
Het is nu alweer bijna 2 weken geleden ... maar toch, het blijft enorm pijnlijk en het is een gemis om te weten dat hij er niet meer is. Een maatje, een vriend zonder oordeel, met duidelijke communicatie en veel liefde ... mijn dochter werd vannacht nog eens huilend wakker, het afscheid verwerkend ... mijn paard op high heels, onze beschermengel en toeverlaat! Hoe moet ik dat aanpakken ...?
Wat was hij mooi, met zo'n lieve uitstraling.
Maar we merken ook eenzaamheid bij haar, waarschijnlijk niet zozeer haar maatje specifiek, maar alleen zijn is niets voor een paard. De weides rondom zijn voor 't moment ook leeg, dus ook weinig communicatie en dat hakt erop in bij zo'n paardje ... En hoe oud een paard ook wordt, toch blijf ik mezelf afvragen of ik het beter had kunnen doen. Toevallig van merk parafine-olie verandert, maar dat zou het niet mogen zijn ... echt zo kleine dingetjes die me achtervolgen. Maar zoals je zegt ... mezelf en mijn dochtertje de tijd geven ...