Heel lief dat jullie allemaal kunnen lezen/voelen dat ik dit met veel liefde geschreven heb. Wat was ik verliefd op dit dier.. Al vanaf de foto van z'n advertentie, voor ik ging kijken wist ik al dat hij mee naar huis zou gaan.. Toen ik hem bij de oude eigenaren in z'n stal zag staan, was ik helemaal verkocht. En tot op de dag dat hij het ongeluk kreeg was ik smoorverliefd op dit gekke mannetje. Overal liep hij me achterna, soms om te klieren, soms om te knuffelen, altijd vrolijk... Met Bikkel was hij een match made in heaven, allebei een even groot 'doetjes-factor' met de nodige dosis humor...
Melissa: Dat is zeker waar.. Elke seconde moet je enorm genieten van die mooie viervoeters in de wei, want voor je het weet is het over.. Met mij gaat het redelijk.. Ik heb goede momenten, maar ik heb ook nog steeds momenten dat ik keihard begin te huilen. Dan komt weer dat besef "hij is er écht niet meer.. En hij komt nooit meer terug". Als ik bij de wei kom, zie ik hem liggen, als ik Bikkel zie, zie ik Sam voor me.. Er gaat geen seconde voorbij op stal, dat ik niet aan hem denk. Als Bikkel de voerstal in komt lopen zeg ik automatisch 'Saaham!', omdat hij dat meestal deed en Bikkel niet. Met Anne gaat het wel goed, aan haar merk ik vrij weinig. Alleen de eerste dagen, maar toen was ik zelf ook erg onstabiel en continu hysterisch aan het huilen, daar kan Anne niet tegen. Anne vond Sammy wel leuk en hij mocht, als het haar uit kwam, best in de buurt, maar ze heeft altijd meer met Bikkel gehad. Bikkel is écht haar baby en daar moet iedereen van af blijven.. Met Bikkel gaat het redelijk, hij staat héél veel bij Anne. Soms heeft ie momenten dat ie wilt spelen, dan gaat ie op zoek naar iemand om dat mee te doen.. Maar die 'iemand' is er niet meer. Dan breekt mijn hart, mijn mannetje, zonder maatje
Cynthia82
Berichten: 9424
Geregistreerd: 03-07-07
Woonplaats: Bleiswijk
Geplaatst: 31-12-14 11:59
Lieve Jaas, ik kan jouw berichtjes over je ventje niet lezen zonder zelf in tranen uit te barsten. Het is zo vreselijk oneerlijk, het doet zo veel pijn.. Je wil het verdriet niet voelen, maar je voelt je soms ook schuldig als je lacht..
Laat het verdriet er gewoon zijn, huil als dat moet en lach als het kan. Je hebt hem mogen kennen en dat is een voorrecht geweest en al zal je hem nooit meer zien, je herinneringen aan hem verdwijnen nooit.
Sterkte, wijffie
Nickyyyy
Berichten: 1834
Geregistreerd: 27-08-05
Geplaatst: 31-12-14 12:03
Zit met tranen in mijn ogen, wat een verschrikkelijk nieuws!
Cynthia, wat een onwijs lief berichtje Begon gelijk weer te huilen.. Iets wat ik normaal nooit doe en waar ik de laatste weken niet mee kan stoppen Het is inderdaad zo oneerlijk.. Waarom Sam? Waarom Ti? Geen idee... Ze waren nog zo jong, hadden nog zoveel 'plannen'..
sandra3235
Berichten: 9757
Geregistreerd: 23-10-08
Geplaatst: 01-01-15 23:49
Pfft je had je gemeld in mijn topic en ik weet nu beetje waarom....
De liefde voor je dieren spat er van af en wat is dit zo intens verdrietig om op deze manier afscheid te moeten nemen van je kleine grote vriend. Daar zijn geen woorden voor dus ga het ook niet proberen... Ik had me voorgenomen vandaag nergens om te huilen,maar is niet gelukt....
Wat een voorrecht is het dan om zoals ik afscheid te mogen en kunnen hebben wb Desert,dat sterkt mij dan weer...
Aan de andere kant klinkt heel gek maar ben ik blij voor je en hem dat hij niet geleden heeft en die groene eeuwige weides boven hebben geen omheiningen,dus freedom al om....
Sterkte meis en ik hoop je nog vaker te lezen......
Ik vind het ook een fijn idee dat hij er meteen niet meer was. De mensen die hem aangereden hebben zeggen ook 100 procent zeker te weten dat hij niet geleden heeft. Hij liep daar.. Een knal.. En hij was weg. Dat vind ik een geruststellende gedachte.. Heb op bokt nu een aantal nieuwsberichten gelezen van paarden die aangereden zijn en moesten wachten op de eigenaar en DA om ingeslapen te worden, die minuten zijn dan lange minuten waarin het paard, denk ik, vreselijk moet lijden. Ik ben blij dat dit Sammy bespaard is gebleven, want dat heeft hij absoluut niet verdiend.
Wat verschrikkelijk om dit mee te maken.. Ik hielp op de fotomeeting en het was zo mooi om jou trots te horen praten over je paarden, heel erg oneerlijk dat dit zo moest gebeuren. Ontzettend veel sterkte toegewenst!
Het is nu 6 weken en één dag geleden en er is geen dag voorbij gegaan zonder dat ik aan hem gedacht heb, om hem gehuild heb... Ik mis hem zo..
Afgelopen week nog een maatje moeten laten gaan, de 28-jarige pony van een vriendin die bij mij stond en waar ik voor zorgde alsof het één van mijn paarden was.. Na 1,5 dag vechten samen, hebben we hem moeten laten gaan, het was genoeg..
Het kwam inderdaad allemaal weer even terug.. Het is ook zo kort op elkaar. Moest ik wéér de Rendac bellen, wéér een paard onder een zeil.. Wéér paarden die 'achterblijven' en even moeten wennen. Nu heb ik het idee dat de andere paarden hier veel minder last van hadden en er ook vrede mee hadden, dan van/met Sammy.. Ze hebben het hele proces van "ziek zijn" meegemaakt en meegekregen en op het moment van inslapen stonden ze allemaal rustig te eten, net alsof ze wisten dat het 'goed' was zo..
Ach meis ik benijd je niet hoor, komt wel dubbelhard bij jou aan! Ben je net een beetje weer in de goede richting ga je nog harder weer terug. Het heeft tijd nodig het slijt dat wel maar ze zullen er altijd zijn. Virtuele knuf weer