Geplaatst Dinsdag 2 maart was voor mij de ergste dag uit mijn leven. Ik was op mijn stage toen er gebeld werd. Ik moest blijven waar ik was want mijn moeder kwam me ophalen omdat het slecht weer zou worden en ze wilde niet dat ik op de scooter naar huis ging. Ik wist meteen dat er iets heel ergs gebeurd was. Op de een of andere reden zei mijn gevoel dat er iets met lizzy was. Dus ik heb me moeder gebeld en het eerste wat ik zei was: Is lizzy dood. En dat was dus zo. Ze had haar been gebroken op het land. Het was onder de voorknie gewoon dwars door midden, het been hing alleen nog aan de pezen. Mijn moeder ging de paarden binnen halen en toen kwam Lizzy gewoon nog op haar afgestapt. Ze pakte een paard en zei nog tegen Lizzy dat ze haar hierna zou halen. Toen ze terug kwam stond ze op drie benen met haar linkervoorbeen heel hoog in de lucht. Net alsof ze de spaanse pas deed. Mijn moeder is naar haar toegerend en heeft meteen de veearts gebeld. Er was helemaal niet meer aan te doen en ze is meteen ingeslapen. Al met al was ze binnen 15 minuten nadat mijn moeder haar zo gevonden had al overleden. Het is dus allemaal heel snel gegaan. Omdat het een hele rare breuk was is ze gisterochtend door de GD opgehaald omdat we heel graag wilde weten of ze niet iets anders had zoals bijvoorbeeld botkanker of botontkalking. Ik heb nu de uitslag al binnen. Alles was goed, het was een paard in topconditie die nog jaren mee had gekunt. Het was gewoon pure pech. 15 jaar heeft ze mogen worden. Ik heb het er echt heel moelilijk mee, vooral omdat ik niet levend afscheid van haar heb kunnen nemen. Ik heb wel toen ze al dood was nog een hele tijd bij haar gezeten. Ik heb haar twee en een half jaar mogen hebben en ik heb zo hard voor haar gevochten en nu het eindelijk goed ging gebeurt er zoiets. Hier een stuk uit mijn profiel wat er in de voorbije twee jaar allemaal gebeurt is:
Toen Lizzy bij ons kwam was ze heel paniekerig, zowel in de omgang als onder het zadel.Op een gegeven moment ging ze heel slecht eten.Ze heeft toen een roesje gehad en de veearts heeft haar gebit gedaan.Ze bleek ontzettende haken te hebben.Na het bezoekje van de veearts ging ze beter eten maar ze bleef heel paniekerig.Een stalgenootje had toevallig een osteopaat bij haar paard en ik besloot om Lizzy ook na te laten kijken.Haar hele rug bleek vast te zitten.Wat een opluchting moet dat voor het paard geweest zijn.Er was ook duidelijk resultaat te zien.Ze werd rustiger zowel in de omgang als onder het zadel.Maar na twee maanden werd ze kreupel, ze was op het land onderuit geklapt en had haar sprong aangetikt.Ze heeft daar een botontsteking ingehad en heeft 6 weken antibiotica gehad.Ze heeft een maand niet echt goed op het been kunnen staan en heeft in totaal drie maanden op rust gestaan.Wonder boven wonder is ze hier helemaal van herstelt.Toen begon het rustig aan opbouwen.Het ging een periode goed maar na drie maanden werd ze kreupel aan beide voorbenen.Ze is toen op rust gegaan en twee maanden later heb ik haar weer opgepakt.Ze liep goed!!Dit duurde helaas maar drie maanden en weer stond ze kreupel.Zo heb ik 2 jaar door gemodderd en toen kreeg ik eindelijk toestemming van de eigenaresse om foto's te laten maken.
Ik had al met mijn moeder afgesroken dat, mits ze geen pijn had, bij mij oud mocht worden, ongeacht de uitslag van de foto's.Na nachten niet slapen en dagen buikpijn was het dan zover.Er werden foto's gemaakt.Ik kon mijn oren niet geloven toen de veearts mij vertelde dat ze rondom 1 tjes had!!Wel bleek uit de foto's dat haar beenstand helemaal verkeerd was.Mijn hoefsmid heeft haar beenstand nooit gecorrigeerd waardoor haar voet steeds platter werd.Hierdoor kwam er veel druk op haar pezen te staan en was ze elke keer kreupel.Nu ben ik twee maanden verder ( en van hoefsmid veranderd ) en met dank aan een goede hoefsmid mag ik binnenkort weer heel rustig gaan opbouwen.
Sorry voor het lange verhaal maar ik moest het even kwijt.
Lieve Lizzy, ik zal je nooit vergeten......
