Geplaatst dat was Patty voor mij, mijn allesje..
ze is 3 september ingeslapen, al 2 weken terug, maar zet 't er nu eigenlijk pas op..
het besef is er nog niet helemaal, mijn kleintje..
Het was m'n verzorgpony'tje, m'n meisje, m'n maatje door dik en dun, als ik eens geen tijd had voor haar omdat de andere pony al m'n aandacht op eiste, kwam ze de keer erop weer net zo vrolijk naar me toe als altijd.. Wat mis ik dat zo, dat ze achter me aanliep alsof ze aan me vast geplakt zat, haar snoetje in m'n nek, haar geklier als ik bezig was, haar troostende blikken als ik me down voelde, haar lippen die iets van m'n hand pakte, haar gecross voor het karretje, haar clownsacties om mij op te vrolijken..
Vrijdag, 1 september, kreeg ze weer koliek, heel hevig, ze had vrij vaak koliek, zeker 2 keer in het jaar.. Als het niet meer was.. De eigenaren hebben de hele dag bij d'r gewaakt, 's nachts keer op keer wezen kijken, en op zaterdag knapte ze wat op. Maar, ze zonderde zich al af, ze stond helemaal verstopt achter struiken, dat deed ze nooit.. Haar staart was heel vies, vol mest, dus die heb ik nog gewassen, en d'r sokjes.. Ik heb het nog met de andere verzorgster erover gehad of het nou wel zo eerlijk was haar nog te laten leven, niet wetend dat ze de volgende dag... In elk geval, nog lekker getroeteld, geknuffeld, en het werd tijd om naar huis te gaan, dus een aaitje, een kusje, en weg ging ik..
De volgende ochtend, zondagmorgen half 12, werd er gebeld. Ik nam op en zag dat het 't nummer van de eigenaresse was, en het eerste wat ik dacht was, sh*t, niet Patty.. Ik hoorde hoe moeilijk de eigenaresse praatte, en ze vertelde dat Patty weer koliek gehad had, ze zo zou worden ingeslapen, dat het beter was dat we er niet bij waren, maar of ik daarna wilde komen om afscheid te nemen.. Sterkte gewenst en opgehangen, keihard huilend de kamer in gerend, in m'n moeders armen, ik kon geen woord uitbrengen, ik was kapot, gebroken.. Nuja, we zaten nog te ontbijten, en daarna direct naar stal gereden, omdat ik niet mocht fietsen.. Ik stapte uit de auto en zag haar al liggen, mijn meisje, mijn allesje, mijn vriendinnetje.. De andere pony, Nikita, stond erbij om afscheid te nemen. Pat lag op een matras, zodat ze niet zo hard zou liggen.. Ik kon alleen maar huilen, tranen bleven stromen, mijn allesje was weg..
Ik besefte het niet.. Nog steeds niet helemaal.. Op een gegeven moment de andere pony (met moeite) naar stal gekregen, en ze bleef maar roepen, wat een naar gezicht zo.
Daarna weer naar huis gegaan, huiswerk is er niet meer van gekomen, ik kon alleen maar huilen, alleen maar aan haar denken..
En nu, 2 weken en 2 dagen later, denk ik nog steeds iedere seconde van de dag aan haar, ik mis haar zo gigantisch erg, zoals een heleboel van jullie waarschijnlijk wel weten hoe dat voelt. Ik had nooit kunnen denken dat ze er opeens niet meer zou zijn..
Ze is 26 jaar geworden, en ik heb 3 jaar en 2 maanden voor haar gezorgd waar ik zeer dankbaar voor ben, ik heb zoveel van d'r geleerd, onder andere wat onvoorwaardelijke liefde is..
Meisje, Kleintje, Knuffeltje, Teddybeertje, ik mis je, ik zal je blijven missen.
Ik hou van je, ik zal van je blijven houden..
Nu heb je geen pijn meer, maar op een dag, zullen we weer samen zijn..
dag meisje, ik hou van je.. Rust zacht..
