Geplaatst Nog even en dan moeten we echt afscheid nemen
Ik tel de dagen die we nog samen hebben. Vrijdag 15-12-2006 het is nog maar zo kort..
Maar na alles wat jij voor mij hebt gedaan kan ik gewoon niet anders dan je laten gaan.
Inmiddels is het 10 weken geleden dat Sam de wei uit kwam met een dik spronggewricht. Behalve dat het dik en wat warm was, liep hij niet kreupel en kon je er gewoon aanzitten. Veel gestapt die week en goed afgespoten. Het werd wel wat dunner maar in mijn ogen nog niet genoeg. De dierenarts kwam week daarna toch om Sams tanden bij te veilen dus dat kwam goed uit. De dierenarts concludeerde dat zijn peesschede wat ontstoken was. Door de trap was er wat vocht gekomen wat de zwelling veroorzaakte. Gewoon op rust en wat ontstekingsremmers en dan zou alles goedkomen. Anderhalve week later gingen we toch maar even naar de kliniek. De zwelling was namelijk toch nog wat warm en we hadden liever dat er even een scan gemaakt werd om te kijken of het echt wel zo onschuldig was.
Om te kijken of Sam echt niet kreupel liep moest hij op het harde op de volte. Mijn moeder en ik schrokken ons dood. Achter was niks te zien, maar Sam strompelde echt. Rechtsvoor hartstikke kreupel
Geen paniek, volgens de DA was het een hoefzweer. Er zat wel een klein scheurtje aan de buitenkant van de hoef dus misschien dat de zweer er daar uit wilde komen? Sam heeft erg goeie hoeven, maar oke kan een keer gebeuren dachten wij. Dus wij naar huis met onze oranje gehoefde Sambal. Maar naar 2 weken rust was Sambal nog steeds kreupel. Weer naar de kliniek want we vertrouwden het niet. Daar werd besloten om te kijken waar de pijn dan wel vandaan kwam. Eerst werd je voetje verdoofd en van daaruit zou de DA steeds hoger gaan verdoven. Na het eerste prikje moesten we even stappen en toen weer draven op de volte. Je liep nog steeds niet helemaal goed, maar volgens de DA was er voor de tijd dat we gestapt hadden al voldoende verbetering te zien. Dus op naar de rontgen om te kijken of er wat op de foto's naar boven zou komen. Sam kreeg weer een prikje waardoor hij nog maar nauwelijks kon blijven staan. Toen de foto's. Ik vond het maar spannend. Maar gelukkig bleken de foto's goed. Niks ernstigs te zien aan de botjes. Dat was toch wel een hele opluchting! De hoefsmid van de kliniek zou Sambal op aangepast beslag zetten en we kregen pijnstillers voor 10 dagen mee. Sam bleef een dagje op de kliniek omdat het niet bepaald in de buurt is en de hoefsmid hem dan gelijk de volgende ochtend kon behandelen. Er was wel een heel klein vlekje in de hoef te zien. Dit was natuurlijk de hoefzweer. Dus wij weer naar huis met het idee dat we over een paar weken weer lekker aan de slag konden gaan.
De volgende avond Sam weer opgehaald. Blij dat we weer met onze pony naar huis gingen.
Helaas bleef hij maar kreupel. Ons vertrouwen in de DA was inmiddels op en we besloten om een afspraak bij een andere DA te maken. Daar voor nog even langs de fysio gegaan. Misschien dat het iets met zijn spiertjes was? Dit was het ook niet dus op 4 december gingen we naar de paardenkliniek in Kootwijkerbroek.
Het verslagje van 4 december:
Vandaag met Sam naar de DA in Kootwijkerbroek ipv Hellendoorn geweest. Naar een andere dierenarts omdat we hem graag eens door iemand anders wilden laten onderzoeken. Wij het hele verhaal verteld. De trap, de mogelijke hoefzweer, etc.. Toen weer alles afgewerkt, voltes op het harde (Lieve Sambal draafde al uit zich zelf aan) linksom liep hij vrij goed, bijna niks te zien. Dus toch al verbetering. Rechtsom ook al weer ietsjes beter maar nog niet goed. Dus weer naar binnen, verdoven. Eerst de hoefzool. Buiten weer wat gestapt totdat het ingewerkt was. Sam vond het wel gezellig en liep met zijn oortjes naar voren braaf met mij en een stagaire mee. De DA kwam weer en we moesten weer draven. Nog steeds niet rad. Weer naar binnen, praam op, want hij had nu wel door dat hij een prikje kreeg en nu werd hij wat hoger verdoofd. Toen weer naar buiten, weer stappen en weer op de volte. Dit keer niks meer te zien. Dus wij wéér naar binnen. Nu voor een verdovingsprikje en weer op de foto's. In Hellendoorn was hij ook al op de foto's gezet dus we hadden al zoiets van zou wel gek zijn als ze nu wel wat vinden. Alles was namelijk goed. De andere DA had op de dag dat hij in Hellendoorn moest blijven zelf nog toen wij al weer naar huis waren nog andere (extra) foto's gemaakt, om echt alles uit te sluiten. Niks aan de hand.
Ondanks de sedatie wist Sam toch nog zijn hoef van het blokje af te tillen. Iets waar we erg om moesten lachen omdat echt nog geen een paard dat had gedaan na zo'n sedatie.
Maar toen de foto's gemaakt waren, moest Sam nog een keer. 1 Foto was niet goed. Ik had al zoiets van hij zal wel bewogen zijn ofzo, maar dat was het niet. De DA geloofde 1 foto niet vandaar dat het overnieuw moest, er kwam zelfs al een andere DA naar kijken. Na het maken van de foto kwam hij weer naar ons toe. We moesten achter de deur wachten voor de rontgenstraling. Ik zag al gelijk dat het geen goed nieuws was en dat werd ook gelijk gezegd. We hebben zelf ook naar de foto's gekeken en we hebben ook foto's van hoe het wel had moeten zijn gezien. Sambals straalbeentje was dus vreselijk slecht. Bij een keuring worden er cijfers van 1 tot 4 gegeven. 1 = goed, en 4 = heel slecht. Sambal had dus een 4. Een straalbeentje moet glad zijn, op de foto moet het een rechte lijn zijn. Maar bij Sambal was het heel erg gehobbeld en zaten er zelfs al scheurtjes in. De DA zei ook dat dit gewoon bijna nooit voorkomt bij pony's en al helemaal niet bij eentje van 6 jaar. Een behandelingsplan was er niet. Dit was het gewoon. Ik stond inmiddels gewoon te janken en heb heel de weg naar huis moeten huilen en nu weer. Er is gewoon niks meer aan te doen. Het was zelfs al zo erg dat het tijdens het rijden gewoon door midden kon breken. Mijn Sambal, mijn allerliefste pony. Zó oneerlijk.. Met rijden nooit iets gemerkt. Zelfs van de zomer toen de grond zo hard was sprong hij gewoon altijd, nooit heeft hij laten merken dat hij ergens last van had, nooit. Hij is altijd vrolijk, gisteren toen de staleigenaar even niet oplette nog uit zijn stal geglipt en weg gerend (liet zich wel gelijk weer pakken) en het is echt een onwijze knuffel. Ik kan me nu gewoon nog niet voorstellen hoe het straks zal zijn als hij er niet meer is.. Sambal
We hebben altijd gezegd dat als er iets ergs zou gebeuren we hem in zouden laten slapen (niet ervan uit gaande dat er ooit zoiets zou gebeuren). Dus dat is ook wat we hebben besloten. Na alles wat hij voor me heeft gedaan. De bikkel, nooit heeft hij iets laten merken met rijden. Zijn gouden karakter, onze band is zo sterk. Tuurlijk had hij ook zijn fratsen, maar dat hoorde gewoon bij hem. Nog nooit heb ik zo'n band met een pony gehad. Omdat de pijn alleen maar erger wordt en omdat Sambal niet gelukkig is als weidemaatje hebben we dit besloten.
Sambal ik ga je zo vreselijk missen. Ons geknuffel, het rijden, alles. Gelukkig kan niemand de mooie herinneringen afpakken. Galopperen over het strand, de crossen, het zwemmen in de kolk, de kampioenslinten. De week na de trap zijn we voor het laatst op concours gegaan. Na de M2 titel op de Regiokampioenschappen werd het tijd voor ons Z1 debuut. Helaas net geen winst, maar wel twee oranjelintjes. Geen moment gemerkt dat hij ergens last van had. En ik denk dat hij het ook gewoon niet wilde laten merken. Sambal ik zal je nooit vergeten.
Ik wil graag alvast iedereen bedanken voor de lieve Pb'tjes, berichtjes, etc.
) 
