Geplaatst Sinds hij in 2018 naar Nederland kwam doopte zijn toenmalige eigenaar Wendy_Komen hem om naar Pepijntje, jullie kennen hem misschien van zijn volgtopic [PP] [VOLG?] Pepijntje, de avonturen van de 800kg XXL shetlander! . Het leuke is dat ik toen samen met Wendy een leuk contact had in de zoektocht naar een geschikt paard en we zelfs nog aan het appen waren tijdens de lange trailer rit naar Nederland. Toen was mijn zwak voor Pepijntje al begonnen
Zijn avonturen met Wendy kunnen jullie in zijn topic lezen, die heb ik niet met hem beleeft maar vanaf 2024 wel. Pepijntje ging met pensioen, hij had artrose in zijn knie en Wendy zocht een plekje waar hij lekker Pepijntje kon zijn. Daar hoefde wij niet lang over na te denken, we komen hem halen!
En wat een avontuur was dat! Het zorgde voor wat strubbels in de kudde, daar waar Pepijn totaal geen deel aan had. Hij was werkelijk voorbeeldig in de groep, alles ging op instinct en natuur, dan zie en ervaar je wanneer je een stabiel dier in een groep zet welke in zijn natuurlijke houding dieren tot 'rust' brengt en ze veiligheid bied. Zeker niet altijd in watjes, maar precies genoeg en alleen wanneer nodig. Hij bracht rust in de kudde, stabiliteit en heel veel geniet momenten. Hij was de rots voor iedereen, zijn mattie 'from day one' Morris. Pepijntje was een jaar jonger dan Morris maar Pepinos, zoals ik hem vaak noemde, hield hem figuurlijk en letterlijk uit de wind. Helga was zijn wijffie, altijd samen, altijd gezellig en bij elkaar. Vertrouwd beeld wanneer je naar buiten keek. En zelfs Gironde begon te smelten, niet meer gillen wanneer hij in de buurt was, maar ook daarin wist Pepijntje zijn rol te pakken, precies zó Pepijn zijn dat Girone niet anders kon doen dan het doek te laten vallen, hij was gewoon DE BINK en ze viel er met open ogen in
Zo was het beeld de laatste weken. Heeft een tijd geduurd maar dit laat zich niet leiden, dit ontstaat natuurlijk, zonder dwang en elke dag dacht ik nog, wat is dit een rijkdom! Wat is dit mooi en wat genieten we hiervan!
Zaterdagavond 9 augustus, we zaten buiten met een wijntje uit te kijken op de paddock. Ze waren de hooimaaltijd aan het eten. Toen er een hoop zand door de lucht vloog, iemand was aan het rollen. Dat doen ze wel vaker, dus niets van gedacht maar een klein moment erna rende Pepijn door de paddock, dat is vreemd met hooi nog in de bakken. Even uit zicht en weer zand door de lucht. Even bij hem gaan kijken en nat van het zweet trof ik hem aan, toren hoge ademhaling. Zo snel kan het gaan! Zo is er rust en zo is het grote foute boel. Gelukkig woont de dienstdoende arts dichtbij, die was er met 5 minuten. De meds leken even te helpen maar binnen tien minuten was hij weer helemaal onrustig, hij had zoveel pijn dat hij af en toe bijna omviel. Het opvoelen gaf ook geen hoop op een herstel en hij had zo veel pijn. Zo plotseling als het gekomen en alle heftigheid eromheen, we hebben hem moeten laten gaan. Onze grote beer, rots, ongelofelijk intens lief en prachtig paard. Met pijn en dikke tranen gaf ik hem een laatste knuffel, en heb hem bedankt voor alles wat hij ons heeft gegeven.
Lieve, lieve Pepijntje, jouw gemis is onbeschrijfelijk groot en jouw plek in onze kudde is akelig leeg....
arme grote shetlander. 
Dat is echt heel snel misgegaan dan. Afschuwelijk. Dat zal een enorm gat achterlaten letterlijk en figuurlijk. Hoe is de rest van de kudde nu hun grote leider is weggevallen?
. 
