Geplaatst Ik kan alleen nog maar heel heel hard janken .Het ging ook zo snel. Om half 8 was ze gewoon niet lekker. af en toe wat liggen. Toch maar veearts gebeld die dacht aan veulen of koliek maar was verder alles wel okee.
Om half 12 ging ze heel hard achteruit.
3 keer gebeld naar de veearts waar ie bleef en uiteindelijk hebben ze mijn eigen veearts opgetrommeld.
Hoewel ze nog heel positief was moesten we toch naar de kliniek.Waldfee is platgespoten met pijnstillers en op naar de kliniek. De vorige pijnstiller werkte een uur maar na 3 kwatier brak ze de trailer af.Wat er dan door je heen gaat en vooral die laatste 15 km. Je weet dat ze onderin de trailer ligt en vergaat van de pijn. elke keer als het dan even stil is vrees je het ergste maar als ze dan weer trapt doet het zo zeer, je paard trapt want ze heeft pijn maar goddank ze leeft nog want ze beweegt
Wat er ook gebeurd blijven rijden had de veearts gezegd. In de kliniek aangekomen was het helemaal mis. Waldfee lag helemaal krom in de trailer. Veulen stond er maar wat omheen gebogen. Bij het losmaken sloeg ze van zichaf en zo met een been door de wand
Veulen verlost en toen Waldfee los was kwam ze achter het veulen aan. Ze werd meteen op de parkeerplaats nogin gespoten met een sterke pijnstiller en er werd bloedafgenomen.
Ik had mezelf in de auto al voorgenomen dat ik niet zou laten opereren. Daarwas op dat moment geen sprake van, ze had gas en zandkoliek en ze wilde haar gaan spoelen en laxeren.Binnen aan gekomen mocht ze meteen naar zo'n grote operatiebox. Veulen hadeen schaafwond opgelopen dus die kreeg zijn pootje in het verband en wat kalmerends.Waldfee kwam toch ook door deze pijnstiller heen en dus kreeg ze morfine.
Nog geen 10 minuten laten waren de uitslagen van het bloedonderzoek eral.En die waren heel slecht. Ze had stoffen in het bloed waardoor ze konden afleiden dat er al darmen aan het afsterven waren. Ze wilden wel opereren maar ze gaven Waldfee weinig kans.
Ik heb dan ook meteen gezegd dat ik dat niet wilde.
De veearts vroeg of ik wist wat dan de enige andere oplossing was en ik heb gezegd dat ik dat wist en of hij het zo snel mogelijk wilde doen.
Waldfeeksje mocht geen pijn meer hebben.
Ze kreeg narcose en ging met behulp van de deur in de operatiestal rustig neer. Toen ben ik bij haar hoofd gaan zitten en heb ik gezegd dat ik het zo erg vond dat ik niet meer had kunnen doen en dat ik d;r heel erg zou missen.
De veearts gaf haar de laatste spuit en toen ademde ze nog 1 of 2 keer heel diep. De laatste keer precies zoals ze altijd in mijn nek stond te blazen.
Ik kon zelf alleen maar janken.Ik heb haar halster mee gekregen en daarna hebben we kleine Oberon op de trailer gezet. Deze was inmiddels al vakkundig door 2 werklieden gemaakt die op de bouw naast de kliniek bezig waren.
oberon is inmiddels schor van het gillen naar Waldfee maar gelukkig zou trouwe Hinke niet mijn blondie zijn als ze zich meteen als pleegmams zou opwerpen.
Ze staan nu naast elkaar hooi te eten.
Van Obelix had ik nog 2 emmers kunstmelk over...Tja komen ze toch nog eens te pas....
dag lief meisje van me bedankt voor alles..
heel veel sterkte.. 
