Geplaatst Helaas gebeurd dit in de meeste gevallen niet op een rustige, natuurlijke manier maar nemen wij als baasje die beslissing omdat je geen verder lijden wilt voor je trouwe viervoeter. En eigenlijk moeten we dankbaar zijn dat we die keuze mogen maken, want het bespaard vaak een hoop pijn.
Op 16 juni moesten wij geheel onverwacht die keuze maken voor onze lieve, eigenwijze, bijzondere Nibbit.
Niet al te lang geleden opende ik nog een topic over hem, onze fitte bejaarde. En nu ben je er niet meer.
Het gemis is enorm. Nibbit was een grote persoonlijkheid met stiekem een heel klein hartje. Braaf bij mijn (onervaren) moeder, een draak bij mij en mijn zus. Touwen losmaken en ontsnappen, schrikken van je eigen scheten, elke merrie hengstig krijgen, spelen met je grote vriendin Sundae die je geboren hebt zien worden en waar je zo gek op was. Je bezorgdheid naar Stip wanneer zij zich niet goed voelde. Man wat kon jij gestresst zijn. Je had gigantische verlatingsangst, je wilde 24/7 bij je grote liefde Stip zijn.
16 jaar geleden kochten we jou van een manege en wat hebben we mooie dingen meegemaakt. Wedstrijden, buitenritten, vakanties naar Ameland. Die wedstrijden vond je maar niks. Bij 3 weigeringen liep je zelf al naar de uitgang en in de dressuurproeven wist je heel goed buiten de witte hekjes terecht te komen. De laatste drie jaar heb je bij ons nieuwe huis gestaan waar we letterlijk het bos in de achtertuin hebben. Op je 28e ging je nog wekelijks mee de bossen in. Je zag er nog altijd waanzinnig goed uit en je genoot hier zo van. Wij geloven dat de laatste drie jaar je meest fijne jaren zijn geweest.
Helaas hebben al je zorgen en stress die jij om het minste of geringste had, je waarschijnlijk genekt. 15 juni toonde je veel ongemak maar de oorzaak werd niet helemaal duidelijk. Pijnmedicatie sloeg slecht aan maar je knokte je er doorheen. In de ochtend van de 16e was je weer de oude en mocht je weer met je dames op het land. Toen we je iets later weer binnen zetten, keerde de pijn terug maar dan 10x erger. Het enige wat we konden doen was kliniek of pijnmedicatie. Maar de pijnmedicatie werkte de dag ervoor ook niet en met jouw verlatingsangst nog naar een kliniek was hoe dan ook je einde geworden.
En dan moet je die ene beslissing maken. De beslissing waarvan je weet dat die het meest paard waardig is, maar ook de beslissing waarvan je weet dat hij onomkeerbaar is.
In het begin van de middag op 16 juni ben je rustig gegaan. Na het eerste spuitje, een simpele sedatie, kon je eigenlijk al niet meer op je benen staan. Je lichaam was op. Je lichaam die er nog zo goed uitzag, was van binnen blijkbaar meer beschadigd dan gedacht. Het vermoeden is dat zijn maag ernstig beschadigd was waardoor hij eten niet meer kon verdragen.
Je laat een gigantische leegte achter. Geen blije witte pretkop wanneer we de deur openen. Geen hinnikjes meer als je ons ziet aankomen, niet meer spelen met je lieve dames. Maar ook geen pijn en stress meer.
Bedankt grote vriend.
Die 16 jaren worden voor eeuwig gekoesterd.
Nibbit is op één maand na 29 jaar geworden.
Heel erg veel sterkte ! 
