Geplaatst 
Sommige weten wel wat Saar en ik de afgelopen maandne hebben doorgemaakt en die hoeven het volgende verhaal niet te lezen want dat kennen ze wel, voor de ander zal ik het allemaal uitleggen
Het begon eigenlijk allemaal rond april toen we erachter kwamen dat Sara drachtig was van Annebel. Ze werd mager en we moesten haar van de veearts meer gaan bijvoeren, dit werkte langzaam ze werdt iets dikker maar niet veel later bleek mevrouw luis te hebben. Hier zijn we tegen gaan behandelen maar al snel kwam Sara onder de kale plekken, in overleg met de veearts hebben we toen tijdelijk de behandeling gestopt en is er eerst weer een arts bijgeweest om te kijken wat die plekken waren. Dat bleek schimmel te zijn, ja het zat mijn meisje allemaal niet mee. Dit was zo rond begin mei.
Toen zijn we bezig geweest om een ander plekje voor Sara te vinden, iets wat nog best lastig was. Uiteindelijk hebben we ene super plekje gevonden maar ze moest eerst naar een 'tussen-adres' waar ze moest genezen van die schimmel. 9 Mei heb ik Sara verhuist naar het tussen adresje we zijn toen direkt aan het behandelen geslagen tegen schimmel en 2 dagen later tegen luis. De behandeling met imaverol moest om de zoveel dagen een paar keer herhaald worden en de behandeling met sebacil moest herhaald worden na 10 dagen. Dit hebben we braaf gedaan, maar inmiddels was Saar op heel veel plekken kaal. Toen werdt het ook nog eens slecht weer en kreeg mevrouw het koud. Dus wij op zaterdag in de auto helemaal naar kapelle a.d. ijssel gereden voor een dekentje, want zie maar eens een winterdeken in mei te vinden in zo'n klein maatje. Langzaam aan ging het beter en Saar begon weer haar te krijgen op de kale plekken.
Maar toen rond 20 mei werdt Saar van de ene op de andere dag kreupel. Eerst een hoefspecialist erbij om te kijken of het misschien een hoefzweer was, want ze moest toch bekapt worden. Nee het was geen hoefzweer en bevangen was ze ook niet. Dus maar even aankijken hoe het ging een paar dagen later is de veearts er bij geweest, hij zei dat ze het wel verstapt zou hebben en dat ze gewoon lekker op rust moest.
Op 25 mei hebben we Saar verplaatst naar haar nieuwe huisje. 's Ochtends tijdens de voerronde lag er voor de staleigenaresse een verassing in de stal, Annebel was plotseling geboren. Helaas kon Annebel niet zelfstandig drinken en ooh wat zag Sara er beroerd uit nu het veulen er af was. Na dagen gedoe is Annebel tussen 1 en 3 's nachts op 29 mei overleden.
Sara begon aan te komen en aan te komen maar ze bleef kreupel. Toen is nog een paar keer de veearts er bij geweest maar die zei telkens gewoon lekker in de wei rust laten houden. Toen het in Juli nog niet beter ging hebben we besloten om foto's te laten maken. Hier uit kwam dat Sara geen breuk had! Dus was de conclusie een gescheurde pees. Ze moest maar lekker in een weitje alleen zodat ze niet kon worden opgejaagd en ze mocht verder niks doen. De dag voordat wij op vakantie gingen kon Sara echter geen pas meer verzetten ze stond helemaal stijf van de pijn! Dus maar weer de veearts erbij en die gaf aan dat ze haar achterhand had overbelast omdat ze haar voorhand zo wilde ontlasten. Dus nu moest ze boxrust en kreeg ze pijnstillers. Dus die heeft ze braaf gekregen. Na de vakantie liep Saar nog steeds belabberd haar hele achterhand was zo stijf als een plank en voor was er niks verbetert.
Omdat we het niet vertrouwde hebben we er een andere veearts naar laten kijken. Die dacht eigenlijk ook metaan aan een breuk. Dus moesten we de oude foto's op vragen. Zij heeft naar de foto's gekeken en daaruit bleek dat als ze een breuk had het waarschijnlijk op die foto's niet tot nauwlijks te zien was!!
Dus na aanleiding van dit zijn wij op 19 augustug met Sara naar de lingehoeve gegaan om dara andere foto's te laten maken, en deze lieten iets zien wat ik liever niet had willen zien.
Sara haar boeggewricht was helemaal kapot. Van de 'kom' miste allerlei stukjes daar door was het bot gaan verschuiven en er was zich ook al artrose gaan vormen. De uitslag was duidelijk, hier kon iks aan gedaan worden en Sara zou geen pas meer kunnen verzetten zonder pijn. Toen hebben we besloten haar maar ter plekke te laten inslapen. Ik had haar eerst nog mee naar huis kunnen nemen maar wat win je daar mee? Alleen maar meer verdriet en een pony die langer met pijn staat.
De keuze is extra moeilijk geweest omdat Sara tot op het laatst vrolijk is gebleven als je haar gewoon zag staan zou je niet zeggen dat ze nauwlijks zou kunnen lopen, altijd oortjes naar voren hinneken naar iedereen die langs kwam! Spelen met van alles en nog wat. De veearts die ons heeft door verwezen naar de lingehoeve stond zelf ook verbaasd te kijken naar hoe vrolijk Sara nog was.
Saartje ik ga je echt onwijs missen, en je zal altijd mijn kleine dappere paardje blijven!
Sara 15 augustus
Sara 14 augustus
Sara lee v.d. zandkamp 27 mei 2002 - 19 augustus 2008, tot ooit lieve saaros
Sorry voor het lange verhaal, maar dit is eindelijk de totale ziekte weg samengevat in 1 topic.
Robin ik wil jou graag bedanken dat jij ons zo hebt gesteunt toen we met saar bij de lingehoeve waren, ik ben blij dat je erbij was.
Ik heb het nu al een paar keer tegen je gezegd, maar ik heb er echt respect voor dat je ervoor hebt gekozen om haar meteen te laten inslapen, dat vind ik echt super van je.. 
Vooral omdat ik niet zo goed wist wat ik precies moest zeggen of doen.. 
