


Afgelopen week hebben we de knoop doorgehakt en besloten dat het niet fair was om haar nog langer te laten rondlopen met die chronische pijn. We wilden niet afwachten tot ze echt alleen nog maar op drie benen rond kon lopen. Nu was ze nog redelijk opgewekt en we wisten van 2 jaar terug hoe ze was als ze veel pijn had en dat wilden we haar gewoon niet meer laten door maken

Isa heeft ons afgelopen jaar nog een schitterend merrieveulen geschonken, waarin ze nu dus nog een beetje verder leeft. Ze heeft de laatste 1,5 jaar genoten van een pensioen op de wei. Afgelopen jaar was ze helemaal happy, mamma Ies glom van trots in de wei met haar kleine Ciekeboe aan de voet

Gisteravond en vanochtend hebben we haar voor de laatste keren gepoetst, geknuffeld en overladen met muesli, slobber, peentjes, appels en haar favo fruit bananen. Isa zou Isa niet zijn als ze nog even duidelijk aan zou geven wat ze wilde. We dachten haar een plezier te doen door haar nog even aan de hand te laten grazen, maar zij dacht er anders over…. Na twee happen gras draaide ze zich om en liep terug naar stal, neus in de voerbak wachtend op slobbersoep. “Wat nou gras, krijg de hik met je gras. Dat zie ik zo nog genoeg, ik wil slobber”, moet ze gedacht hebben

We hebben nog een half uurtje naast haar op stal gezeten, haar geknuffeld en peentjes gevoerd tot de dierenarts kwam. Al die tijd was ze vrolijk en opgewekt. Isa is rustig heen gegaan met de oortjes erop tot het laatste moment……
We hopen dat Isa nu pijnvrij samen met Velvet, Zio en Aquila over de groene weides van de paardenhemel rent.
Lieve Ies, we zullen je missen, tot ziens meisje….

