Vorige maand verloor ik mijn grote vriend Sol aan een heftige koliek. Er was niets dat we konden of hadden kunnen doen om hem te redden.

(foto: Tumbleweed & fireflies photography)
Vanaf het eerste moment dat ik Sol zag voelde het alsof we elkaar al jaren kenden, en zo is het steeds geweest. Alles voelde vertrouwd, alles ging vanzelf. Alles was goed. Altijd.



De herinneringen die we samen maakten zijn stuk voor stuk magisch.
Intens verdrietig ben ik, maar er is ook veel ruimte voor dankbaarheid. Dankbaar dat ik zo’n connectie met een paard heb mogen meemaken en dankbaar voor al onze avonturen samen. We hebben zo intens genoten van onze tijd samen, van de zonsondergangend die we samen gezien hebben, van alles




Sol heeft maar vijf jaar mogen worden.