Geplaatst 
Ik heb naast haar nog een merrie, een schat van een merrie ook, en zij heeft een veulen van 2 weken oud. Van de ene kant geeft het troost dat ik hen twee nog wel heb, maar anderzijds doet het me elke keer weer zoveel pijn om die twee te zien. Dan denk ik steeds "Zo hadden Shak en haar veulen ook kunnen staan" (veulen van haar is overleden tijdens de bevalling, en de merrie is een paar uur later ingeslapen).
En het valt me gewoon zo zwaar. Er zijn wel momenten dat ik van ze geniet, maar veel meer momenten dat het pijn doet.
Ik wil het liefst eventjes helemaal stoppen met de paarden, mijn passie ligt toch bij het fokken, iets wat nooit meer zo spannend en onbezorgd zal worden.
Anderzijds zijn er op dit moment zoveel emoties dat ik misschien overhaaste beslissingen ga nemen.
Wie herkent dit gevoel en hoe zijn jullie verder gegaan na het verlies van jullie maatje?
) 
