Geplaatst Sommige bokkers weten het nog wel het verhaal van mijn dappere pony sander .. 2005 was een jaar vol ongeluk en verdriet
het begon al in januari 2005 bij me moeder werd kanker vast gesteld
ze was erg ziek van de chemo en lach de hele tijd in het ziekenhuis
ik ben toen 3 maand thuis gebleven bij mijn kleine zusje en voor haar moeder gespeeld iemand moest het kleintje toch sussen ze miste ons mama wat normaal is en dan kan je der toch nergens dumpen?
gelukkig kon ik thuis erg veel leren en haalde ik schitterende punten en mocht ik overgaan naar het 5de middelbaar
Op 17 April werd ik gebelt door de eigenaar van de weide ik had het thuis zo druk en was zo gestrest dat ik geen hele dagen bij mijn paarden kon zijn ik ging ze voeren, rijden en legde al mijn problemen aan hen uit. het luchte steeds weer op .
sander lag plat in de weide en stond niet meer op het regende en ik had geen vervoer en alle middelen die ik nodig had.
ik belde meteen de veearts en zei dat het een spoedgeval was we hebben lang moeten wachten intussen had ik mijn jas om hem gedaan en vol stro gelegd.
ik had ook meteen me pa gebeld die was van zijn werk gekomen met de camion.
toen de veearts er was hebben ze hem een oppepper gegeven zodat we hem op de camion konnen zetten we hebben geen stalling aan huis en onze camion is zeker groot genoeg want alle tussenschotten waren eruit gedaan en vol hooi gelegd.
de veearts stelde salmonella vast.
2 dagen hebben we samen gevochten .. om het uur een nieuw serum aangelegd
maar het ging echt niet meer hij legde telkens zijn hoofd op me schoot keek in mijn ogen en liet een kreun van de pijn.
vervolgens viel zijn hart stil ik dacht dat het afgelopen was .. toen ik rechtstond om me vader te wekken deed ie zijn hoofd weer omhoog ik dacht dat het mischien de laatste spiertrekken waren dus bleef goed kijken toen ging ik er terug heen en hij ademde weer.
ik ging weer terug bij hem zitten zodat hij weer bij me kon liggen en om te vertellen over onze mooie momenten en dat hij moest volhouden.
hij was echt zo dapper en lief ..
oppereren kon niet omdat zijn hartslag het 4dubbele was dan een normale hartslag hij was echt zwaar in shock.
19 April (1 jaar geleden dus)
heb ik besloten om hem in te slapen .. ik had mezelf beloofd dit nooit te doen maar het werd ons teveel ik werd gek van dat gekreun van de pijn ik heb 18 april nog bij hem gaan liggen en hem goed vast genomen
ik heb hem gezegt dat ik hem nooit zal vergeten en niemand hem ooit zal vervangen, hij is echt zo speciaal voor me
het heeft 2 jaar geduurt voor ik 10 minuutjes op hem kon gaan zitten het was opstappen en eraf vliegen
nu had ik hem 7 jaar en we waren echt een team niemand anders kon hem bereiden .. hij kende maar 1 baasje en dat maakte hem speciaal
Nuja.. 19 April was de tijd daar sander was echt op .. stond kletsnat in het zweet en elke seconde kon de laatste zijn
de veearts kwam aan en ook de veearts heeft hem nog een knuffel gegeven de veearts was echt met ons begaan..
ik heb Sander toen in het oor gefluisterd: Sander je bent echt speciaal voor me, bedankt voor de mooie tijd samen in mijn hart zul je eeuwig blijven bestaan en als je weer aan me denkt laat dan het zonnetje schijnen ( 2 dagen erna begon de zon te schijnen en 3 weken erna was er de hittegolf sorry als sommige dit gezeik vinden maar het pakte me echt)
sander werd op de camion ingeslapen er werd gevraagt of ik er wou bijzijn . Natuurlijk wou ik erbij zijn liefst wou ik hem zelf het spuitje geven .. het was mijn taak om hem te begeleiden en gerust te stellen ik moest in de tuin gaan zitten (10m verder) omdat het gevaarlijk is als hij zijn laatste spiertrekken krijgt en in paniek raakt.
Sander viel bij zijn spuitje meteen neer ik dacht arme sander hij was echt op.
30sec-1minuut later stond hij op en stapte van de camion erg rustig en totaal niet stuntelig hij legde zich naast mij met zijn hoofd op mijn schoot hij staarde me echt recht in de ogen en liet nog een hinnik
het was echt het mooiste afscheid dat ik me kon wensen
elke dag denk ik aan hem .. elke nacht jank ik voor hem ik kan hem echt niet laten rusten en het verdriet verwerken .
elke slaap wordt een nachtmerrie wanneer alle beelden weer door mijn hoofd flitsen.
nu heb ik nieuwe paarden maar mijn carriere kan ik wel vergeten
vroeger ging alles zo goed nu krijg ik maar geen nieuwe band met mijn andere paarden omdat ik niet wil dat ooit iemand mijn sander zijn plaats inpikt. ookal zijn het ook schatjes toch is die band er niet
Sorry voor mijn hele verhaal ik hoop dat jullie de tijd nemen om het te lezen en een bericht achterlaten
a.u.b geen reactie's over het feit dat hij geleden heeft me ma heeft een jaar vreselijk geleden en ze heeft er nooit spijt van gehad dat ze zo gevochten heeft ze heeft van elke minuut met ons genoten.
Foto van sander van ons afscheid
die blik ..
let niet op mij .. 2dagen niet geslapen en helemaal uitgeput omdat ik wist dat ik hem moest afgevenSander op parcour
wat was het toch een lieverd.. we hebben z'n mooie tijd gehad en zoveel gewonnen
dat alles omdat we elkaar het beste wouen geven
maar zo zielig 
