Geplaatst 
Voor altijd samen Snap 6 juni 2000 en Reba 11 mei 2006
Oh-ho-ho, even rustig ademhalen,
oh-ho-ho, 't lijkt of het regent als altijd.
Maar het regent, en het regent zonnestralen….
Dit nummer hoorde ik op de radio toen wij Snap kochten bijna 18 jaar geleden en wat een rode draad is dit geweest door ons leven samen. Een prachtige zonnestraal die heel veel plezier en humor heeft gebracht, geniet momenten maar helaas ook erg veel medische pech. Geboren met een huidafwijking was het berijden van Snap nooit mogelijk, omdat we voldoende ruimte bij huis hadden wilde we heel graag een veulentje bij haar fokken en zo kwam Reba op 11 mei 2006 bij onze kudde. Nog roder dan haar mama en wat een heerlijkheid om naar deze twee mooie meiden te kijken in de wei.
Reba was in haar karakter anders dan haar mama maar helaas kreeg ze wel haar pech mee, als veulentje van krap 3 maanden oud is ze heel naar achterover gevallen en heeft daarbij Ataxie opgelopen. Ook voor Reba geen carrière onder het zadel. Maar wij hadden de ruimte en de mogelijkheden ze samen te houden en verantwoordelijk te maken voor het afgrazen van de wei, geslaagde beslissing
Snap en Reba zijn altijd bij elkaar gebleven, Snap was heel blij met haar kind, wel een echte Mama, duidelijke grenzen aangeven maar onvoorwaardelijke liefde voor haar kind. En Reba, zij was een apart meisje, was niet zo dol op menselijke aandacht, heel af en toe moest ze even een kriebel van je en kon zich dan enorm opdringen en heel duidelijk aangeven waar die kriebel dan ook zat
Ze liet in dagelijkse omgang menselijke aandacht toe maar het moest niet langer duren dan voorgeschreven… vond madam echt onzin 
Maar waar Reba wel heel blij van kon worden was haar Mama… En zo is dat altijd gebleven. Snap en Reba, een twee-eenheid, waar Snap was zag je Reba en waar Reba was stond Snap. Een verbintenis met elkaar die alleen maar krachtiger is geworden naar mate ze ouder werden.
Wij hadden hier thuis ook met elkaar afgesproken dat als er eentje moet gaan dan laten we de ander meegaan… deze gedachte is enorm versterkt nadat onze Haflinger 1 oktober 2017 onverwacht is overleden. Zijn weidemaatje heeft enorm gerouwd na zijn overlijden, wilde niet meer eten en stond echt te treuren op haar plek… bleef daar ook staan in de stromende regen, te rillen omdat ze het koud had…. Dit heeft dik een maand of twee geduurd eer we haar weer wat op zagen bloeien. Met die kennis in het achterhoofd hadden we dit besluit genomen over Snap en Reba, hun samen laten gaan voelde als een vanzelfsprekendheid.
We zagen dat Snap wat vaker moeite had met in de benen te komen, ze lag meer dan ‘normaal’ en na het opstaan was ze stijf en duidelijk pijnlijk. We hebben de veearts uitgenodigd om naar Snap en Reba te kijken, hun kwalen doorgesproken en onze wens uitgesproken dat als de tijd daar is we graag wilde dat ze samen ingeslapen zouden worden. Wij hebben ervoor gekozen om dit op hun praktijk te laten doen door de fijne mogelijkheden dat ze daar hebben en vooral dat er weinig tijd zou zitten tussen de beide paarden. Dat was onze wens, zsm achter elkaar zodat ze het van elkaar niet mee zouden krijgen. Heel fijn gesprek gehad met de veearts en kon zich er helemaal in vinden en snapte ons verzoek en wens. Hij zou alles vast leggen in hun dossier… allemaal niet wetende dat het sneller zou gaan dan ingeschat.
Snap ging namelijk ineens heel rap achteruit en hoe moeilijk het ook was… we hebben de afspraak gemaakt voor 24 mei 2018 om beide meisjes te laten gaan. We wilde voorkomen dat Snap op een dag niet meer overeind kon komen, na alles wat ze aan ons gegeven heeft, zoveel plezier, zoveel lol en grappen en grollen…. wilde we haar in alle waardigheid laten gaan, samen met haar dochter….
En hoe vreemd was het dat Reba na dat beslissende telefoontje zo veranderde, ze riep ons met haar ogen. Ze maakte contact en was vrolijk. Niet haar Mama Snap rende door de wei, maar zij! Zij met opgewekt hoofd en staart in de lucht. Ze hebben zich de laatste week geweldig laten verwennen. Om de gekste momenten snoepjes delen, twee, soms drie keer per dag heerlijk muesli en bulten hooi waarvan ze het meeste van weelde uit de hooibak gooide
Smorgens lekker op de wei hun buikjes rond eten. Ze straalde de laatste weken, glommen je tegemoet en hebben nog zo intens van hun genoten… wat een geweldige prachtige merries toch onze Snap en Reba.
Toen kwam donderdag 24 mei, ruim de tijd genomen maar ze liepen, samen, zij aan zij, in volle vertrouwen de trailer op.... als ik dat weer voor mij zie rollen de tranen gelijk weer over mijn wangen... in de auto was ik echt ziek van verdriet, kostmisselijk en bijna kokhalzend richting de kliniek. Omdraaien was geen optie maar wat was dat verschrikkelijk!
Doordat ze zo goed te laden waren zijn we ook veelste vroeg op de kliniek aangekomen. We hebben ons gemeld en omdat de veearts er nog niet was ze lekker uitgeladen en in de roundpen los gelaten. Snap ging gelijk lekker rollen, samen hebben ze nog even lekker dol gedaan. Snap binnen haar kunnen maar jongens wat waren ze mooi
ben nog terug gelopen om mijn telefoon te pakken en toch nog even hun op de foto te zetten maar daar kwam de veearts er al aan en de foto is nooit genomen. Hij sprak rustig door hoe hij te werk zou gaan en dat we Snap en Reba mee konden nemen. Omdat Reba op een slechte dag weinig duld van vreemde 
heeft zij als eerste een spuitje gekregen om te ontspannen, Snap kreeg hem gelijk daarna. Reba hebben we in zo'n speciale box gezet met zachte vloertegels en wanden. Helemaal tegen de muur gezet waarna ze een halve wand tegen haar aan hebben geduwd, ze staat dan als ware in een hele smalle stal, met ondersteuning links, rechts en achter haar. Daarna heeft ze nog een spuit gekregen waarop ze door haar benen is gezakt en daarna de laatste spuit. Ze is heel rustig overleden en voor mij is het dan ook niet meer het dier wat ik zo liefheb... zo zonder zieltje...Met Snap ben ik net zo lang blijven staan tot Reba rustig tussen de twee wanden stond, ze heeft niet eens gemerkt dat ik met Snap naar een andere stal ben gelopen. Mijn grootste zorg 'de stress' is er niet geweest, daar ben ik ontzettend dankbaar voor.... Snap was heel suf, ze kon nog wel lopen maar ze was echt heel relaxed, liep rustig met mij mee en was echt ontspannen. Ik durf niet door te denken of ze in haar hoofdje wel gewoon wakker was... maar ik merkte niets aan haar gedrag. Nadat Reba was overleden ben ik gelijk Snap gaan halen, zij mocht een andere ruimte in, op dezelfde wijze is ook zij overleden....
Er was natuurlijk alleen stress toen we aankwamen, net als 'gewoon' als je van huis bent op vreemd terrein. Ze hadden heel veel steun aan elkaar
Maar vanaf het moment dat de veearts kwam en beide paarden waren overleden is het heel rustig maar rap verlopen, maar echt in alle rust voor de paarden en voor ons. Ik liet de regie bij de veearts en het enige waar ik mij 'druk' om heb gemaakt is dat ze zo dicht mogelijk bij elkaar bleven en dat er rust was. Maar die rust was er ook bij de veearts en zijn assistente, wat een fijne meid ook, ze heeft beide paarden vast gehouden bij het vervelende moment dat ze door hun benen zakken, dat was ook precies wat ik liever niet zelf wilde. Maar ik merkte bij beide paarden dat na de tweede spuit, toen ze nog gewoon stonden, ze er al niet meer waren. Ik heb ze beide bedankt voor alles en gezegd hoe mooi ze waren, hoe lief en hoeveel plezier we hebben gehad en hoop dat het ze goed gaat. Nadat Snap is overleden de veearts en assistente bedankt en toen met een lege trailer weer naar huis. Alles bij elkaar heeft het misschien 30 min geduurd? Het klinkt gehaast, maar dat was het beslist niet, heel rustig maar zonder onderbrekingen de klus geklaard. Vond dat heel prettig, vooral voor de paarden.
Terwijl we met een lege trailer weer op huis aan gingen hebben we samen naar het bovenstaande nummer geluisterd…. Wat heeft het een andere betekenis gekregen maar een ding blijft, voor altijd én samen… onze zonnestraaltjes….
pfffff wat zwaar dit....
