Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-24 22:30

Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-24 22:30

Binnenkort wordt mijn paard ingeslapen, en ik loop er nu tegenaan dat ik eigenlijk niet goed weet hoe ik door die laatste dagen heen moet gaan. De praktische dingen zijn allemaal al over nagedacht en grotendeels geregeld: er zijn nog een laatste keer mooie foto’s van hem gemaakt, de afspraak voor het inslapen staat al, ik weet hoe ik hem op wil laten halen etc. Ik heb met het praktische deel weinig moeite, maar met het gevoelsmatige deel… Het voelt niet echt, alsof ik van binnen eigenlijk heel hard ontken dat het gaat gebeuren, en daarom voel ik me niet voorbereid… Ik vrees ook echt voor het moment waarop alles ineens binnenkomt.. Maar omdat ik het nu zo wegstop, ben ik bang dat er achteraf dingen zullen zijn waarvan ik spijt heb dat ik het niet heb gedaan. Maar tegelijkertijd weet ik ook niet wat ik dan nog meer zou kunnen doen nu.. Ik ben er dagelijks, hij krijgt elke dag wat lekkers en ik neem hem regelmatig even mee om uitgebreid te borstelen of hem ergens te laten grazen.
Wat hebben jullie gedaan in de dagen of weken voordat je paard ingeslapen werd? Zijn er dingen waarvan je baalt dat je het niet gedaan hebt of niet meer hebt kunnen doen?

En daarnaast, ik voel me zo schuldig… Mijn paard wordt ingeslapen omdat hij ernstige artrose heeft en daarnaast nog een blessure in zijn achterbeen. Op dit moment is hij erg vrolijk en gaat het redelijk goed met zijn benen, en dat maakt het zo moeilijk om hem nu te laten gaan… En ik weet ook dat het nu juist zo goed gaat door de pijnstillers, die hij krijgt omdat het zonder pijnstillers niet meer goed ging. Ik weet ook dat hij ook met deze pijnstillers in het beste seizoen nog steeds niet helemaal goed loopt. En dat de winter voor hem heel zwaar zou gaan worden. Maar toch voel ik me zo schuldig, alsof ik hem in de steek laat, terwijl het natuurlijk eigenlijk het tegenovergestelde is want ik wil hem juist meer pijn besparen

Zijn er meer mensen die hier last van hebben (gehad)? En hoe ga je hier mee om?

**Geplaatst**: 04-09-24 23:28

Geplaatst: 04-09-24 23:28

Het moeilijke is dat iedereen anders hierin staat.

Ik moest 2 jaar geleden mijn beste maatje Skola laten inslapen. Ik was daar erg praktisch in: ik wist dat het eraan kwam, zij had een zeldzame soort peesblessure die nooit meer beter kon worden. De dag dat ik voelde dat het niet meer ging, heb ik voor de ochtend daarop meteen een afspraak ingepland. Ik vind persoonlijk dat wachten om afscheid te nemen vreselijk, eenmaal ik de beslissing heb genomen, heb ik graag dat ze ten laatste de volgende dag komen. Maar ik weet dat er veel mensen zijn die met een hoop medicatie het nog een weekje lengen zodat ze afscheid kunnen nemen. Dit is iets heel erg persoonlijk.

Schuldgevoel heb ik nooit gehad. Integendeel, ik was blij voor haar. Ik kon haar verlossen van de pijn die ze had. Als chronisch pijnpatiënt weet ik maar al te goed hoe rot het leven met continu pijn is... Dat wilde ik haar niet aandoen. Ik hoop dat de wetgeving voor mensen hierin versoepelt zodat ik op het einde ook vredig kan heengaan.
Ik heb mijn Skola gered uit een situatie van mishandeling, ik heb haar geleerd dat de meeste mensen wél te vertrouwen zijn. Ze is opgebloeid van een paard dat in een hoekje van de stal stond te trillen van angst tot een sociaal paard die hield van aandacht en geen angst meer had. Ik heb haar alles gegeven wat ik kon tijdens de jaren die ze bij mij mocht zijn. Het laatste dat ik kon doen, was haar een waardig einde gunnen.

Ze is rustig ingeslapen met haar hoofd op mijn schoot. Ik ben blijven praten tegen haar tot ze helemaal weg was, ik heb haar verteld hoeveel ik van haar hield en dat haar pijn zou weggaan. Ik ben haar blijven aaien. Het was het verschrikkelijkste wat ik ooit moest doen, maar alles is zó vredig verlopen dat ik er een fijne herinnering aan had. Achteraf, want ik ben wel eerst een rouwperiode ingegaan.

Ik zal altijd van haar blijven houden en ik zal haar nooit vergeten.

Ondertussen heb ik een achterneef van haar, waarin ik dingen van haar herken. Zeer sterke vaderlijn blijkbaar. Dat vind ik wel fijn, ik heb een bloedverwant met eenzelfde karakter maar ook zijn eigen trekjes waarin hij radicaal van Skola verschilt. Ik heb hem nog niet lang maar voel nu al hetzelfde vertrouwen als ik bij Skola had. Hij is geen vervanger, niemand kan haar vervangen, maar hij is een waardige opvolger.

Ik heb van haar manen een mooi sieraad laten maken. Normaal doen ze het van staartharen, maar die waren in januari wel erg smerig :')

(wit paard)
Zo draag ik haar toch nog bij me.
Afbeelding

Laatst bijgewerkt door Narcissa op 04-09-24 23:37, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 04-09-24 23:31

Geplaatst: 04-09-24 23:31

Oh ik snap dit zo goed.. Ik denk dat je vooral moet doen wat op dit moment goed voelt.
Mijn eerste pony ging ook heel slecht maar op dag dat hij ingeslapen werd rende hij heel blij de wei in. Ik begon toen heel erg te twijfelen, maar het ging net als bij jou paard goed door de pijnstillers.
Na het overlijden knip ik altijd de staart af en maak ik foto’s na het overlijden. Ik vind het nog steeds naar om terug te kijken maar toch fijn om te hebben.
Heel veel sterkte gewenst!!

**Geplaatst**: 04-09-24 23:36

Geplaatst: 04-09-24 23:36

Ik heb recent in dezelfde situatie gezeten.
Paard was jong en zag er gezond uit maar was het niet. Er is een heel lang denkproces aan vooraf gegaan en net als bij jou heb ik toen een afspraak moeten vastleggen om hem te laten gaan.
In de week naar aanloop van het afscheid ben ik elke dag bij hem geweest. Heb hem geknuffeld en elke dag slobber met appels en wortels gegeven. Ik had heel erg het gevoel dat ik de laatste dagen nog leuke dingen met hem wou doen, maar ik deed hem geen plezier met rijden of gaan wandelen aan de hand want dat gaf hem stress. Dus heb ik hem die laatste dagen vooral liefde gegeven in de vorm van knuffels en lekker eten. En ik heb hem nog zien kroelen en spelen op de wei met zijn beste maatje.
Het drong bij mij ook pas echt door op het moment van het afscheid zelf. Ik denk niet dat je je daar écht op kan voorbereiden. Het schuldgevoel kwam bij mij vooral erna en is kort en heftig geweest. Daarna is het rationele teruggekomen en daarmee ook het besef dat het de juiste keuze was.
In het hele proces had ik ook hele lieve stalgenoten die het verhaal van begin tot eind hadden meegemaakt en daardoor mijn keuze ook begrepen. Dat heeft mij ook wel geholpen.

Veel sterkte :knuffel:

**Geplaatst**: 04-09-24 23:38

Geplaatst: 04-09-24 23:38

Nee idd goede vragen helaas moet ik de mijne ook laten gaan ivm artrose maar dan in voorbeen al laat ik haar niet inslapen maar gaat ze na de slacht ik wil nog een mooie armband laten maken nu ze er nog is. En verder tja het is beter zo dat ze gaat maar nog zo moeilijk... gevoel vind ik

**Geplaatst**: 04-09-24 23:44

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 04-09-24 23:44

Ik heb helaas een paar keer deze beslissing moeten nemen. De gedachte dat een paard alleen in het hier en nu leeft, en geen toekomstplannen heeft, gaf mij rust. Als je paard vandaag een goede dag heeft en er morgen niet meer is, is het goed voor hem. Beter dan nog heel veel slechte dagen erbij.

**Geplaatst**: 04-09-24 23:51

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 04-09-24 23:51

Ik heb 4 weken geleden onze 22-jarige ruin, na een verschrikkelijke week op de kliniek laten inslapen, er was geen keuze. Maar zo onverwacht en zo ziek ineens was heel heftig om mee te maken.
Als ik in de auto zit, moet ik huilen, door muziek.
Maar het is niet mijn 1e paard die overlijdt, ik weet dat het verdriet slijt, maar is lastig.

**Geplaatst**: 05-09-24 01:13

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 05-09-24 01:13

Ik wil je veel sterkte wensen in deze laatste gekke periode. Niet weten wat je moet (voelen) is helemaal prima. Vervelend maar ook die verwarring mag er zijn.
Misschien leuk idee als je een aandenken wilt, denk eens aan een bodycasting van het been van je paard (wellicht met jouw hand?) in 3D beeld. Kun je laten uithollen en wat haar of eventueel as in stoppen.

**Geplaatst**: 05-09-24 08:00

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 05-09-24 08:00

Ik heb 2 paarden moeten laten inslapen. BIj de eerste zat er een paar dagen tussen de afpraak maken en het daadwerkelijke inslapen. Ik vond dat hele moeilijke dagen omdat je wist: Alles is voor het laatst. Het moment van inslapen en daarna was eigenlijk makkelijker en viel er ook een grote last van mijn schouders. Waar ik wel nog lang last van heb gehad was dat dit nog een vrij jong paardje was (pas 11) en dat ik later dacht had ik nog dit of dat kunnen doen.... Maar diep van binnen weet ik dat dit de beste keus was.

Mijn andere paard was al oud en daar wist ik dat de dag er een keer aan zou gaan komen. Die ging niet meer zelf liggen en viel dan letterlijk in slaap. Opstaan werd steeds moeizamer. Met haar had ik de afspraak dat de dag dat ze niet meer zelf kon opstaan dat het dan ook over was. En dat was dus op een ochtend een keer. Dierenarts gebeld en laten inslapen. Doordat deze al oud was, voelde dat ook makkelijker. Ik had het gevoel dat we in de jaren ervoor al steeds een stukje "wat ooit was" aan het afsluiten waren en dus dat je al een aantal jaar met het afscheid nemen bezig bent.

Heel veel sterkte de komende tijd.

**Geplaatst**: 05-09-24 08:52

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 05-09-24 08:52

Ik denk niet dat je hier echt goed op voor kunt bereiden en ook dat schuldgevoel is een bekend iets. Ik vond de beslissingen maken altijd het meest lastige en dan de tijd tussen de beslissing en de daadwerkelijke afspraak, vreselijk! Ook het idee, doe ik hier wel goed aan? Zijn er nog andere mogelijkheden etc.
Sowieso de beslissing over leven en dood maken is eigenlijk een onmogelijke en verschrikkelijke taak.

Het beste wat je kunt doen is denk ik tijd doorbrengen met je paard op een manier die voor hem nog prettig is. En dat doe je al..
En dan op het moment zelf er bij zijn en blijven zodat het dier in liefde kan gaan. Meer kun je niet doen. En blijf beseffen dat je dit doet voor het dier, om van het leven geen lijdensweg te maken. Dus het loslaten is uit liefde.

**Geplaatst**: 05-09-24 09:33

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 05-09-24 09:33

Sterkte! Ik kan je niet helpen in deze situatie, want hoewel ik door de loop der jaren mss wel al een 8tal paarden heb laten inslapen, waren het toch telkens acute situaties. Zelfs mijn artrosemerrie, die ik jaren op Previcox gehad heb, heb ik uiteindelijk toch redelijk onverwacht laten inslapen omdat ze terugkerend koliekerig werd, ofwel waren het inwendige tumoren, ofwel maagzweren door de langdurige medicatie.

Dat onwerkelijk gevoel ken ik dan wel, maar dat heb ik altijd met sterfgevallen: zelfs de dood van mijn pa zo'n 4,5 jaar geleden lijk ik soms te vergeten, alsof hij op reis is en straks thuiskomt. Van mijn merrie die jarenlang een zorgenkindje was, en in maart acuut ingeslapen is, voelt het nog meest onwerkelijk. Ik denk het bij haar komt omdat Rendac haar heel snel is komen ophalen (ik denk na nog geen 8 uur), zodat ik maar 1x langs het kadaver moest, waardoor het niet zo goed lijkt door te dringen. En doordat ik een tijdlang hier een tiental paarden had (ooit zelfs 10 van mezelf, later deels pensionpaarden) was de impact minder groot, nu met 2 eigen en 1 pensionpaard toch iets meer "lege-nest-syndroom"

@Narcissa, dat is een heel mooi sieraad! Waar heb je die gehaald? Ik heb hier ook nog manen- en staartharen van 2 van mijn merries, en ik ben er nog steeds niet toe gekomen er iets mee te doen.

**Geplaatst**: 05-09-24 09:53

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 05-09-24 09:53

Ik denk dat het ook goed is om je paard te knuffelen, er tegen te praten, hem uit te leggen wat er gaat gebeuren en waarom je deze keuze hebt gemaakt. Hij zal de woorden niet begrijpen maar wel de intentie. Of op zijn minst is het voor jou dan prettiger dat je niet / minder het gevoel hebt dat je het dier zo ineens onvoorbereid pats-boem overgeleverd hebt aan de dood zeg maar.

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 05-09-24 09:56

Geplaatst: 05-09-24 09:56

Ik heb 2 jaar geleden Chico laten gaan vanwege complicaties door zijn ESS.
ik wist dat het eraan kwam en heb bedacht dat ik zijn staart wilde hebben, de hele staart.
Ook de dierenarts wist daarvan.

Op maandag was hij niet oké en hij knapte niet op.
Donderdagmorgen was de arts er en na overleg eigenlijk direct de knoop doorgehakt en s-middags is ze teruggekomen om het in te slapen. Ze heeft zijn staart geamputeerd en ik heb hem laten prepareren, hij hangt nu aan de muur bij mij. En heb een mooie dreamcatcher laten maken van zijn staartbotjes, haar en een ijzer

Ik had er geen moeite mee op het moment van inslapen, ik heb het eerder meegemaakt.
Alleen daarna stond ik op de automatische piloot..... heb 2 weken als een zombie rondgelopen en de spulletjes opgeruimd op stal, stal leeggemaakt, dingen weggegeven.
Stalhouder gaf mij ook alle tijd daarvoor en liet de stal bewust nog even leeg op mijn verzoek.

kortom: de aanloop was kort, wel na de beslissing veel gehuild bij hem en geknuffeld, het moment zelf was oké, daarna was het pas erg, de klap kwam daarna...

**Geplaatst**: 05-09-24 11:22

Geplaatst: 05-09-24 11:22

Allereerst veel sterkte gewenst in deze verdrietige tijd :knuffel:

. Zo te lezen zijn er geen "grote" dingen die je bent vergeten. Daarnaast, in mijn ervaring, het zijn de kleine dingen, de doodnormale dingen die je gaat missen. Ik mis nooit een bepaalde fotoshoot die ik had willen doen of een bepaalde rit die ik had willen maken, maar de geur, de aanraking, het geluid, het samen zijn, een poetsbeurt, al die routines. Daar zit hem bij mij in elk geval het gemis, en daar kun je op dit moment toch niets meer "bijstoppen" wat er nog niet in zit.

Het schuldgevoel begrijp ik ook, het slijt gelukkig wel. Mijn paard had duidelijk pijn. Toch hoopte ik, tegen beter weten in, nog tot 5 minuten voor de dierenarts kwam, dat hij ineens als door een wonder een teken zou geven dat het beter ging. Zodat we de beslissing nog zouden kunnen uitstellen en niet te vroeg afscheid zouden hoeven nemen. Maar de waarheid was misschien wel, dat we eerder te laat waren dan te vroeg. Paarden verbergen pijn nu eenmaal heel goed. Ik voel me nu ook niet schuldig meer over de beslissing hem in te laten slapen, nog wel verdrietig dat het zo moest zijn.

Heel veel sterkte nogmaals, het blijft ontzettend moeilijk en je moet het in mijn ervaring ook een beetje over je heel laten komen. Je hebt er vantevoren goed over nagedacht, vertrouw daarop, wanneer je overspoeld raakt door emoties op het moment zelf.

**Geplaatst**: 05-09-24 11:22

Geplaatst: 05-09-24 11:22

Ik heb twee paarden in vier jaar tijd moeten laten inslapen..
- De eerste na een koliek operatie, dit was onverwachts maar heb er vrede mee ze was duidelijk ziek (darmen kwamen niet meer opgang). Ik had haar al lange tijd en nooit verwacht haar op deze manier te moeten afgeven.

- De tweede daar heb ik veel moeite mee gehad vooraf al veel gehuild omdat ik diep van binnen wist dat haar gedrag betekende dat het niet goed was. Ze was net geen 7jaar, waar in eerste instantie de behandeling voor de artrose leek aan te slaan ging het in de winter snel achteruit. Bij de controle afspraak bij de DA werd duidelijk dat ze eigenlijk maar heel weinig liet zien van de pijn die ze had.. en alles wat ze nog deed voor mij deed.

Tot op de dag van inslapen kon ik het niet bevatten.. paard zag er na verhuizing van stal super uit! Maar van binnen was ze niet in orde. Dit is nu 6,5 jaar geleden, ik weet dat ik alles heb gedaan maar toch is er soms nog twijfel of ik niet meer had kunnen doen.

Van beide paarden heb ik een mooie foto op canvas laten drukken en een sieraard laten maken.

Ik heb met beide uitgebreid geknuffeld en tegen gepraat in de tijd naar het inslaap moment toe. Doe wat jij altijd graag doet met je paard en waar jullie je samen fijn bij voelen.

Mijn ervaring is dat je er eigenlijk nooit klaar voor bent, maar het is wel mooi dat je dit kan doen voor paard (of welk dier dan ook). Ik heb dat met mijn paarden maar ook met de 2 katten die ik heb laten inslapen mezelf ook altijd maar voorgehouden de dieren waren beter af met de keuze.

Veel sterkte met het afscheid maar zeker ook daarna

**Geplaatst**: 05-09-24 11:59

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 05-09-24 11:59

Alvast heel veel sterkte.

Verder denk ik niet dat er een goed of fout is bij afscheid nemen van een dier. Volg je gevoel, en denk niet dat je van alles moet of juist niet moet puur omdat dat "zo hoort".

De twijfels, het verdriet, of het afwezig zijn van emoties, alles is ok en mag er zijn. Iedereen gaat op zijn eigen manier door zulke situaties heen.

**Geplaatst**: 05-09-24 12:49

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 05-09-24 12:49

Ja vreselijk, het begint met het maken van de inslaap-afspraak, dan beslis je 'even' over leven en dood.
En de dagen en uren tot het inslapen zijn zo zwaar, alsof je eigen ziel zo zwaar is als lood. Probeer het een een beetje los te laten als je bij je paard bent, die voelt je verdriet misschien. Maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan.
De uren eraan voorafgaand kreeg die van ons lekkere appeltjes, en kroeltjes.
Knip wat manen of staart af.
Sterkte!!

**Geplaatst**: 05-09-24 12:51

Geplaatst: 05-09-24 12:51

Mijn paard is in juni ingeslapen en ik was de laatste dagen echt emotieloos. De dag zelf, kwam het opeens binnen, toen ik z’n staart afknipte. Daarna ging ik naar huis alsof er niks was gebeurd. Was gezellig aan het kletsen met een vriendin in de auto. Later hakte het er opeens in en voel mij nu nog wel schuldig…. Terwijl hij echt pijn had….

Kortom geniet gewoon nog van het samenzijn, iedereen verwerkt dingen anders. Bij mij kwam het dus veel later binnen

**Geplaatst**: 05-09-24 12:55

Geplaatst: 05-09-24 12:55

Ik heb hem de dag van het inslapen juist lekker in de wei bij z'n vrienden laten staan. Met het idee: als ik hem extra / andere aandacht geeft, voelt hij aan mij dat er wat aan de hand is, en dat geeft misschien juist wel onrust of stress.
Terwijl nu heeft hij gewoon nog een hele dag met z'n vrienden in de wei gestaan. Eind van de middag uit de wei gepakt, en naar het weitje er naast gelopen. Daar is hij ingeslapen. Heel rustig, zonder stress, naast z'n vrienden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-09-24 15:08

Geplaatst door de TopicStarter : 05-09-24 15:08

Heel erg bedankt voor jullie reacties allemaal, ik heb er echt wat aan! Zal later wat uitgebreider reageren

**Geplaatst**: 06-09-24 08:42

Geplaatst: 06-09-24 08:42

hwn schreef:
@Narcissa, dat is een heel mooi sieraad! Waar heb je die gehaald? Ik heb hier ook nog manen- en staartharen van 2 van mijn merries, en ik ben er nog steeds niet toe gekomen er iets mee te doen.

Deze komt van Marjolein van Lubeck. Heel tevreden over, na een jaar nonstop dragen, ziet het er nog als nieuw uit. Ze heeft ook vele designs om uit te kiezen en als je iets anders wilt, denkt ze graag met je mee.

**Geplaatst**: 06-09-24 08:47

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 06-09-24 08:47

Dank je wel Narcissa !

**Geplaatst**: 06-09-24 09:01

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 06-09-24 09:01

Ik ben ervan overtuigd dat het juiste moment vanzelf komt. Mijn paard heeft 1,5 jaar na blessure nog op de wei gelopen. Ik kom op een ochtend in de stal en wist gewoon dat het niet meer ging. Dit paard had geen pijn maar een hele spiergroep die uitgevallen was. Toen ook gelijk afspraak gemaakt.

Ik heb deze ervaring ook met andere diersoorten. Als
Het moment daar is dan weet je het echt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-24 21:50

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-24 21:50

Nogmaals bedankt voor jullie ervaringen en steun!

snorkel1986 en electra63 jullie ook veel sterkte! :(:)

Katyatje schreef:
Ik had heel erg het gevoel dat ik de laatste dagen nog leuke dingen met hem wou doen, maar ik deed hem geen plezier met rijden of gaan wandelen aan de hand want dat gaf hem stress. Dus heb ik hem die laatste dagen vooral liefde gegeven in de vorm van knuffels en lekker eten. En ik heb hem nog zien kroelen en spelen op de wei met zijn beste maatje.
Het drong bij mij ook pas echt door op het moment van het afscheid zelf. Ik denk niet dat je je daar écht op kan voorbereiden. Het schuldgevoel kwam bij mij vooral erna en is kort en heftig geweest. Daarna is het rationele teruggekomen en daarmee ook het besef dat het de juiste keuze was.

Ja dat herken ik zelf ook wel, ik zou heel graag nog lekker met hem gaan wandelen maar ik denk niet dat ik hem daar een plezier mee doe, hier blijft het dus ook bij knuffels en andere vormen van verwennen.
Ik vrees ook echt voor het moment zelf, het blijft erg onecht voelen momenteel.

Hutcherson schreef:
Ik wil je veel sterkte wensen in deze laatste gekke periode. Niet weten wat je moet (voelen) is helemaal prima. Vervelend maar ook die verwarring mag er zijn.
Misschien leuk idee als je een aandenken wilt, denk eens aan een bodycasting van het been van je paard (wellicht met jouw hand?) in 3D beeld. Kun je laten uithollen en wat haar of eventueel as in stoppen.

Dankjewel! En dat is een goede tip! Ik ga eens kijken of ik dat misschien nog kan laten doen.

Berith schreef:
Ik had het gevoel dat we in de jaren ervoor al steeds een stukje "wat ooit was" aan het afsluiten waren en dus dat je al een aantal jaar met het afscheid nemen bezig bent.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Bedankt! En dat heb ik zelf 'gelukkig' ook gehad, hij is al een tijdje met pensioen, dus heb voor mijn gevoel eerder ook al delen verwerkt, ik had eigenlijk ook niet verwacht dat hij er nu nog zou zijn.

pmarena schreef:
Ik denk dat het ook goed is om je paard te knuffelen, er tegen te praten, hem uit te leggen wat er gaat gebeuren en waarom je deze keuze hebt gemaakt. Hij zal de woorden niet begrijpen maar wel de intentie. Of op zijn minst is het voor jou dan prettiger dat je niet / minder het gevoel hebt dat je het dier zo ineens onvoorbereid pats-boem overgeleverd hebt aan de dood zeg maar.

Heel veel sterkte

Dankje, dit vind ik ook een fijne tip. Ik ben sowieso van plan om hem ook een keer een brief te schrijven en voor te lezen met dingen waarvan ik zelf graag zou willen dat hij ze weet (dingen waar ik me schuldig over voel dat ik ze ooit gedaan heb, onterecht straffen toen ik zelf nog onervaren was bijvoorbeeld). Ik weet dat hij het niet zal snappen, maar ik hoop wel dat dit mij misschien helpt met het verwerken.

Kelan schreef:
Ik heb hem de dag van het inslapen juist lekker in de wei bij z'n vrienden laten staan. Met het idee: als ik hem extra / andere aandacht geeft, voelt hij aan mij dat er wat aan de hand is, en dat geeft misschien juist wel onrust of stress.
Terwijl nu heeft hij gewoon nog een hele dag met z'n vrienden in de wei gestaan. Eind van de middag uit de wei gepakt, en naar het weitje er naast gelopen. Daar is hij ingeslapen. Heel rustig, zonder stress, naast z'n vrienden.

Ik haal hem er nu meerdere keren per week uit om extra aandacht te geven of hem ergens op een stukje gras neer te zetten (op de wei van zijn kudde staat bijna geen gras meer), ik ga dat ook doen op de dag dat hij ingeslapen wordt maar dat zal dus inmiddels routine voor hem zijn haha. Hij is zelf meer gericht op eten dan op zijn vriendjes, dus denk dat ik hem ook een groter plezier doe door hem op het gras te zetten :')

**Geplaatst**: 09-09-24 22:00

Re: Hoe neem je afscheid van je paard?

Geplaatst: 09-09-24 22:00

Ik denk dat ook al zegt je hoofd dat het goed is dat je hart het nooit een goed moment zal vinden.
Ik heb mijn merrie onverwachts moeten laten gaan inmiddels al bijna 3 jaar geleden en er was niks wat mij erop voor kon bereiden.
Er is niemand die voelt wat jij voelt ook al hebben ze hetzelfde meegemaakt elke afscheid is anders. Wees niet te hard voor jezelf en geef jezelf vooral tijd om het een plek te geven.
Ik wens je iig heel veel sterkte Y;(