Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-11-10 22:51

Geplaatst: 19-11-10 22:51

het is erg moeilijk om dan een nieuwe te kopen ik maak het ook mee maar doordat je weer wat te doen hebt kan je het verlies toch een plekje geven ookal denk ik nog dat mijn oude paardje der oor nog steeds onder het deurtje van der stal ligt
ik mis haar niet minder dan op de dag dat ze stierf ik huil nog elke dag op de plek waar ze is dood gegaan en mijn nieuwe paard vervangt mijn oude pony ook echt niet ik zie het gewoon als een beste vriend en mijn oude pony was mijn beste vriendin..

**Geplaatst**: 20-11-10 08:11

Geplaatst: 20-11-10 08:11

Klinkt mij ook bekend in de oren. Voor mij is het dan wel al wat langer geleden. We hadden een merrie die 29,5 is geworden maar toen ging het ook echt niet meer. WE hebben haar laten inslapen. ZIjn hier ook bijgebleven. WE hadden toen ons andere paardje al die tegenover haar stond. Waar ik moeite mee had is dat ik mijn andere paard toch moest verzorgen en dan elke keer langs de lege box keam waar eerst haar deken nog in lag met bloemen en kaarten (ik heb toen heel veel steun gehad van iedereen op stal). Maar ik moest want ik kon het manneke ook niet in de steek laten. Naderhand heb je de wel vrede mee. Ik kon mijn aandacht op hem gaan richten en dat helpt wel het verdriet te verwerken. Alleen dat vergelijken is dan weer zo verschrikkelijk......

Sterkte ermee

**Geplaatst**: 20-11-10 20:44

Geplaatst: 20-11-10 20:44

Dat klinkt mij heel erg bekent in de oren! Ik heb het ook inderdaad.
Ruim 3 weken geleden is mijn merriefjord van 3,5 jaar oud spontaan ingeslapen. Ik was op vakantie en werd gebeld dat ze was uitgegleden in het weiland en daarbij haar voorbeen helemaal verbrijzeld was..Ik heb geen auto dus kon er niet zo snel komen. Ze werd ingeslapen zonder dat ik erbij kon zijn..Ander half uur later arriveerde ik en nam afscheid.. Was helemaal kapot, lichamelijk en geestelijk..daar gaat je vakantie.. Ik heb toen 2 kettingen laten maken met het haar van mijn pony en 1 draag ik nu 24 p/d en binnenkort heb ik een reading zodat ik het echt kan afsluiten.
En 2 weken geleden kwam mijn zus met een voorstel om samen een paardje te kopen en zij had al 1 op het oog. We hebben gekeken en maandagochtend wordt ze klinische gekeurd en als dat goed is, halen we haar op. Dit paard is ook een fjord maar ziet er wel heel anders uit met een hele andere karakter.
En zoals iedereen hier zo'n beetje zegt..je overleden paard is onvervangbaar!! Dus voel je je niet schuldig! Elke paard is anders. (maar ik weet hoe je je voelt, ik voel me toch ook wel een beetje schuldig..)

**Geplaatst**: 20-11-10 23:51

Geplaatst: 20-11-10 23:51

Ach, hier precies het zelfde. Ik voel me zo verdrietig omdat ik Sil zo mis maar intussen kijk ik toch ook wel naar advertenties van paarden die te koop staan. En niet echt concrete plannen maar gewoon het gevoel willen hebben dat paarden ooit weer een deel van mijn leven uit zullen maken.
Het is ook zo rot, want eerst als ik eens wat down of verdrietig was dan kon ik lekker naar Sil toe en voelde ik me daarna altijd beter, maar nu ben ik juist verdrietig omdat hij er niet meer is.
Ik voel me zelfs daar soms nog schuldig over terwijl ik echt geen andere beslissing had kunnen nemen...
Emotionele muts ben ik, ik vind jouw verhaal dan ook zo herkenbaar :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-11-10 00:18

Geplaatst door de TopicStarter : 21-11-10 00:18

[quote="Billy1970"]Het is ook zo rot, want eerst als ik eens wat down of verdrietig was dan kon ik lekker naar Sil toe en voelde ik me daarna altijd beter, maar nu ben ik juist verdrietig omdat hij er niet meer is.
quote]

Je slaat de spijker op zn kop!
had ik stress dan ging ik naar Q,
was ik verdrietig, dan hield ik het binnen tot ik bij Q lekker kon uithuilen,
was ik heel vrolijk, dan maakte hij me nog net even blijer!
En sinds hij er niet meer is, is het vrolijke gevoel meestal een stuk doffer en het verdriet en de stress veel heftiger omdat ik het niet kwijt kan. En nee, ik kon in mijn ogen niet anders beslissen, ik heb gekozen om hem geen pijn meer te laten lijden en daarbij ook een beetje gekozen voor mezelf, want ook dát sloopt je, als je ziet dat hij pijn heeft...
Nu zwelg ik er niet in hoor, mijn leven gaat door, de tranen komen niet meer zo snel en het schuldgevoel dat ik heb beschreven is nu nog maar een klein muisje wat af en toe zit te knagen.
Nu ga ik a.s. zaterdag voor de tweede keer bij een paardje kijken wat me wel leuk lijkt. Als alles goed is, gaat zij het worden. Ik ben wel heel blij dat er zicht is op afleiding, maar kan ook weer niet echt juichen!
Die mensen zullen wel denken... wat een duffe doos is dat... Maar ik neem het besluit om haar wel of niet te kopen vooral met mijn verstand en niet met mijn hart.
Zoals mensen vaak zeggen: je moet een klik hebben..... tja... ik weet niet of ik dat heb, maar ik had dat ook niet met Q toen ik hem kocht. tenminste... wat is die klik? ik vond hem leuk en mooi en hij was lief en braaf en na een tijdje was die klik er en die klik is nooit meer weggegaan...
nou... ik vind haar leuk, ja dat zeker en ze is braaf en lief en mooi maar lijkt (gelukkig) toch niet op Q!
Ik denk dat ik met haar een goeie band kan opbouwen en dat ze waarschijnlijk misschien wel net zo'n plekje in mn hart zal krijgen als Q. Maar dat heeft echt tijd nodig.
lastig hoor die dubbele gevoelens... ik ben blij en verdrietig tegelijk ..... Vind het reuze spannend! Wat duurt zaterdag nog lang!
Gelukkig ben ik niet alleen in mijn (schuld)gevoelens, bedankt voor alle reacties.

**Geplaatst**: 21-11-10 21:57

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 21-11-10 21:57

Suc6 zaterdag! En probeer ervan te genieten.

**Geplaatst**: 21-11-10 23:14

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 21-11-10 23:14

Pfoe ja heel herkenbaar Pardy en Billy.... Blijft moeilijk!

**Geplaatst**: 27-11-10 00:12

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 27-11-10 00:12

Ik heb je vorige topic gelezen.
Er moeilijke beslissing maar ik denk ook dat het echt het beste is.

Je vertelde over een regenboog enzo.
Toen een pony van 2 vriendinnen van mij weg werd gebracht naar de slager. Voelde we alle drie op ongeveer het zelfde moment een steek en een raar gevoel. Waarschijnlijk het moment dat de pony is overleden.
Maar bij jou kan het inderdaag ook een teken zijn dat hij het goed heeft.

En je mag best genieten van andere paarden. Misschien krijgt het dan eerder een plekje.

**Geplaatst**: 27-11-10 00:50

Geplaatst: 27-11-10 00:50

Mijn eerste pony is in januari een jaar geleden overleden. Ik had met haar een hele sterke band, ik ben met haar opgegroeid en ben echt door een diep dal gegaan toen ze er plotseling niet meer was. In eerste instantie wilde ik nooit meer een paard, ik wilde ook geen paarden meer zien, niks er mee te maken hebben. Op een gegeven moment ging ik de paarden toch wel missen en in mei heb ik uiteindelijk toch mijn 2e paard gekocht. Deze merrie is totaaal anders dan mijn pony (in uiterlijk, karakter, alles..) en ik zag haar ook heel anders. Mijn pony was echt mijn maatje, met dit paard kon ik lekker gaan rijden enzo en ik zag haar meer als een hobby. Ik heb voor mezelf ook heel lang volgehouden dat ik haar leuk en lief vond maar dat ze verder gewoon een paard voor me was, inmiddels durf ik ook wel te zeggen dat ik best wel gek ben op haar

Dat had natuurlijk ook wel te maken met het schuldig voelen tegenover mijn lieve meisje.
Ik voel me niet meer schuldig, want Evita zal altijd op de eerste plek staan voor mij. Ik heb enorm veel van haar geleerd en dankzij haar ben ik geworden wie ik ben en lukt het mij om met dit temperamentvolle dametje om te gaan

Ik denk dat Evita haar graag gemogen zou hebben.
Ik weet dat ik met een ander paard nooit zal hebben wat ik met Evita had, maar dat geeft niet. Ze blijft gewoon bijzonder voor mij

**Geplaatst**: 07-12-10 15:02

Geplaatst: 07-12-10 15:02

Hoe meer paarden ik ging bekijken hoe meer ik het besef kreeg dat mijn Goude Oude echt onvervangbaar was. Eigenlijk begon ik te wennen aan het idee dat er nooit een goede nummer 2 gevonden zou kunnen worden ... maar voor ik het goed en wel doorhad stond ze opeens op stal. Mijn nieuwe geluk ....
Na 6 jaar zoeken naar een nieuw paard, steeds vergelijkend met mijn mooie gepensioneerde kanjer, was eindelijk mijn droom waarheid geworden. Mijn geluk kon niet completer. Mijn lieve schoonheid lekker genietend van de VUT in de wei, en mijn nieuwe geluk in de stal aan de overkant.

Het is nooit de bedoeling geweest dat nummer 2 de plaats van nummer 1 zou innemen maar het lot besliste anders. Twee dagen nadat mijn nieuwe aanwinst de vrachtwagen uit kwam lopen kwam het telefoontje dat een enorme donkere wolk over het nieuwe geluk wierp.
In een poging een lang verhaal kort te houden ... het komt erop neer dat de maanden die volgde in het teken stonden van het aanstaande verlies, het grootste verlies dat ik me maar kon bedenken, waar geen ontkomen aan was. Maanden werden weken, weken werden dagen, dagen werden uren ... en toen was de tijd op !!
Slechts op papier was mijn nummer 2 de nummer 1 geworden ... gevoelsmatig was ze dat absoluut niet !! Nu zijn we een paar maanden verder en ik kan heel eerlijk zeggen dat mijn nieuwe aanwinst ook echt bij mij binnen begint te komen. In veel dingen zie ik de overeenkomsten tussen het nieuwe en oude paard, maar in heel veel meer dingen lijken ze absoluut niet op elkaar. Vergelijken heeft ook weinig zin ... mijn oudje was uniek en ik zal haar dan ook nooit vergeten. De nieuwe stampt op eigen unieke wijze naar een plekje in mijn hart. De nieuwe Wups zal nooit de oude Kentucky worden ... en dat hoeft ook niet (meer).

Ik mis haar nog elke dag, denk nog altijd aan haar. Bij elke grijze ochtend groet ik naar de hemel, elk warm zonnestraaltje doet me denken aan mijn mooie meisje heerlijk grazend in het weiland ...
Ik mis haar. Schuldgevoel ?? Eerst wel, maar nu vind ik het toch heel erg fijn dat ik mijn tranen mag verstoppen in de warme vacht van Wuppert. Ik voel me ook niet schuldig meer als ik mezelf betrap op een heerlijk moment dat ik werkelijk sta te genieten van mijn nieuwe liefde. Hoeveel ik ook mag gaan houden van Wuppert ... die mooie tijd met Kentucky zal ik NOOIT vergeten.
Mijn grootste vrees was dat ik nooit terug zou krijgen wat ik verloren had. Die unieke band, dat vertrouwen, de liefde, het gewoon zo lekker onbekommerd genieten ... maar terwijl ik zit te typen bedenk ik opeens dat ik daar ook niet echt meer op uit ben ?? Ik was op zoek naar exact hetzelfde (in een ander jasje) maar ik vond iets anders. En anders is goed. Heel goed eigenlijk.

Wat ik probeer te zeggen Pardy, is dat je best een sprongetje van geluk mag maken als je nieuwe aanwinst straks door de keuring komt en mee naar huis mag. 10 seconden later mag je best een traantje laten omdat de nieuwe staat in de stal van de oude ... om weer overvallen te worden door het enthousiaste gevoel van YESSS een nieuw spannend begin van iets moois.

**Geplaatst**: 07-12-10 20:22

Re: schuldgevoel

Geplaatst: 07-12-10 20:22

Ik heb net je vorige topic en deze gelezen. Je moet je absoluut niet schuldig voelen. Een evt. nieuw paard is natuurlijk nooit een vervanging van je voorgaand paard. Als Quinten er nog was had je hem toch nooit weggedaan?? Daarnaast is het gewoon van persoon tot persoon verschillend wanneer je een ander paard aanschaft. Ik kan me juist goed voorstellen dat je dat zo snel mogelijk wilt. Je mist zoveel als je paard er niet meer is. Niet alleen het rijden maar je emoties delen met je paard, is toch zo belangrijk.

En wat Asjemenauw zegt dat je op zoek bent naar exact hetzelfde maar als het anders is is dat misschien zo gek nog niet.

Ben wel benieuwd of er inmiddels een nieuw paard in jouw leven is gekomen.