook zijn schatje verloren is, Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 10-02-11 21:52

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 10-02-11 21:52

pffft ja hoor... mis mijn hondje dat ik heb moeten laten inslapen afgelopen jaar nog heeel erg.

En ik kom zelfs mijn oude verzorgpony (van 10 jaar geleden!) nog wel eens tegen in mijn dromen; mis hem ook nog steeds.

Dat is ook goed toch? Dat betekent dat hij echt veel voor je betekent heeft.

**Geplaatst**: 12-02-11 13:36

Geplaatst: 12-02-11 13:36

Ik heb er ook nog steeds last van..

Mijn allerbeste vriendinnetje Monika heb ik op 29-04-2008 in laten slapen.
Alweer bijna 3 jaar geleden. En ik heb er nog elke seconde van de dag spijt en verdriet aan..

Helemaal omdat het in mijn ogen voorkomen had kunnen worden.

Ik ben in de winter van 2007 verhuist naar een pensionstal vlakbij mijn huis.
Hier hebben we wel te verstaan 1 week kunnen genieten, waarna ze kreupel werd.
Door een rake klap in de weide is heeft ze een zeer ernstige peesblessure opgelopen, (bijna gescheurd), vervolgens kwam er een hoefzweer bij..
We hebben ruim 7 a 8 maanden dagelijks dierenarts op bezoek gehad, toen het na 3 maanden beter ging is de eigenaar van de pensionstal een grote fout begaan..

Hij dacht zonder het te vragen aan mij of de dierenarts dat het wel weer goed was, dus is Monika in de groep gezet en opgejaagd (in een bak van 20x40 met ruim 10 paarden) Achteraf hoorde ik dat hij dit vaker gedaan heeft, en dat enkele mede pensionklanten haar geregeld uit de bak gehaald hebben. (welke gek doet dat met een paard met een peesblessure)

Dagelijks wandelen over de weg aan de hand, en ze bleef maar vechten, als mijn moeder met haar ging wandelen terwijl ik de stal deed wou ze geen stap zetten, want ze had pijn, ze kon niet meer. maar zogauw ik het touwtje vasthad liep ze met der oren naar voren door omdat ze wou laten zien dat ze nog kon.

Na 7 maanden was het voor mij de druppel bij deze stal, ik kwam terug van een week dat ik weg was voor mijn opleiding, en ik vond mijn paard vluchtend voor de andere paarden in de bak.. We hadden al meerdere keren duidelijk gezegd dat we dit niet wilden.
Diezelfde dag heb ik de eigenaar van het weiland gebeld waar ze 1,5 jaar gestaan heeft en de volgende dag ben ik vertrokken daarheen.

Door deze stommiteiten van de staleigenaar is de pees helemaal doorgescheurd, en volgens de dierenarts kon ze niet meer zonder pijnstillers door het leven. En dit wilde ik haar niet aandoen.
Na 7,5 maand van huis te zijn geweest was ze nu dan eindelijk weer thuis bij haar allerbeste vriendje op het land..

Hier heeft ze nog 3 weken kunnen "genieten" en afscheid kunnen nemen.
Op 28 april 2008 hebben we afscheid genomen, wat het moeilijkste en het mooiste moment was van alles..

Omdat de berm niet breed genoeg was en er veel vrachtverkeer was kon ze niet langs de weg, dus heb ik via via bij een boertje geregeld dat ik men paard daar in mocht slapen. Voordat we erheen gingen lopen heb ik der verwend en uitgebreid gepoetst nog.
We gingen weg en haar vriendje was helemaal van streek, hij bleef maar roepen en roepen naar der..

Het stukje dat we moesten lopen reden we voorheen altijd. dus ze wist precies waar ze was..
Het allermooiste hiervan vond ik, dat ze echt afscheid heeft genomen.
Elk stuk waar er andere paarden stonden begon ze te hinnikken en alles hinnikte terug en bleef ons nastaren totdat we uit het zicht waren.. Het leek echt alsof ze het wist en afscheid nam van alles..

Later hoorde ik ook van de moeder van een vriendin (die pensionstal had op onze route) dat toen wij langskwamen alle 30 paarden naar het hek gingen en hinnikken en dat ze zeker 10 minuten bleven kijken naar waar wij liepen.

Dat ze de prikjes kreeg is ze uit zichzelf rustig gaan liggen.
Ze drukte der hoofd helemaal tegen me aan en ik ben de hele tijd bij haar gebleven.
En heb tot nog een half uur nadat ze al weg was tegen der gepraat & geaaid.

Volgens mijn moeder had ze de gehele tijd der oren naar voren gehad.

Ik heb nog elke dag spijt, als ik niet van stal was veranderd dan had ik haar nog gehad.
Als ik haar daar eerder weggehaald had, dan had ik der nog gehad..
Heb het dan ook nog steeds moeilijk nu ik dit schrijf.

Ookal heb ik ondertussen een paar geweldige toppers, Monika is niet te vervangen, geen enkel dier.
En zij zal altijd in mijn hart mijn beste vriend blijven..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-02-11 20:56

Geplaatst door de TopicStarter : 12-02-11 20:56

Monikasweety, bedankt dat je je verhaaltje hier neergeschreven hebt.
Voel zo enorm met je mee,(ik kreeg tranen in mijn ogen bij het lezen van je verhaal)
lijkt me verschrikkelijk om zo je beste vriendin te verliezen. :(:)

Maar blijf er maar aan denken dat dit niet jou schuld is,
sommige dingen zijn buiten jouw wil gebeurd dus daar kon je niets aan doen,
en nu kan je wel zeggen van had ik maar dit of dat (weet hoe dit voelt, doe dit ook hoor)
maar je hebt altijd alleen maar het beste voor haar gewild en ook gedaan

en alle beslissingen die je genomen hebt waren de juiste
anders had je vast en zeker andere beslissingen genomen

groetjes en weet dat je niet alleen bent Y;(

**Geplaatst**: 12-02-11 21:06

Re: Misschien gek, maar mis mijn allerbeste vriend nog steeds!

Geplaatst: 12-02-11 21:06

dit heb ik ook met mijn poes. elke keer als ik er aan denk *elke avond* dan moet ik weer even slikken/huilen. ook als ik iemand met zijn/haar poes zie spelen is het ook even slikken. ik hoop en denk dat het wel over gaat. maar bij mij is er nog een goedmaker: ze was al 15jaar mensleven 105 jaar poeslevens. ik weet ook niet wie dit mij aangedaan heeft!!!!!

**Geplaatst**: 13-02-11 13:45

Geplaatst: 13-02-11 13:45

Tuurlijk mis je hem nog steeds! Sterkte!

**Geplaatst**: 15-02-11 09:02

Geplaatst: 15-02-11 09:02

nee geen schuld of spijt hier maar verdriet zeker wel.....nog steeds

**Geplaatst**: 22-02-11 19:03

Geplaatst: 22-02-11 19:03

Mijn pony is nu ruim een jaar geleden overleden en ik mis haar nog iedere dag.. Ik denk ook niet dat dat ooit weg zal gaan..

Gevoel van schuld/spijt heb ik wel gehad, maar nu niet meer, hoewel ik me vaak afvraag hoe het zou zijn als ik haar wel had laten opereren. Of ze er nu dan misschien nog zou zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-02-11 22:39

Geplaatst door de TopicStarter : 22-02-11 22:39

Ireen_ schreef:
Mijn pony is nu ruim een jaar geleden overleden en ik mis haar nog iedere dag.. Ik denk ook niet dat dat ooit weg zal gaan..

Gevoel van schuld/spijt heb ik wel gehad, maar nu niet meer, hoewel ik me vaak afvraag hoe het zou zijn als ik haar wel had laten opereren. Of ze er nu dan misschien nog zou zijn.

Dat vraag ik me ook dikwijls af,als ik toch had geprobeerd om te opereren of het dan toch nog beter geworden zou zijn.

Heb trouwens een gedenkplaatje voor hem gemaakt en het hangt sinds vandaag in de stal op,
het is dan toch eindelijk gelukt, kon het niet aan om het eerder te maken
Heb een beetje het gevoel dat ik mijn verdriet om hem toch
een klein beetje meer een plaats (in mijn hart) heb kunnen geven.

**Geplaatst**: 18-03-11 17:51

Geplaatst: 18-03-11 17:51

Hoi Anna,nee hoor dat is niet gek.
Ik heb mijn liefste maatje Paddy vorig jaar 18 mei in moeten laten slapen,er was geen mogelijkheid meer,en ik heb exact dezelfde gevoelens en gedachte als jij.
We zullen er mee moeten leren omgaan,het is hard,en veel mensen begrijpen het niet,maar die hebben dan waarschijnlijk nooit ervaren,wat wij ervaren hebben.
Sterkte meis.

**Geplaatst**: 18-03-11 17:57

Geplaatst: 18-03-11 17:57

Als je zoveel van iets gehouden hebt dan zou het eerder gek zijn als het je niks meer zou doen. :(:)

Ik kan me na 20 jaar nog het verdriet en schuldgevoel (dat is het ergste) voor de geest halen over mijn eerste pony. Het zijn gewoon ingrijpende dingen. Maar het slijt wel hoor en op een gegeven moment ga je steeds meer aan de leuke herinneringen denken.

Sterkte!

**Geplaatst**: 18-03-11 18:01

Geplaatst: 18-03-11 18:01

Is heel normaal hoor. Mijn eerste pony is ong 15 jaar geleden aan mensen gegeven die hem altijd zouden houden. Een jaar of twee later hoorde ik dat de mensen hem verkocht hadden en ben ik hem uit het oog geraakt. Weer wat later hoorde ik opeens dat hij er niet meer was.... Heeft me heel heel veel verdriet gedaan, en denk na al die jaren nog steeds wel eens aan hem. Hij was mijn eerste pony, en was heel bijzonder voor me.

Veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 18-03-11 19:53

Geplaatst: 18-03-11 19:53

Ach lieverd , dat gevoel ken ik maar al te best!
Ik heb mijn paardje 11 mei 2009 in moeten laten slapen wat nu al bijna 2 jaar is.
Maar af en toe moet ik echt nog heel hard huilen en voelt t alsof het nog niet zo
lang geleden is.
En ook ik heb af en toe dat ellendige schuld gevoel.
Maar ik denk dat ik me eigen schuldiger zou voelen,als ik haar pijn had laten leiden.

**Geplaatst**: 18-03-11 20:23

Geplaatst: 18-03-11 20:23

Angeliekje schreef:
Is heel normaal hoor. Mijn eerste pony is ong 15 jaar geleden aan mensen gegeven die hem altijd zouden houden. Een jaar of twee later hoorde ik dat de mensen hem verkocht hadden en ben ik hem uit het oog geraakt. Weer wat later hoorde ik opeens dat hij er niet meer was.... Heeft me heel heel veel verdriet gedaan, en denk na al die jaren nog steeds wel eens aan hem. Hij was mijn eerste pony, en was heel bijzonder voor me.

Veel sterkte

Grappig, las je profiel en jouw verhaal lijkt erg op het mijne. Moeilijk als ze later niet goed terechtkomen hè, dat geeft zoveel schuldgevoel. Ik denk wel eens dat ik me aanstel dat ik er nóg met verdriet aan terug kan denken. Het doet wel goed om te lezen dat ik niet de enige ben.
Hoop dat TS ook wat aan de reacties heeft.

**Geplaatst**: 18-03-11 20:43

Geplaatst: 18-03-11 20:43

Mijn meisje is nu bijna 3 jaar geleden gestorven (18-04-2009) en ook nu mis ik haar nog steeds heel erg eigenlijk, ik kan nog steeds huilen bij het zien van haar foto's, haar pluk haar van haar staart, haar witte haren op haar dekje, haar borstels in haar bak en ga zo maar door. Laatst deed ik Bo zijn fleece deken op die van haar was geweest, haar dochter die naast Bo stond stak haar koppie over de deur toen ik langs liep met de deken en gaf eerst een paar brom geluiden en toen een hoge gil........... Ik vond het vreemd en pakte het dekje uit de kast waar mijn merrie, haar moeder dus haar haren nog opzaten toen rook ze en maakte dezelfde geluiden. Volgens mij herkende ze de geur van haar moeder ook zij mist haar dus ook nog. denk ik dan hoor

Ze doet dit bij alle dingen die van haar moeder zijn geweest(borstels en zelfs bij het zadel) hou ik een ander dekje onder haar neus doet ze niets. Toen heb ik even hard moeten huilen, he zelfs nu komen de tranen weer opzetten. Het slijt wel maar heel langzaam, ik maak het mezelf wel noeilijk hoor haar foto op het dressoir met een orgidee er bij en haar frontriem met een nep kaars die altijd brand.

Maar ik heb 17 jaar lief en leed met haar gedeeld dus dan mag het nog wel vind ik.

En voor iedereen die ook zijn of haar geliefde paard/pony of ander maatje moet missen Y;(

**Geplaatst**: 18-03-11 20:47

Geplaatst: 18-03-11 20:47

Ik snap wat je bedoelt :(:)

In 2004 kreeg ik Coko Ik mocht helaas maar 2 jaar van haar genieten.
Ze overleed op 12 jarige leeftijd aan een hard stilstand. ik mis haar ook.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-03-11 23:46

Geplaatst door de TopicStarter : 18-03-11 23:46

Weet dat ik het nog al eens gezegd heb maar toch
Bedankt allemaal voor de lieve reacties!

Doet echt goed, heb deze week een beetje een huilerige week gehad
denk dat het volgende week nog zal zijn,
volgende week vrijdag (de 25ste dus) is het precies een jaar geleden
pfff... kijk er een beetje tegenop

daarom allemaal heel hartelijk bedankt