Geplaatst: 29-01-16 21:19 
Twee jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop toen mijn zeer heftige relatie aan zijn eind kwam. Om mezelf uit deze put te trekken, besloot ik op zoek te gaan naar een paardje waar ik weer mee aan de slag kon, want sinds de verkoop van mijn vorige maatje was ik het plezier in het paardrijden een beetje verloren.
Op internet kwam ik een advertentie tegen van een vrouw dat een verzorgster zocht voor haar zeer pittige trekpaardmerrie. Bij alleen het lezen van de advertentie werd ik al enthousiast. Het was stiekem altijd mijn pennydroom geweest om op zo'n fantastisch sterk paard te rijden. Ik stuurde een mailtje en werd uitgenodigd om kennis te maken.
We maakten ons eerste ritje. Het klikte meteen. Pittig was je wel, maar zoals ik jou respecteerde, respecteerde jij mij. Vele mooie ritten samen volgden, je wilde altijd mee. De oortjes erop en het liefst zo hard mogelijk rennen, dan genoot je het meest
En dat paste wel bij mij. Ik vond het heerlijk om lekker door het bos te racen, alle zorgen achterlatend tussen de hoge bomen.
Bovenstaand uitzicht is voor mij altijd 'heaven's view' geweest
Ook vond ik het heerlijk om gewoon bij jou, je moeder en je vriendin in de wei te zitten. Je kwam dan altijd bij me staan, zo dicht mogelijk, lekker samen zijn. Jouw hoeven tegen mijn knieën, je achtervoetje op rust. De anderen hield je liever op afstand, jij eiste alle aandacht op
Maar zoals op bovenstaande foto's al te zien is, ging het niet zo goed met je. Vorig jaar begon je jezelf tot bloedens toe open te schuren. Je kreeg een burka, aangepast voer, maar er veranderde niks. Er werd bloed afgenomen, maar daar kwam niks zorgwekkends uit volgens de DA. Af en toe liep je ook kreupel met periodes, maar met aangepast beslag ging het weer een tijdje goed. Je ging nog steeds graag mee. Soms liep je dan ineens weer slecht, maar knapte toch weer op, en zo ging het maar door.
En toen werden er nieuwe onderzoeken gedaan: weer bloed testen, je benen op de foto... En toen kwam de schok. Je bloed was helemaal niet in orde... Om over je benen nog maar te zwijgen... Dus kwam het verschrikkelijke moment van je baasjes om een keuze te maken in jouw voordeel... De moeilijkste beslissing die je als eigenaar voor je beestje moet nemen... Er was maar een goede beslissing, want je was al een hele poos niet meer het paard dat ik eerder leerde kennen
Lieve Bella, ik had me geen leukere kennismaking met een trekpaard kunnen wensen dan ik met jou heb gehad. Je hebt me zoveel plezier gegeven. Je bent een paard uit duizenden geweest, een sterk karakter dat zonder twijfel hoefprinten op mijn hart achterlaat. Een paard dat voor altijd bij blijft.
Slaap lekker, lief meisje... Ik hoop dat je nu weer doet wat je altijd het liefst deed: rennen met je oortjes naar voren.
Samen met je mama
Bella, bedankt voor alle mooie momenten. Bedankt dat je mij altijd opvrolijkte
* 19-03-2006
† 08-01-2016
