Geplaatst In de zomer van 2004 had ik als 17-jarige student eindelijk genoeg gespaard om mijn droom in werkelijkheid te laten gaan. Ik heb veel proefgereden, maar toen ik jouw hoofd tussen de spijlen van de stal door zag wist ik het; dít is mijn paard.
Je was 4 jaar jong, nauwelijks ingereden en vol in de pubertijd.
Na veel geduld, consequentie, grondwerk, meters maken en zandhappen kon ik jou zelfs volledig tuigloos rijden.
Je pittige en eigenwijze karakter stond ons niet in de weg om bijna telepatisch samen te werken. We voelden elkaar aan, je volgde me als een hondje, en ik hoefde de route maar te denken en jij liep em.
Van binnen was je gevoelig, van buiten was je sterk. Je hebt nooit een pas kreupel gelopen, nooit ziek geweest, en ook afgelopen zomer had jij nog energie voor tien en had niemand jou ooit 25 jaar geschat. Je kreeg complimenten van de dierenartsen over hoe goed je er uit zag.
Helaas kwamen de dierenartsen er maar niet uit waar jouw vage koliekklachten sinds een dikke maand vandaan kwamen, en ook op de kliniek werd geen duidelijke oorzaak gevonden.
We hebben zo veel geprobeerd. De wormkuur, paraffine, vlozaad, maagmedicatie, het heeft uiteindelijk allemaal niet geholpen.
Na een paar goede dagen waarin je weer helemaal jezelf was, en we je nog even hebben kunnen verwennen, kreeg je een veel zwaardere koliekaanval, en hebben we afscheid moeten nemen. Het is een kleine troost dat je rustig bent gegaan, terwijl je echt een vechter was. Je vertrouwde me.
Bedankt voor alles wat je me hebt geleerd, de mooie bosritten, je enthousiasme.. Ik ga je missen.
Nu ben je weer samen met je maatjes; Jack en Bartje
Mystic is 25 jaar geworden.
Het eerste jaar, het knapste paard van stal
We hielden vooral van buitenritten. Na het opzadelen liep jij alvast naar het hek, zo graag wilde je naar buiten
Je had een heerlijk leven, dag en nacht op de wei, gewoon genieten en Bartje vervelen
Mijn draak
Het waren vooral je grijze haren die je leeftijd verraadde
Door alle vage koliekklachten mocht je weken lang niet veel eten, en op de kliniek had je door de stress al helemaal geen eetlust, dus op je laatste dag was je zichtbaar ingevallen
Tot ooit
