Geplaatst In mijn net-Tinker-verslavings-fase heb ik je op de hengstenshow van ik denk dat het december 2005 was voor het eerst gezien, kort erna ook nog op een hengstenkeuring in januari 2006 (?). Wat was ik onder de indruk van je
Ik was verliefd, en in het voorjaar van 2006 bracht ik mijn lieve Mira naar je toe, zodat jullie samen een veulentje konden maken.
In de zomer van dat jaar kwam het bericht dat je eigenares genoodzaakt was om door heel vervelende omstandigheden bijna al haar paarden te verkopen. Ik vond het nodig om je van de handel te redden, en besloot je samen met iemand anders te kopen. Door omstandigheden liep het samen kopen mis, en toen had ik ineens 100% een hele stoere, zeer sterke en puurnature ggk Tinkerdenkhengst in mijn bezit. Ik heb je gelukkig kunnen stallen bij mensen die ik nog van vroeger kende en een trainingscentrum hadden. Een levenlang mijtbesmettingen had veel schade aangericht, we probeerden een revalidatietraject en hoopten dat beweging het herstel zou bevorderen.
Ooit heb ik voor de eerste en enige keer 5 minuutjes op je rug mogen zitten. Wat was dat bijzonder. Een dier zo puur, waar ik de eerste maanden best veel ontzag voor had (band opbouwen ging langzaam, de afstand tussen ons was 200km enkele reis) , die mij toestond om op die manier even samen te zijn. Nu pas besef ik me dat dat moment het moment is geweest waarop ik me meer en meer ben gaan beseffen dat een paard geen gebruiksvoorwerp is, dat het toestaan van een paard om op zijn rug te zitten eigenlijk een megagroot voorrecht is.
In de nacht van 6 op 7 april 2007 werd mijn bijzondere meisje geboren, ik noemde haar Binti (Mira's Mea Binti).
Bronzen bokt merrieveulen 2007
Een paar uur later, na een nacht zonder slaap, reed ik met 1 van mijn trouwe taxivriendinnetjes naar Ermelo toe, waar jij nog 1x een hengstenshowtje mocht doen, daar wilde ik uiteraard bij zijn. Ik wilde je laten zien aan de merriehouders, want je mocht een paar merries dekken; zo puur in je hengst-zijn zijn en dan niet je hengstenhormonen mogen gebruiken vond ik not-done, dan kon je beter gecastreerd worden (het uitspreken van de de gedachte alleen al werd me niet in dank afgenomen door sommige van je fans). Het showtje was een succes. Wat zag je er dankzij de verzorging van de mensen waar je woonde fantastisch uit.
Printscreen uit een filmpje, de foto's heb ik nu even niet bij de hand.
Het bedrijf waar je woonde ging verhuizen, je mocht mee. Je kreeg er fans bij, je had een eigen fotografe en op een gegeven moment werd er zelfs een “eigen verzorgmeisje” voor je gezocht en gevonden.
Je fans, verzorgers en jouw “eigen verzorgmeisje” hebben je geleerd dat mensen ook leuk kunnen zijn. Jullie hebben in de loop van de jaren best veel leuke dingen gedaan. De mensen waar je woonde hebben niet zoals de meeste andere mensen de instelling “hengsten zijn gevaarlijk” en je kreeg maten om sociaal mee te zijn en om mee te spelen. Je werd gerespecteerd en gewaardeerd om wie je was. Je mocht paard zijn.
http://www.mijnalbum.nl/Grotefoto-T7A3HFYL.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Grotefoto-JKUG8VGU.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Grotefoto-RNBQMH7W.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Grotefoto-KCHZQWV8.jpg
Een troostmomentje van jou na het overlijden van mijn vader (eigenlijk wilde je gewoon een snoepje
)Ieder jaar mocht je een paar merries dekken, dat vond ik heel belangrijk voor je hengst-zijn. Na een uitstapje naar een andere hengst, wat een knap bruinbont merrieveulen (geb 2009) opleverde, besloot ik Mira in 2010 nog een keer door je te laten dekken. In datzelfde dekseizoen werd er nog een veulen door jou verwekt, een speciaal veulen op bestelling, uit een Friesche merrie.
In 2011 werden deze merrieveulens geboren, mijn eigen Noukah en haar halfzusje Floxely. Voorzover ik wist had je niet eerder veulens met kol en sneb gegeven, en deze 2 dames hadden het allebei. Je twee allerlaatste nakomelingen hebben samen mogen opgroeien in Friesland. Helaas heb ik Noukah vorig jaar moeten verkopen.
Binti, mijn allereerste nakomeling van jou, blijft zo lang mogelijk bij mij. Op sommige momenten lijkt ze sprekend op je.
Zomer 2011, je lichaam ging achteruit, de onherstelbare schade aan je benen verslechterde en toen je aangaf dat het genoeg was heb ik je op 7 september 2011 moeten laten gaan. Het was een waardig afscheid, en je bent respectvol gecremeerd.
Je hebt me op allerlei vlak veel gekost, maar op emotioneel, vriendschappelijk en spiritueel vlak nog nog heel veel meer opgeleverd.
Sinds je overlijden is mijn benaming voor een onweersbui aangepast naar Drumgeroffel, ik hoor je dan met je kolossale hoeven met sommigen van je maten rondgalopperen Daar Waar Paarden Na Hun Dood Naar Toe Gaan.
Lieve Pure Drum, Groot Paard, oude Ziel, Stoere Vriend, het ga je goed.
.
