Geplaatst To have something that makes saying goodbye so hard...
Ik had nooit verwacht dat ik nu al dit topic aan zou maken...
Mijn aller mooiste meisje, mijn fjordenbaal, m'n beste vriendin, m'n draak, m'n knuffelpaard, m'n bolle... Ze is er niet meer.
Lang verhaal
29 oktober kreeg ik een telefoontje, dat Vjesta lag in de wei en dat m'n stalgenoten erbij konden gaan zitten. Of dat erg was. Bij mij gingen er alarmbelletjes af, Vjesta had een maand eerder al een lichte koliek aanval gehad en dit klonk erg bekend. In het half uur wat ik nodig had om thuis te komen en op stal te komen kreeg ik nog 2 telefoontjes; de eerste dat ze haar binnen gingen halen omdat ze plat ging liggen en de tweede dat ze niet at. Op stal aangekomen trof ik hetzelfde als een maand eerder: een vrolijke, opgewekte fjord die naar me hinnikte toen ik binnen kwam maar die idd niet at. Na een uurtje stappen heb ik toch de dierenarts maar gebeld, meer voor mijn gemoedsrust dan wat anders. Die dierenarts kwam en vroeg zich af waarom ik in vredesnaam gebeld had; dat paard ziet er prima uit! Tot ze haar op ging voelen en geen hand mest maar een hand zand uit haar darm haalde... Zandkoliek. Meteen met een sonde een paar liter parafine naar binnen gegoten, buscopan gespoten, kuurtje zandweg gekregen en dan moest het weer over gaan.
Maar woensdag at ze weer niet, en ging haar temperatuur omhoog. Ik moest na gaan denken over een operatie, want ondertussen ging de dierenarts uit van 2 tot 4 emmers zand in haar darm. Ik heb besloten om te wachten, de dierenarts verzekerde me dat een operatie veel risico's heeft en dat het niet zo is dat als ze eenmaal open zijn dat het dan wel goed gaat. Woensdag avond met de sonde ook direct de zandweg naar binnen gegoten. Vjesta bleef verrassend vrolijk, knuffelig en allert, absoluut geen paard wat doodziek is.
En donderdag at ze nog niet. Ze viel in. Voor een operatie was het te laat, haar hartslag ging omhoog en hetzelfde deed haar temperatuur. Weer die sonde, weer buscopan. En heel voorzichtig de suggestie van de dierenarts dat dit weleens fout kon gaan... Ondertussen moest ik wel naar mijn werk, maar al mijn stalgenoten hielden haar voor me in de gaten. Ze mocht nog gewoon het land in, en ondanks dat ze zelf niet meer at moest ze zich nog wel laten gelden: als een ander een graspol had dan joeg ze ze weg, om er alleen maar aan te ruiken. Als ik haar riep kwam ze aangelopen, ze hinnikte naar me. Ze was nog zo 'goed', zo levendig.
En toen kwam vrijdag ochtend. De ochtend waarop ze ineens weer mondjesmaat gras at! Wat was ik blij. Ik dacht echt op dat moment dat het beter zou gaan. Maar toch, hartslag omhoog, temperatuur omhoog. Weer die sonde, weer buscopan. We werden er ondertussen handig in. De dierenarts was weer iets minder positief, ik moest echt rekening gaan houden met het idee dat het mis kon gaan. Mijn ouders zijn de hele dag geweest, hebben iedere paar uur een half uurtje met haar gestapt. Op mijn werk kreeg ik foto's toegestuurd, van stalgenoten die haar staart aan het wassen waren, van mijn ouders die met haar wandelden.
Zaterdag 3 oktober. De ochtend die begon met 'ze is niet verslechterd', veranderde in een middag waarin ik als een gek van mijn werk in Naaldwijk naar de stal Rijen ben gereden omdat ik een telefoontje kreeg dat het slechter ging, veranderde in de avond dat ik tegen een stalgenote zei dat ik hoopte dat ik haar niet in leven hield omdat ik haar niet wilde laten gaan. Dat was het moment dat Vjes besloot te gaan liggen, languit in het gras. Ik ben bij haar gaan zitten en ik wist het, ik wist dat we niet meer verder konden.
Ik heb een andere stalgenote de dierenarts laten bellen, die concludeerde dat haar darm waarschijnlijk gebarsten was. Haar tandvlees werd blauw, ze vergiftigde zichzelf. Ze had zo veel pijn en er was echt geen enkele hoop meer. Rond 19.30 heb ik mijn aller beste vriendin los moeten laten...
Je verstand en je hart
gaan nooit hand in hand.
Je hoofd en je hart zijn nooit een.
Volg altijd je gevoel, bied geen tegenstand.
Mijn liefste, laat mij niet alleen...
gaan nooit hand in hand.
Je hoofd en je hart zijn nooit een.
Volg altijd je gevoel, bied geen tegenstand.
Mijn liefste, laat mij niet alleen...
We hebben heel even gehad om afscheid van elkaar te nemen. Ze is met haar hoofd op mijn schoot vertrokken... Vjesta heeft maar 15 jaar mogen worden
Foto gemaakt door mijn stalgenote, in het laatste half uurtje wat ik met Vjesta heb gehad. Gedicht is ook van haar.
Heel veel sterkte. 
