Geplaatst 
Ik wil graag het verhaal van de dood van mijn vriend Zoncorde Texel (V. Concorde x VM Animo) van mij afschrijven. En hem een ode brengen in de vorm van woorden en foto's. Hij verdient het!
Woensdag 15 november begon als iedere andere woensdag; naar stal, bakkie koffie drinken, opstrooien, poetsen en zadelen. Omdat er een paard geëuthanaseerd zou worden op stal, heb ik maar kort in de bak gereden en ben na een paar rondjes draf en galop lekker naar buiten gegaan.
Het was ideaal weer voor een ontspannen staprondje. Dat werd het ook, heen lekker rustig terug helemaal blij. Want Zoncorde ging graag naar buiten, maar ook heel graag weer naar huis!
Eenmaal thuis ging paardlief lekker even in de paddock om te rollen, mesten en plassen. Het dagelijkse ritueel zeg maar. Daarna sloeg het heerlijke ritueel van mijn paardenbestaan radicaal om. Zoncorde bleef aandrang houden om te plassen, wilde steeds aan zijn koker zitten met zijn neus en ging eenmaal op stal zelfs liggen. Foute boel, beseft ik mij gelijk. Zoncorde zweette en ademde zwaar. Koliek!
De dierenarts was net weg, maar kon gelukkig vrij snel terugkomen. En wat ik vreesde, werd bevestigd. Koliek en heel ernstig ook. De dunne darm voelde enorm verdikt. We zijn na het opvoelen en een maagsonde met een flinke pijnstiller direct doorgestuurd naar Utrecht. Daar werden we keurig ontvangen, wel met grote spoed. Want jeetje, wat ging mijn grote (1.76 m!) vosvriend hard achteruit. Het vermoeden van de dierenarts werd bevestigd door de buikpunctie: een draaiing in de dunne darm. Het vocht uit de buik zag er allesbehalve normaal uit.
Opereren zou nog redding kunnen brengen, maar de prognose was niet best. Een gesprek met de dierenarts deed mijn hersens even op tilt slaan. Pfff percentages, intensive care, complicaties. Het werd mij even teveel, maar ja, daar hielp ik mijn vriend niet mee. Gelukkig kon ik nog wel een minuut of 10 nadenken, wat mensen bellen en de feiten en cijfers even op mij in laten werken.
Dat heb ik gedaan. Ik heb de in mijn ogen slechte prognose in combinatie met het loodzware herstelproces en de risico's op complicaties afgewogen. Na overleg met mensen die mij heel na staan en natuurlijk ook met de behandelend dierenarts, heb ik besloten mijn vriend niet te laten opereren.
Dat betekende gelijk ook dat ik afscheid van hem moest nemen. Dat heb ik gedaan, met veel liefde en waardigheid, zonder al te hoog oplopende emoties heb ik m bijgestaan. Ik wist niet dat ik die kracht had. Nu twee dagen later overheerst het verdriet, maar beginnen de goede herinneringen ook al boven te komen. Wat een geweldige tijd hebben we gehad. En niet alleen ik, maar ook de vriendinnen die er in zijn leven geweest zijn hebben geweldige dingen met hem meegemaakt.
Met zijn brutale hoofd deed Zoncorde menig hart smelten. Zijn hoofd getuigde ook van zijn karakter. En karakter had hij! Niet altijd makkelijk met rijden, maar wel altijd zin om te lopen. Crossen vonden we allebei het leukst. Wat ben ik blij dat ik onlangs nog met Zoncorde naar Moordrecht ben geweest voor een crosstraining!
Nu moet ik proberen het verdriet te verwerken, de mooie dingen met een glimlach te herinneren. Dit topic aanmaken helpt daarbij. Bedankt iedereen voor het bekijken/lezen van dit IM topic. Zoncorde Texel is zijn officiële naam. Zoncorde is maar 13 jaar geworden.
