Geplaatst 
Ik wilde eerst geen topic maken. Maar moest toen opeens denken aan het hele simpele feit, dat Diddle en ik elkaar hebben leren kennen dóór Bokt!
In 2006 vond ik via Bokt een verzorgpony. Diddle zijn baasje was bokker Binko/Diddles, in het dagelijkse leven bekend als Marc.
Ik denk dat échte bokt-diehards hem nog weten te herinneren.
Helaas was Marc zijn gezondheid niet heel best, en begon het mij te dagen dat dit niet meer goed kwam. En wat dan met Diddle.. Ik kreeg het in mijn bol ''Dat ik Diddle wel wilde kopen!''
Ik heb me gemeld, bij Marc zijn ouders aan de deur.
In maart 2007 overleed Marc..
[VN] Marc Poppelaars RIP
Ik kocht, met mijn 16 jaar, zélf mijn eerste pony. Ik betaalde (op afbetaling bij mijn ouders) € 900,- voor een kleine Fjordenkerel, met alle toebehoren erbij.
Ik zocht een stalling, en vanaf dat moment ging ik kopje onder in alles wat ik níet wist van paarden zélf houden!
Fast forward door onze avonturen:
2007 kostte hij me een schouder uit de kom, en klapte ik voor het eerst met mijn hoofd op het asfalt
in 2007 verhuisde hij voor mij twee keer.
In 2009 sloegen we samen over de kop in het bos. Hij viel, en ik landde eerst. (in 2023 bleek dat dit NAH heeft opgeleverd bij mij..)
In 2009 verhuisde hij weer, want ook ik verhuisde
In 2011 maakte hij me airborn door vanuit galop stil te gaan staan. Dat vliegen gaat best, maar landen is next level (ik kneusde mijn rug, en maakte hiervan in 2018 een prachtige acute hernia met verlamming)
In 2013 verhuisde hij weer, want ook ik verhuisde weer...
In de tussentijd reden we, wandelden we, was ik bang, overwon ik mijn angst, deden we rare dingen, liepen midden door Breda, hadden we het mennen opgepakt (op z'n janboerenfluitjes), reden we een TREC wedstrijdje in de buurt, huilde ik al mijn opgroei-errors eruit in zijn manen, en was hij vooral álles voor me.
Goed, 2013 dus, dit was qua ritjes en bezig zijn wel een van onze hoogtepunten
We stonden aan de rand van het bos, dus konden er zo gemakkelijk op uit .In 2014 vond ik een fulltime baan, ik was intussen klaar met studeren. En in 2015 kocht ik zelf een huis. En dus, tijd om weer eens te verhuizen.
In de periode 2015-2019 gebeurde er met mij veel, en met Dids dus heel veel minder. Na een burn-out, gedoe op stal, en nóg een verhuizing, een tweetal verbroken relaties, en in 2018 die hernia (surprise, nóg een verhuizing...) kwamen we in wat rustiger vaarwater terecht.
*eerst nog een paar plaatjes uit die roerige periode*
In 2019 gebeurde het ondenkbare. Na mijn hernia operatie en herstel, een nieuwe baan, en de fantastische partner die ik gevonden heb.. We konden speuren naar een huis met plaats voor onze beide hobby's (hij een grote schuur, ik een wei!).
Waar ik in 2007 ontdekte wat er allemaal bij kwam voor paarden-eigenaar functie.
Toen we ons huis hadden gevonden, en de voorbereidingen startten.. toen kwam ik erachter wat paarden-houder functie precies nog méér met zich mee ging brengen!
Dat begon met:
2e paard.
Een jonkie, want ik heb immers een Diddle om te helpen met braaf-maken! Zo kwam in 2020 mijn IJslandertje erbij.
By the way voor het overzicht:
In 2020 werd ik 30 en Diddle 22 (en onze nieuwe vriend werd 3).
Aan huis ontdekte ik dat vooral het ''paarden houden'' mijn grootste hobby was. Wat een ongelooflijk genot!
We maakten voor de wagen nog ons dressuur en vaardigheids debuut (stond op de bucketlist!)
Reden in 2022 onze allereerste strandrit (alleen gestapt, ik scheet de hele RAL-kleurenwaaier! Maar again.. Bucketlist..)
In 2023 kwam daar, zoals het hoort als paardeneigenaar met paarden aan huis
het 3e paard. Een jonge Fjord (1,5 jaar toen hij kwam).
Ze waren met 3 duidelijk één team. Maar je kon zien dat Diddle voor de kalmerende kriebels en de rust was. En het gedoe en gedonder daar hield hij zich buiten..
En dan komen we stilletjes aan bij het einde. Najaar 2023 bleek dat hij twee gebroken kiezen had. Die zijn er in de kliniek uit gehaald. Hij knapte heerlijk op, maar dit alles had hem fysiek wel wat gedaan.. We kwamen in het ''oude paarden management'' terecht. Diddle extra voer, een dekentje op bij rotweer, extra tijd in de wei. Hij vond het práchtig en liet zich als een directeur voorzien van allerlei privileges.
In juni 2024 menden we ons allerlaatste ritje. Een rondje van 2,5 km. Hij vond het mennen prachtig, maar fysiek was het gewoon niet handig om meer te doen.
We stapten nog af en toe een stukje door de straat. Na ongeveer elke 14 passen een snoepje vond meneer.
De week voor kerst 2024 kreeg Diddle een slokdarmverstopping. Heel heftig, en na twee keer dierenarts eindigden we in de kliniek. Daar werd hij opgenomen en mocht ik hem 4 dagen later weer mee naar huis nemen. Het leek veelbelovend. Maar niets was minder waar.
Diddle was er klaar mee.. Hij heeft zichzelf tot de jaarwisseling gedragen als een paard wat ging opknappen. Er ging het een en ander aan eten in, hij ontsnapte, hij schooide.
En begin januari ging het lichtje stiekem uit.
Ik heb me zorgen gemaakt, aan mezelf getwijfeld, mezelf kwalijk genomen dat ik een Fjord had die vermagerde omdat ik níet gevonden kreeg welk voer hij wél wilde (er staat hier nu een voorraad pogingen daar word je bang van..)
En afgelopen zondag was het klaar. Na een opleving, een rondje rennen door de paddock, een trotse blik van heb ik me jou daar (teruggezien op de camera) kreeg hij om 17:05 weer een verstopping..
De dierenarts direct gebeld, in eerste instantie voor behandeling.
Maar tijdens het wachten kwam het besef.. Ik zou niet voor hém gaan behandelen, maar puur voor mezelf. Want na een maand wéér een verstopping.. dan gaan we vanaf dat moment een leven in waarbij we gaan afwachten ''hoe lang tot de volgende''.
De dierenarts was het eens met mijn inschatting van de situatie. En zo werd daar, in het zicht van zijn twee jonge vrienden, in mijn armen, mijn grote gele wollige vriend ingeslapen..
Marc zijn Diddle, Angela haar Diddle. De oorsprong van mijn Team Viking.. De reden dat ik nu woon hoe ik woon. Degene die mij op 16 jarige leeftijd leerde tot 10 te tellen voor ik reageerde. Het paard wat, als ik in paniek raakte, ''the bigger one'' was en de situatie redde.
Weg..
Ik ben trots, op alles wat ik van hem geleerd heb, en alles wat we samen hebben uitgevreten! Maar zo'n paardje van 1,36m hoog kan toch een verdomd groot gat achterlaten.
Hij is net geen 18 jaar van mij geweest.
Heeft net zijn 27e verjaardag niet gehaald.
Hij heeft van mijn 16,5 tot mijn 34,5 jaar naast me gestaan
Met Marc zijn ouders heb ik al die jaren contact gehouden, zij hebben Diddle nog een aantal keren bezocht en zijn uiteraard op de hoogte gesteld dat ik afscheid heb moeten nemen
Dag vriend
heel veel sterkte met dit verlies. 
) 
